Φωνή μου ράτσα υψικάμινου

Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
κι ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι.

Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
απ' τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα.
Μην ξεχάσεις~ φτύσ' τους.

Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι.

(Έκτωρ Κακναβάτος, 1967)

Αφιερωμένο

"...Σε εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό,

σ’αυτούς που δεν τους έμεινε καιρός,

σ’εκείνους που τους ξέχασαν,

στη γλυκύτητα του ύπνου όταν όλοι μας είχαν εγκαταλείψει,

στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε,

στις θάλασσες που δεν θα ταξιδέψουμε,

στα μονοπάτια που περπατήσαμε ερωτευμένοι και ίσως να μην ξαναγυρίσαμε από τότε,

στη μοίρα,

στην ωραία νεότητα,

στους διαβάτες
(και εγώ πού πήγαινα;
Και ήταν τόσα πολλά αυτά που ζήτησα;
Μα τώρα είναι αργά – ώρα να φεύγω),

στ’αποδημητικά πουλιά,

στις ατμομηχανές που κουράστηκαν και έγειραν στο πλευρό να κοιμηθούνε,

στις καλαμποκιές όταν τις λούζει το φεγγάρι,

στα κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπούν στον ουρανό,

στην αλληλογραφία ενός αγγέλου με ένα παιδί,

σ’εκείνους που άργησαν,

σ’αυτούς που δεν θα ξανάρθουν,

στη γυναίκα που ρίχνει τα χαρτιά,

στον γέρο που κλαίει,

στην Οδύσσεια που ζεί ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα,

στην φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος ζώντας μια ολόκληρη ζωή...."

(Τάσος Λειβαδίτης, "Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου")

Και ένα υπέροχο κλιπάκι:
http://www.youtube.com/watch?v=iLxWHe35aPI&feature=fvw

Tango & Milonga Night

Με μεγάλη χαρά σας προσκαλώ, διαδικτυακοί μου φίλοι, στην πρώτη εμφάνιση του κουαρτέτου Agua y Vino. Μια βραδιά γεμάτη με τα tango και τις milonga του Astor Piazzola, του Carlos Gardel και πολλών πολλών άλλων.

Σας περιμένω λοιπόν στο μπαράκι "ALierMan", Σωφρονίου 2 στο Γκάζι τη Δευτέρα, 16-11-2009 και ώρα 22:00.

Τους Agua y Vino αποτελούν:
Λέντα Πέτρο, βιολί
Φραγκίσκος Κοντορούσης, ακκορντεόν
Δημήτρης Καραβίτης, πιάνο
Γιώργος Μαστρογιαννόπουλος, ηλ. μπάσσο

Κι αν δεν τα καταφέρετε.... καλή καρδιά! Στο επόμενο Live!

Η Κρυφή τους Ονείρωξη

Μας λένε λαμόγια.
Μας κατηγορούν ως «απολιτίκ».
Είμαστε οι «όπου φυσάει ο άνεμος».

Αλλά παράλληλα είμαστε η κρυφή ονείρωξη κάθε κομματάρχη.
Το πραγματικό έπαθλο του μιντιακού πολέμου.
Η φαντασίωση των εταιρειών δημοσκοπήσεων.

Είμαστε οι γκρίζες ζώνες των εκλογών.
Εμείς, οι «αναποφάσιστοι».

Τα τελευταία 14 χρόνια, σε εθνικές, ευρωπαϊκές και δημοτικές εκλογές, έχω ψηφίσει υποψήφιους ΝεοΔημοκράτες, Πασόκους, ΚΚΕδες, Συνασπιστές και λοιπούς δημοκράτες.
Τις περισσότερες φορές έχω καταλήξει στο αυτό-φασκέλωμα.
Αλλά επιμένω να ψηφίζω με βάση τη δική μου λογική και κρίση, και να μην παρασύρομαι από συναισθηματισμούς και παραδόσεις, γιατί θεωρώ ότι ουδεμία σχέση έχουν με τη διοίκηση ενός κράτους.

Αδυνατώ να κατανοήσω τους ανθρώπους γύρω μου που ψηφίζουν κατά παράδοση, κατά συναίσθημα ή καθ’ έξιν.
Οι φίλοι μου και συγγενείς που «δεν πάει το χέρι τους», που ψήφιζαν τον Τάδε «αναντάμ παπαντάμ», που «καλύτερα να τους βγει το μάτι», που μισούν Εκείνους ή τους Άλλους γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε το 1949. (Γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ποτέ.)

Εγώ, με τα κριτήρια των «τυφλών» συν-ψηφοφόρων μου, θα παραμένω εσαεί αναποφάσιστος, γιατί κανένα μαντρί δε μου ταιριάζει. Επιμένω να κρίνω, να συγκρίνω και ανάλογα να προκρίνω. Και ας κάνω λάθος, κάθε φορά. Θα είναι λάθος από επιλογή και όχι λάθος από αβουλία. Γιατί, την τυφλή εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα τη θεωρώ στάση α-νόητη, άτολμη και ως εκ τούτου εν δυνάμει επικίνδυνη.

Αφήστε με λοιπόν να βουρλίζομαι με τις σκέψεις μου και τις επιλογές μου. Και σας υπόσχομαι να κάνω απ’ την πλευρά μου ό,τι μπορώ για να μην ενοχλήσω τον ύπνο σας.

Καλή σας νύχτα.

(Αφιερωμένο στους κομματο-πατέρες που μετά τις εκλογές θα ξαναβυθιστούν στην ηδονή της εξουσίας τους. Και που θα βυθίσουν εμάς στην αηδία της κοπριάς τους.)

Ουτοπία 1849 μ.Χ.

(…)
Η εξουσία των κυβερνώντων, ακόμα και αυτή στην οποία πρόθυμα υποτάσσομαι – γιατί βέβαια με χαρά θα υπακούσω αυτούς που ξέρουν και μπορούν να κάνουν περισσότερα από μένα, και ενίοτε ακόμα και αυτούς που ούτε ξέρουν ούτε μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά – είναι πάντοτε υπό αίρεση: για να είναι ακριβοδίκαιη, πρέπει να εξασφαλίζει κύρωση και συναίνεση από το λαό. Τα μόνα πραγματικά δικαιώματα που έχει η εξουσία επάνω μου είναι αυτά που πρόθυμα της παραχωρώ. Η πορεία από την απολυταρχία στην ολιγαρχία, από την ολιγαρχία στη δημοκρατία, είναι η πορεία προς τον πραγματικό σεβασμό του ατόμου. Ακόμα και ο Κινέζος φιλόσοφος ήταν αρκετά σοφός ώστε να αντιμετωπίζει το άτομο ως τη βάση της αυτοκρατορίας. Είναι η δημοκρατία, όπως τη βιώνουμε, η ύστατη δυνατή βελτίωση του τρόπου διακυβέρνησης; Μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα αναγνωρίζοντας και οργανώνοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου; Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά ελεύθερη και πεφωτισμένη Πολιτεία αν αυτή δεν αναγνωρίσει το άτομο ως ανώτερη και ανεξάρτητη δύναμη από την οποία πηγάζει η ισχύς και η εξουσία της, και αν δεν του συμπεριφερθεί ανάλογα. Με ευχαριστεί να φαντάζομαι μια Πολιτεία που τουλάχιστον αντέχει να είναι δίκαιη με όλους και να αντιμετωπίζει το άτομο με σεβασμό, σαν σε γείτονα – που, ακόμη, δεν θα θεωρούσε ασύμβατη με τη φύση της εάν κάποιοι επέλεγαν να ζήσουν σε απόσταση, χωρίς να εντάσσονται σε αυτή, ούτε να εναγκαλίζονται από αυτήν, και που θα εκπλήρωναν όλες τις υποχρεώσεις τους στο γείτονα και το συνάνθρωπο. Μια Πολιτεία που θα έφερε τέτοιους καρπούς, και που θα άντεχε να τους χάσει μόλις ωριμάσουν, θα προετοίμαζε το έδαφος για μια τελειότερη και πιο λαμπρή Πολιτεία, την οποία επίσης έχω φανταστεί, αλλά ακόμα δεν έχω δει πουθενά.

(Henry David Thoreau, "Civil Disorder" - απόσπασμα)

Πλήρες κείμενο εδώ: http://thoreau.eserver.org/civil.html

(Για τη μετάφραση ευθύνεται το έκτο κεφαλάκι της Λερναίας Ύδρας....)

Κανένας Στρατιώτης

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.

(...)

Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης

(Γεώργιος Σουρής, "Αρχηγοί")

All Inclusive

Είμαι τρίτος στη σειρά.

Μπροστά μου ένα ζευγάρι Γερμανών, κι αυτοί υπομονετικοί όπως κι εγώ.
Και ακόμα πιο μπροστά, η ράτσα μου. Με μάτι που γυαλίζει. Και κοιλιά που γουργουρίζει. Δυο παιδιά με γουρουνίσια μάτια, γουρουνίσια αυτιά και γουρουνίσιο σώμα. Και δυο μαμάδες, με βλέμμα βοδιού και τρόπους γαϊδουριού.

Στάβλος γίναμε.
Είμαι τρίτος στη σειρά, και όλοι φορούμε τα βραχιολάκια μας της ελεύθερης και ασύδοτης κραιπάλης. Οι ποσότητες δυσανάλογες των αναγκών μας, των επιθυμιών μας, των καταναλωτικών μας ενστίκτων.

Ή μήπως όχι?
Ο δίσκος εμφανίζεται και αμέσως η κραυγή της βοϊδομάνας βιάζει τη σιωπηρή μας αναμονή: «Ορμήξτε! Αρπάξτε! Φάτε!»
Τα γουρουνάκια με δυσκολία κρατούν την τσιμπίδα αλλά με μαεστρία τη χειρίζονται. Ένα κομματάκι αρπάζει ο ένας, άλλα δύο ο παραδίπλα, τέσσερα ο πρώτος, γεωμετρικά αυξάνει ο όγκος στο πιάτο, γεωμετρικά αδειάζει ο δίσκος.

Ο Γερμανός αρχίζει να γρυλίζει. Σάλια τρέχουν. Βλέμματα οργής.
Η βοϊδομάνα απαθής του κουνά περιπαικτικά το βραχιολάκι της. Ο δίσκος έχει αδειάσει κι εγώ, δεύτερος τώρα στη σειρά, χαζεύω τα απομεινάρια.
Τι αρπάξανε τα γουρουνάκια?
Α, τίποτα σπουδαίο. Ένα ακόμα ανθρώπινο πτώμα, μας έχει κουράσει ο σεφ με τις επιλογές του, τουλάχιστον φαίνεται να έχει σάλτσα μπάρμπεκιου.
Τα γουρουνάκια αφήσανε πίσω τη μύτη, τα αυτιά, λίγο από το λαιμό, το πάγκρεας και νομίζω τα γεννητικά όργανα. Ο Γερμανός αδιαφορεί, το ίδιο κι εγώ. Το ανθρώπινο πάγκρεας δεν είναι τόσο εύγευστο όσο ένα ζουμερό μπουτάκι!

Κάπου μέσα ο σεφ ετοιμάζει το επόμενο πτώμα για σερβίρισμα. Η αναμονή αρχίζει να με κουράζει. Λέω να αφήσω αυτή την ουρά και να προτιμήσω σήμερα λαγουδάκι ή κόκκορα.
Αχ, αυτή η ποικιλία πόσα διλήμματα μου θέτει…

Λίγο πιο κάτω, οι βοϊδομάνες και τα χοιροπαίδια μάλλον τελείωσαν! Τι σπατάλη Θεέ μου, άφησαν το μισό πτώμα ανέγγιχτο!! Και διαμαρτύρονται γιατί ήταν και ανάλατο!! Μερικά ζώα είναι τελείως άνθρωποι, λοιπόν.

Με το λαγουδάκι μου στο πιάτο πλησιάζω στο τραπέζι μου. Στον καθρέφτη του εστιατορίου χαζεύω περήφανα τη λυκίσια μου ματιά, το στιλπνό μου τρίχωμα, τα κοφτερά μου δόντια. Στο βάθος, ο Γερμανικός ποιμενικός γρυλίζει από ευχαρίστηση. Ε, βέβαια, ο ανθρώπινος λαιμός είναι πάντα υπέροχος!

Και να σκεφτείς ότι αυτά τα βόδια λίγο έλειψε να μου κόψουν την όρεξη….

Sebastian

Radiate simply, the candle is burning so low for me
Generate me limply, I can`t seem to place your name, cherie
To rearrange all these thoughts in a moment is suicide
Come to a strange place, we`ll talk over old times we never spied

Work out a rhyme, toss me the time, lay me - you`re mine

Your persian eyes sparkle, your lips - ruby blue - never speak a sound
You, oh so gay, with parisian demands, you can run - around
And your view of society screws up my mind like you`ll never know
Lead me away, come inside, see my mind in kaleidoscope

Love me sublime, mangle my mind - do it in style

You`re not gonna run, baby we`ve only just begun,
baby to compromise
Slagged in a bowery saloon love`s a story we`ll serialise
Pale angel face,green-eye shadow, the glitter is outaside
No courtesan could begin to decipher your beam of light

Somebody called me Sebastian
Somebody called me Sebastian

(Steve Harley & Cockney Rebel)

Ορχήστρα Simon Bolivar

Καιρό έλεγα να αναρτήσω βιντεάκι, αλλά περίμενα κάτι ιδιαίτερο.
Και το βρήκα!!!

Η Ορχήστρα που θα ακούσετε είναι ορχήστρα ΝΕΩΝ, που παίζουν με την ψυχή τους, παίζουν με την καρδιά τους, γελάνε και διασκεδάζουν - κάτι που σχεδόν ποτέ δεν έχω δει σε "κανονικές" συμφωνικές. Και, βεβαίως, παίζουν καλά, πολύ καλά.

Και επίσης, η ορχήστρα είναι από τη Βενεζουέλα. Είπατε κάτι?

Το κομμάτι που ερμηνεύουν είναι ο Χορός Νο.2 του Arturo Marquez (Μεξικανός συνθέτης, γενν.1950).

Και εντυπωσιάστηκα, και ανατρίχιασα, και συγκινήθηκα. Καλή σας ακρόαση:



Υ.Γ. Δείτε, αν θέλετε, και τα υπόλοιπα βιντεάκια τους στο YouTube...

Ευνούχων και Κουναβιών γωνία

(ευχαριστώ το φίλο Νίκο για το εξαιρετικό link)

Είναι περίεργη η συμβολή της οδού Ευνούχων με την οδό Κουναβιών. Αμφότερες αφορούν σακάτηδες. Όχι όμως οποιουσδήποτε. Είναι οι δρόμοι εκείνων που οι ίδιοι αποφάσισαν τον ακρωτηριασμό τους. Παρ' όλ' αυτά, είναι δυο δρόμοι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους και όσον αφορά το πού πάει ο καθένας και όσον αφορά το ποιοι πάνε στον καθένα. Επισκεφτείτε τη διασταύρωση αυτή. Μα, μη λυπηθείτε όλους τους ακρωτηριασμένους.

Γιατί να λυπηθείτε τα κουτσά κουνάβια; Αν δεν είχε προλάβει ο Καβάφης, είμαι απολύτως σίγουρος πως κουνάβι θα είχε πρωτογράψει το ποίημα Che fece... il gran rifiuto. Κουνάβι γαρ είναι το ζώο που, όταν πιαστεί το πόδι του στο δόκανο, προτιμά να κόψει το αιχμαλωτισμένο πόδι του και να φύγει. Ελεύθερο, απροσκύνητο και ες αεί ακρωτηριασμένο. Όσα χρόνια κι αν ακολουθήσουν, δεν θα περάσει ούτε μια στιγμή (κυριολεκτικά, ούτε μία!) που να μην είναι πλέον στοιχείο της ύπαρξής του η οδύνη του ακρωτηριασμού. Στοιχείο του η οδύνη, και στοιχειό της μια επίγνωση: ότι κι αν πήγαινε πίσω στο χρόνο, στη στιγμή της παγίδευσης, πάλι το ίδιο θα έκανε. Το κουνάβι δεν άφησε στο δόκανο κάποιο ανεπιθύμητο φορτίο, κάτι που του περίσσευε. Άφησε τον εαυτό του, ακριβώς για να κρατήσει ελεύθερο τον εαυτό του. Θυμίζει την περίεργη, αντινομική φράση του Χριστού: όποιος θέλει να βρει την ψυχή του, οφείλει να τη χάσει. Το κουνάβι δεν θα το λυπηθεί κανείς. Οι μισοί δεν το λυπούνται, διότι ξέρουν πως είναι κερδισμένο, με αρτιμελή την αξιοπρέπειά του. Οι άλλοι μισοί πάλι δεν το λυπούνται, διότι ούτε που τους περνάει από το νου η οδύνη του. Οδύνη που δεν διαλαλιέται, είναι οδύνη που πάει - λένε - , πέρασε.

Δείτε τους καϋμένους τους ευνούχους. Περιδιαβαίνουν το δρόμο τους, ίδιοι άρχοντες. Δεν κουτσαίνουν, δεν εμποδίζονται να πηδήξουν, δεν δυσκολεύονται να χορέψουν, δεν μένουν πίσω. Είναι στην καρδιά των γεγονότων και αποφασίζουν για τις μοίρες άλλων. Δουλειά τους είναι να συμβουλεύουν βεζύρηδες, να πιάνουν πόστα, να εποπτεύουν χαρέμια, να υπηρετούνται από γιουσουφάκια, να στήνουν δόκανα. Ο ευνούχος ξέρει καλά πόσο καίρια είναι η θέση του, και τρέμει στην ιδέα να τη χάσει. Αν με μια μαγική κίνηση θα μπορούσε να ξανααποκτήσει τα όργανα που τώρα στερείται, και να βρισκόταν ταυτόχρονα έξω από το πόστο, και πάλι θα επέλεγε τον ευνουχισμό του ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, τον αυτοευνουχισμό του. Διότι αυτός ήταν το κλειδί της εισόδου του στην αυλή. Ευνούχος είναι το ον το οποίο απομένει από εκείνον που είναι πρόθυμος να θυσιάσει την ικανότητά του προς ευνήν, ώστε να γίνει άκαρπος και ως εκ τούτου δεκτός σε ό,τι πιο άκαρπο: στη χορεία των νεμομένων την εξουσία.

Η διασταύρωση των οδών Ευνούχων και Κουναβιών είναι αληθινά πεδίο μάχης. Αυτό που για τον ευνούχο είναι το θέλγητρο, είναι δόκανο για το κουνάβι. Ο ευνούχος θυσιάζει κι άλλα, προκειμένου να μη φύγει ποτέ από το δόκανο. Τρέμει στην ιδέα να μην τον παίζουν οι άλλοι ευνούχοι, και ταυτόχρονα αφρίζει με όσους δεν θέλουν να παίξουν μαζί τους. Ο ευνούχος έχει θάψει βαθειά στη γη την ακεραιότητά του, μα στο κουνάβι επισείει το κομμένο πόδι σαν απειλή για τα χειρότερα, χωρίς να καταλαβαίνει ότι το πόδι αυτό είναι για το κουνάβι απόκομμα εισητηρίου για την ελευθερία - πανάκριβο για την πανάκριβη.

(Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη)

Ώστε λοιπόν είναι ποιητής....

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ’ αγαπούν
μια γυναίκα μου χαμογέλασε
ένα κορίτσι μου χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μου χάρισε ένα σφυρί,

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά άσπρα ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό.

Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής

(Μίλτος Σαχτούρης, "Τα Δώρα")

Epidaurus Carnivorus

Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες «της αρπαχτής» είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Γιατί γίνονται χωρίς γνώση και χωρίς αγάπη. Αυτές δεν αφορούν αυτό το σημείωμα, γιατί δεν είναι ούτε «καλλιτεχνικές» ούτε νομίζω «δημιουργίες».

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους δημιουργούς που έχουν αγαθές προθέσεις. Το έργο τους υπόκειται σε κριτική από πολλούς, ειδήμονες και μη, συνάδελφους καλλιτέχνες και απλούς θεατές. Και, σε γενικές γραμμές, ένα καλλιτεχνικό έργο κατατάσσεται από τους κρίνοντες σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:
(α) Το έργο ήταν «καλό». Δηλαδή, ικανοποίησε τα καλλιτεχνικά μας ένστικτα, μας αφύπνισε με τα αγωνιώδη του ερωτήματα – ή απλά, θεογκόμενος ο πρωταγωνιστής και πώς να μην τον χειροκροτήσεις; Σε κάθε περίπτωση, ένα τέτοιο έργο μπορεί κάποτε να το διηγείσαι και στα εγγόνια σου.
(β) Το έργο ήταν «κακό». Δηλαδή, δεν καταλάβαμε τί έλεγε το κείμενο, ή ο καλλιτέχνης λατρεύει τόσο το μοντερνισμό που του άλλαξε τα φώτα ή οι συμμετέχοντες απλώς δεν κάνουν κλικ. Ένα τέτοιο έργο μάλλον σίγουρα θα το διηγείσαι κάποτε στα εγγόνια σου.
(γ) Το έργο ήταν «αδιάφορο». Νομίζω πως αυτή είναι η χειρότερη δυνατή κριτική για μια καλλιτεχνική δημιουργία, γιατί σηματοδοτεί τη σίγουρη πορεία προς τη λήθη.
Τί μπορεί να συνέβη; Ενδεχομένως είτε οι καλλιτέχνες δεν έσκυψαν πάνω στο έργο με σοφία είτε κοπίασαν περπατώντας λάθος δρόμους. Η, ενδεχομένως, αγνόησαν τη σύσταση του εν δυνάμει κοινού τους ή τη δυναμική του χώρου παρουσίασης.

Στις 10 Ιούλη παρακολούθησα στην Επίδαυρο τη «Φαίδρα» του Ρακίνα από το Εθνικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας. Τα προσωπικά μου αισθητικά κριτήρια κατατάσσουν την παράσταση στην κατηγορία «αδιάφορη». Εξηγούμαι και απολογούμαι:
* το κείμενο δεν το γνώριζα, ίσως ο αφελής περίμενα κάτι σαν Ευριπίδη (sic) αλλά μου προέκυψε κάτι σαν μπαρόκ όπερα χωρίς μουσική
* πήγα με μεγάλες προσδοκίες, ίσως λόγω του ονόματος του Θέατρου, ίσως λόγω της Οσκαρικής παρουσίας της Miren – που σημαίνει ότι πήγα σχεδόν έτοιμος να δικάσω
* δεν διέκρινα πουθενά σκηνοθετικές παρεμβάσεις, αλλά αμήχανα περιφερόμενους ηθοποιούς και συναισθήματα που δεν υπήρχαν ή που χάνονταν στο βερμπαλισμό
* οι ηθοποιοί των δεύτερων ρόλων ήταν επαρκείς (Αρίκια, Ισμήνη) έως εξαιρετικοί (Οινώνη – στα 78 της! - και Θηραμένης)
* ο Mamma Mia! Ιππόλυτος, ευχάριστη έκπληξη αφού τουλάχιστον δεν υστερούσε έναντι των συμπαρωταγωνιστών του
* ο σωματώδης Θησέας εντελώς ρηχός συναισθηματικά – αλλά, θηριώδης στην άριστή του άρθρωση και στην καθαρή και δυνατή του φωνή, κατάλληλη για το βάθος του θεάτρου
* η Οσκαρική Φαίδρα μάλλον έπαιξε με την Βρεττανική και όχι τη Ρώσσικη καταγωγή της, χειροκροτήθηκε φοβάμαι για την ερμηνεία της στη «Βασίλισσα»
* στα θετικά κατ’ εμέ, ο μινιμαλισμός σκηνικού, ενδυμάτων, ήχων και φωτισμού, καθώς σε αντίθετη περίπτωση νοιώθω ότι η παράσταση θα διολίσθαινε στο γελοίο.

Όχι, δεν ήταν μια κακή παράσταση. Οι προθέσεις ήταν ειλικρινείς. Αλλά, η κακή επιλογή έργου και η (εμφανέστατη) απουσία μελέτης των απαιτήσεων του Αργολικού θεάτρου στέρησαν την όποια δυναμική.

Αδιάφορη λοιπόν.

Υπογράφω ως απλός θεατής.

(Κριτικές της παράστασης:
http://flamencologio.blogspot.com/2009/07/f-e-d-r.html
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4526335&ct=4
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_14/07/2009_322061
http://greek-theatre.blogspot.com/2009/07/blog-post.html
και, όπως έχω υποσχεθεί, και η κριτική Γεωργουσόπουλου:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4527477&ct=4)

Ο Ανώτατος Άρχων

«Είναι γνωστό πως μες στον τόπο μας τα τελευταία τούτα χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας: Την λεγομένη, της Τετάρτης Εξουσίας. Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου.

Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων.
Ανδροπρεπής σαν την κολώνια «Μπρουτ», καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας. Και να περίπου ένας ιερός κανονισμός που καθορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται η Δημοσιογραφία και η απαράβατη δεοντολογία της.

Ο Δημοσιογράφος είναι και Ποιητής.
Ο Ποιητής αμφισβητείται αν τύχει να μην είναι και Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και Θεατρικός συγγραφέας.
Ο Θεατρικός συγγραφέας δεν είναι αποδεκτός αν τύχει και δεν είναι Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι, μπορεί να είναι και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο Σκηνοθέτης χλευάζεται, αν δεν είναι και δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός – κατά κανόνα.
Τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός δεν υπάρχει χωρίς να είναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και πολιτικός σχολιαστής.
Πολιτικός σχολιαστής δεν γίνεται χωρίς ταυτότητα δημοσιογράφου.
Ο Δημοσιογράφος είναι και εκφωνητής και τηλεοπτικός παρουσιαστής, για κάθε θέμα. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό.
Τηλεοπτικός παρουσιαστής, εκφωνητής κι εν γένει τηλεοπτικός παράγων δεν γίνεται χωρίς νάναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι ιερός.
Τα ιερά, δεν είναι ιερά αν δεν υπηρετούν δημοσιογράφους και δημοσιογραφικά.

Και τέλος:
Ηθικόν, ό,τι έχει ελευθέρας και δημοσιογραφικόν.
Αληθές, ό,τι μας φανερώνουν των εφημερίδων οι γραφές και Εθνικόν, ό,τι αληθές για τις εφημερίδες και ηθικόν.

Θα πείτε, δεν υπάρχουν άξιοι και συμπαθείς δημοσιογράφοι; Και άξιοι υπάρχουν και αξιόλογοι και συμπαθείς και τίμιοι. Κι είναι και οι περισσότεροι. Όμως δεν καθορίζουν την ταυτότητα της τάξης τους. Είτε γιατί δεν δίνουν σημασία, είτε γιατί περιφρονούν τη λειτουργία των ολίγων, χωρίς να λογαριάζουν το κακό που ολοένα μεγαλώνει απ’ τους παρείσακτους αυτούς ολίγους. Ή πες ακόμη, συνήθισαν το κακό και δεν το λογαριάζουνε σημαντικό για ν’ αμυνθούν και για να ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους. Κι ίσως ακόμη να φοβούνται οι πολλοί, τη δύναμη που έχουν οι ολίγοι σαν πράττουν επισήμως το κακό.

Όπως και νάναι, ψέγουμε τους λίγους κι όχι τους πολλούς. Κι ας σταματήσει η υστερική ευαισθησία, μέσα στην οποία προστατεύονται με άνεση οι λίγοι και οι κακοί. Καμιά ομάδα, καμιά τάξη, κανένα επάγγελμα δεν είναι ιερό. Όλα περιέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό. Κι αυτό είναι άλλωστε το φυσικό».

Μάνος Χατζιδάκις, «Τα σχόλια του Τρίτου» (εκδ. Εξάντας)

Music's Empire

First was the world as one great cymbal made,
Where jarring winds to infant Nature played.
All music was a solitary sound,
To hollow rocks and murm'ring fountains bound.

Jubal first made the wilder notes agree;
And Jubal tuned music's Jubilee;
He call'd the echoes from their sullen cell,
And built the organ's city where they dwell.

Each sought a consort in that lovely place,
And virgin trebles wed the manly bass.
From whence the progeny of numbers new
Into harmonious colonies withdrew.

Some to the lute, some to the viol went,
And others chose the cornet eloquent,
These practicing the wind, and those the wire,
To sing men's triumphs, or in Heaven's choir.

Then music, the mosaic of the air,
Did of all these a solemn noise prepare;
With which she gain'd the empire of the ear,
Including all between the earth and sphere.

Victorious sounds! yet here your homage do
Unto a gentler conqueror than you;
Who though he flies the music of his praise,
Would with you Heaven's Hallelujahs raise.

Andrew Marvell (1621-1678)

Οι υπέροχοι κομπάρσοι της ακραίας μας εφηβείας

Γιατί περνάμε καλά με τους παλιούς μου συμμαθητές; Ενώ συναντιόμαστε μια φορά στο τόσο; Και γιατί γελάμε αβίαστα, ειλικρινά και διαρκώς; Τι κρύβεται στο βάθος του μυαλού μας, ή στο βάθος της ψυχής μας, που βρίσκει χρόνο και χώρο να εκφραστεί;

Ίσως είναι «εκείνα τα χρόνια». Για όσους ήμασταν τυχεροί, η ηλικία του γέλιου, της ξεγνοιασιάς και του παιχνιδιού. Που στην πραγματικότητα δεν έπαψαν ποτέ να μας καθορίζουν. Χρόνια που κοιτάμε με νοσταλγία, με αγάπη και στα οποία ακόμα και οι έριδες και οι ζήλιες είχαν άλλο περιεχόμενο. Χρόνια που μοιραστήκαμε με τους συμμαθητές μας και που – κάπου βαθιά – τους είμαστε ευγνώμονες για αυτά. Στους συμμαθητές μας, τους υπέροχους κομπάρσους της πάντα ακραίας εφηβείας μας.

Ίσως είναι το σήμερα. Η ανάγκη να ανοιχθούμε σε ανθρώπους που θα μας ακούσουν χωρίς υστεροβουλία και με ειλικρίνεια. Που δεν έχουν κάτι να κερδίσουν ή να χάσουν, και που ίσως θα ξεχάσουν και όσα πούμε μέχρι την επόμενη φορά. Σε ανθρώπους που μεγάλωσαν στην ίδια κοινωνία, στις ίδιες εποχές, με κοινές παραστάσεις, και ίσως κάποτε και με κοινά όνειρα. Με ανθρώπους που είναι πια γονείς, ή τείνουν να γίνουν – που δεν μας κρύβουν την ηλικία τους, τις ρυτίδες τους και τα παθήματά τους.

Ίσως είναι το αύριο. Με ποιόν να ταυτιστείς μπροστά στο άγνωστο που περιμένει; Οι φόβοι μας είναι οι φόβοι της γενιάς μας, δε νοιώθω πως είμαι κάτι ξεχωριστό ή διαφορετικό, τη λατρεύω τη γενιά μου με τα καλά της και τα στραβά της και μαζί της πάντα θα νοιώθω και θα δημιουργώ. Οι συμμαθητές μου είναι πάντα κάπου τριγύρω και αυτό στηρίζει εμένα τον ίδιο, στη νοητή ευθεία γραμμή της ζωής μου. Αν χάσω κάποιον από αυτούς; Θα είναι περίπου σαν απώλεια δικού μου κομματιού, δικής μου ύπαρξης. Θα είναι μια ακόμα πληγή στην παιδική μου αφέλεια.

Γιατί περνάμε καλά με τους παλιούς μας συμμαθητές; Ίσως γιατί ξαναβρίσκουμε τους χαμένους μας θησαυρούς, που τόσο βαθιά κρύψαμε και τελικά τους λησμονήσαμε.

Ποίηση 1948

τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι’ άλλα παρόμοια:
σαν πάει κάτι
να
γραφή
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου

γι’ αυτό και
τα ποιήματά μου
είν’ τόσο πικραμένα
(και πότε – άλλωστε – δεν είσαν;)
κι’ είναι
- προ πάντων -
και
τόσο
λίγα
(Νίκος Εγγονόπουλος)

Οι Φωτεινές Εξαιρέσεις

Η κυβέρνηση ψάχνει για έσοδα. Νέοι φόροι παντού.
Υπάρχει κι άλλη επιλογή. Μείωση των εσόδων. Πιο επίπονη, αλλά ρεαλιστική.

Αντιγράφω από το greekblock.blogspot.com. Η είδηση επιβεβαιώνεται και από πολλά άλλα δημοσιογραφικά site.

"ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ "ΑΧΕΠΑ" ΜΕ ΠΕΝΤΕ ΑΠΛΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΕΙ 21 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ότι σε ένα μόνο νοσοκομείο και χωρίς θεαματικές ενέργειες μπορούν να εξοικονομηθούν μόνο σ' ένα χρόνο 21.000.000 ευρώ από φάρμακα;Η επιτυχής προσπάθεια του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ" κατάφερε να περιορίσει τις φαρμακευτικές δαπάνες όχι σε βάρος των ασθενών, αλλά των φαρμακευτικών εταιριών.
Πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας, που ξεκίνησε στο μεγάλο αυτό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, είναι ο διοικητής του"ΑΧΕΠΑ" Δ. Γάκης και η διευθύντρια του φαρμακείου του νοσοκομείου Αλίκη Τσακάλου.
Δυο άνθρωποι που -κόντρα στο ρεύμα- αποδεικνύουν ότι μπορούν ν'αντισταθούν στις δοσοληψίες με τις φαρμακευτικές εταιρίες.

Στο έγγραφο που έστειλε στο υπουργείο Υγείας το νοσοκομείο "ΑΧΕΠΑ" παρατίθενται πέντε "μυστικά" , όπως τα αποκαλεί η διοίκηση του νοσοκομείου που οδήγησαν στην εξοικονόμηση των 21.000.000 ευρώ.
Παράλληλα στο έγγραφο αυτό αποκαλύπτεται και η πίεση που ασκούν κάποιες φαρμακευτικές εταιρίες και οι οποίες καταγγέλουν, δια του συνδικαλιστικού τους οργάνου, την πολιτική εξοικονόμησης του νοσοκομείου, επικαλούμενες μάλιστα συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις και υπουργικές αποφάσεις(;;;)

ΤΑ ΠΕΝΤΕ "ΜΥΣΤΙΚΑ" όπως ακριβώς αναφέρονται στο σχετικό έγγραφο:
Ατομική δόση φαρμάκου (δίνουμε χάπι χάπι τα φάρμακα για τον συγκεκριμένο ασθενή).
Δεν χορηγούμε μεγαλύτερη δόση από τη μέγιστη εγκεκριμένη από τον Ε.Ο.Φ. και την Ε.Ε.
Δεν χορηγούμε φάρμακα εκτός των εγκεκριμένων ενδείξεων από τον Ε.Ο.Φ. και την Ε.Ε. (αυτό είναι το κύριο σημείο τριβής με τους γιατρούς).
Χορηγούμε γενόσημα (αντίγραφα ελληνικά) που είναι 20% φθηνότερα από το πρωτότυπο φάρμακο.
Κάνουμε διαπραγματεύσεις με τις εταιρίες για την χορήγηση εκπτώσεων ή δωρεών στο νοσοκομείο.
Επίσης αναφέρεται ότι.." όλα τα παραπάνω έγιναν σιγά σιγά με μέτριες αντιδράσεις.." και στη συνέχεια κατονομάζονται δύο εταιρίες που αντενεργούν .."με τρόπο έντονο και αντιδραστικό."

Αυτά τα πολύ απλά "μυστικά" έχουν φέρει τις φαρμακευτικές δαπάνες του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ" στα επίπεδα του 2003, παρά την κατά 15%-20% αύξηση των τιμών.
Από το 2003, που το νοσοκομείο αυτό άλλαξε τακτική απέναντι στον τρόπο χορήγησης των φαρμάκων, εξοικονόμησε 52 εκατ. ευρώ, ποσό που φτάνει για να φτιάξει το υπουργείο ένα ακόμα νοσοκομείο!!!

Η πρώτη αντίδραση του υπουργείου Υγείας (εν αγνοία υπουργού, όπως λέγεται) ήταν μια εγκύκλιος με ημερομηνία 26/11/08 που στάλθηκε σε όλα τα κρατικά νοσοκομεία και ούτε λίγο ούτε πολύ, ακύρωνε την πολιτική του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ".
Επικαλούμενη κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις (τις οποίες το νοσοκομείο αντέκρουσε) η Διεύθυνση Φαρμάκων και Φαρμακείων του υπουργείου εφιστούσε την προσοχή στην πιστή τήρηση της νομοθεσίας, ορίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι η συνταγογράφηση των φαρμάκων επιτρέπεται μόνο με την εμπορική τους ονομασία, σε συγκεκριμένη μορφή, περιεκτικότητα, ποσότητα και δοσολογία, πως η συνταγογράφηση αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του γιατρού, πως απαγορεύεται η αντικατάσταση των φαρμάκων που γράφουν οι γιατροί με άλλα σκευάσματα όμοιας δραστικής ουσίας, χωρίς την έγκριση του γιατρού κλπ.

Τέσσερις μέρες αργότερα μετά το χαμό που προκάλεσε, η εγκύκλιος αποσύρθηκε.

Η διοίκηση του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ" θα προχωρήσει και σε νέες προτάσεις, που θα αποσκοπούν στην ορθολογιστική χορήγηση φαρμάκων από όλα τα νοσοκομεία της χώρας."

Οι Ύαινες της (μόνης) Εξουσίας

Είμαι πολύ θυμωμένος φίλοι μου.

Την ιστορία μάλλον την ξέρετε:
η εφημερίδα «Το Βήμα» κυκλοφόρησε την Κυριακή 21 Ιουνίου με ένα άρθρο για την επίσκεψη του πρωθυπουργού της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην Αθήνα και την συνάντησή του με πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή πριν τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης. Μόνο που το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί δημιούργημα της φαντασίας όποιου του έγραψε, αφού ο Τούρκος πρωθυπουργός τελικά δεν ήρθε στην Αθήνα, επικαλούμενος λόγους υγείας!
Το φανταστικό άρθρο κάνει λόγο για το παγωμένο κλίμα που κατεγράφη κατά την εθιμοτυπική συνάντηση του πρωθυπουργού της Τουρκίας με τον Έλληνα ομόλογό του στο Μέγαρο Μαξίμου!
Το δημοσίευμα υπάρχει στην Α΄έκδοση της εφημερίδας που κυκλοφορεί στην επαρχία, ενώ στην Β΄έκδοση υπάρχει ρεπορτάζ για την ματαίωση της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα (δείτε εδώ φωτό της εφημερίδας: http://www.xblog.gr/?p=10117).

Και ερωτώ λοιπόν (ρητορικά βεβαίως), ο ανυπέρβλητα αφελής και αντεπίστροφα ηλίθιος αναγνώστης: Τί θα συνέβαινε αν σε αντίστοιχο περιστατικό ωμής παραπλάνησης της κοινής γνώμης είχε υποπέσει ένας βουλευτής (δηλ. η Νομοθετική εξουσία) ή ένας υπουργός (δηλ. η Εκτελεστική εξουσία) ή ένας δικαστής (δηλ. η Δικαστική Εξουσία);
Μα φυσικά, θα είχε φαγωθεί ζωντανός!! Από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (δηλ. την Τέταρτη εξουσία), που αέναα αναζητούν πληγωμένη σάρκα, σαν τις ύαινες. Το ατόπημα είναι για μένα εξαιρετικά βαρύ, και δικαίως θα κατασπαρασσόταν όποιος δημόσιος λειτουργός υπέπεσε σε αυτό.

Όμως, αυτή τη φορά, ο ένοχος ήταν εφημερίδα «κύρους» και υψηλής κυκλοφορίας. Η ενοχή είναι αυταπόδεικτη και μπροστά στα μάτια κάθε Εισαγγελέα που κόπτεται για την ηθική στο δημόσιο βίο μας. Πώς ανέδρασαν λοιπόν οι θεσμοί της χώρας μας;
Δεν κουνήθηκε φύλλο!! Δεν άνοιξε μύτη!! Κανένα παχύδερμο παμφάγο ζώο δεν καταδίκασε έστω για τα μάτια τον εν ψυχρώ βιασμό της κοινής μας λογικής!! Όλα είναι καλώς καμωμένα – γιατί; Διότι ο ένοχος είναι εμφανώς υπεράνω κριτικής, πολύ δε φοβάμαι ότι ο ένοχος είναι υπεράνω πάσης τιμωρίας.
Δεν αποδεικνύεται περίτρανα πλέον στα χέρια ποιών βρίσκεται η πραγματική εξουσία στον τόπο μας; Ποιός χώρος έχει την πραγματική δύναμη να διαφεντεύει τη νομή του χρήματος και τον εκμαυλισμό μέχρι αηδίας των συνειδήσεων;
Τί άλλο τρανότερο παράδειγμα μπορεί κανείς να εντοπίσει; Θυμηθείτε βέβαια και τούτο το γλοιώδες: όλοι οι δημοσιογράφοι του κατ’ ευφημισμού «ντιμπέιτ» των ευρωεκλογών προέρχονταν από τα κανάλια – αναρωτηθήκατε γιατί; Αναρωτηθήκατε πόσο εξευτελιστικό ήταν για τους «αρχηγούς» να δέχονται ως ανακριτή τους (μεταξύ άλλων φωστήρων) τον κ. Λιάτσο, το κανάλι του οποίου, εκτός του ότι διακρίνεται για την βαθειά πολιτική του φύση(!) ζητούσε από τους νέους που θα βαρεθούν το ντιμπέιτ να προτιμήσουν την ταινία του;
Πόσο πολύ μέσα στο βόθρο αντέχουν να βουλιάξουν – όλοι τους; Και για πόσο καιρό θα μας παρασέρνουν μαζί τους;

Και η ΕΣΗΕΑ, το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, πώς αντέδρασε;
Μπα, δεν θα πάρουν ούτε αυτοί. Αφού χωρίς αιδώ περιλαμβάνουν στα μέλη τους εκδότες-δημοσιογράφους (Τράγκας, Χατζηνικολάου, Μάκης....) – σα να λέμε βιομήχανος μέλος της ΓΣΕΕ -, υπερηφάνως θεωρούν εαυτούς συναδέλφους με τον κ. Ευαγγελάτο που φύλαγε σκοπιές πίσω από τις κάμερες, τον κ. Πρετεντέρη που βρίσκει νόστιμο να πετά και κανά μπουκάλι στο γήπεδο, τον κ.Αναστασιάδη που κομίζει γλαύκας (ενίοτε και DVD) εις τας Αθήνας....
Και δεν μιλούν ούτε οι καλοί δημοσιογράφοι – ναι, υπάρχουν και τέτοιοι. Τόσο πολύ μέσα στο μαντρί βρίσκονται, που πνίγεται η φωνή τους από τις κραυγές των άλλων;

Και κάπως έτσι, οι ύαινες διαφεντεύουν τις ζωές μας και τα παχύδερμα, αφού σκάνε στο φαϊ, συνεχίζουν τα αμέριμνα μπανάκια στον απόπατό τους.

Και εμείς; Τί κανουμε εμείς; Γιατί αφήνουμε το θέμα να πεθάνει; Τί λοβοτομή έχουμε υποστεί και για πόσο καιρό ακόμα θα παραμένουμε μακαρίως απαθείς;

Είμαι πολύ θυμωμένος φίλοι μου. Και πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μου.

Πράσινοι και Βένετοι

1. Χρόνια τώρα πίστευα ότι ο Ελληνικός εμφύλιος τερματίστηκε το 1949.

Έκανα λάθος.
Παραθέτω πραγματικά σχόλια έτους 2009 από βιντεάκια στο YouTube.

«Ουγκ Ουγκ Ζώον. Σου επέτρεψαν και να μιλάς. Πίσω στην τρύπα σου μωρή λουλού. Εκεί που σε λίγο καιρό θα ανταμώσεις αυτό που φοβούνται όλα τα ερπετά. Τη φωτιά»

«Κομμουνισταριά! Μια ζωή προδότες και ανθέλληνες ήσασταν, είστε και θα είστε.»

«ΟΚ, δεν είσαι ρατσιστής, είσαι μαλάκας και φασίστας. Η ουσία είναι η ίδια, σκατόμυαλε.»

«Φασίσται Κουφάλαι έρχονται κρεμάλαι.»

2. Το κείμενό μου έχει αφορμή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σε εξωτικές περιοχές της πόλης μας, όπως η οδός Σοφοκλέους και ο Άγιος Παντελεήμονας.

Επιθέσεις πολιτών σε μετανάστες, εν είδει αυτοδικίας – πού είναι η Αστυνομία;
Επιθέσεις μεταναστών σε αυτοκίνητα και πεζούς – πού είναι η Αστυνομία;
Πολιτευόμενοι με Αριστερά και Δεξιά κοστούμια που τα διαρρηγνύουν μόλις δουν τις κάμερες – πού πήγε ο Κοινός μας Νούς;

3. Τα όσα θλιβερά συμβαίνουν την πόλη μας φοβάμαι ότι θα γενικευτούν, όσο το Κράτος αρκείται σε εφόδους εντυπωσιασμού και όχι σε κινήσεις ουσίας. Διότι, η καρδιά του προβλήματος είναι η παντελής έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής του Ελληνικού κράτους, από την ημέρα που οικειοθελώς άνοιξε τις πόρτες του.

Την έλλειψη αυτή προσπαθούν να υποκαταστήσουν:
(α) Οργανώσεις πολιτών με ευαισθησίες, που αντιλαμβάνονται ότι κάποιος πρέπει να ενδιαφερθεί και για τους ανθρώπους που χτυπούν απεγνωσμένα την πόρτα τους. Μέσα σε αυτές τις οργανώσεις παρεισφρύουν και άτομα κατ’ επίφαση «αντιεξουσιαστικά» που εκμεταλλεύονται καταστάσεις (μεταξύ άλλων και το τεράστιο σήμερα έλλειμμα Παιδείας) προς ίδιο όφελος, φορώντας αριστερές/προοδευτικές μάσκες προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις για να καρπωθούν πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
(β) Οργανώσεις ανήσυχων πολιτών που βλέπουν την πραγματική καθημερινή υποβάθμισή της ζωής τους εξαιτίας της παρουσίας των απελπισμένων μεταναστών και αναζητούν τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Μέσα σε αυτούς παρεισφρύουν και άτομα που εκμεταλλεύονται καταστάσεις (μεταξύ άλλων και το τεράστιο σήμερα έλλειμμα Παιδείας) προς ίδιο όφελος, φορώντας δεξιές/εθνικιστικές μάσκες προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις για να καρπωθούν πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Στη μέση βρίσκονται οι μετανάστες, σε μόνιμη αγωνία για ένα καλύτερο αύριο, που βεβαίως συχνά φθάνουν σε ακραίες συμπεριφορές είτε λόγω απόγνωσης είτε λόγω διαφοράς κουλτούρας, και που δυστυχώς αντιμετωπίζονται συχνά-πυκνά είτε ως «κακόμοιροι» είτε ως «μιάσματα».

4. Οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί δεν προωθούν λύσεις. Τα προβλήματα είναι πραγματικά και ο "κακός" της υπόθεσης είναι κυρίως ο ζαμανφουτισμός του κράτους. Οι φωνές υστερίας εκατέρωθεν πρέπει να απομονώνονται διότι σίγουρα δεν προσφέρουν λύση. Πότε άραγε θα μπορέσουμε να δούμε καθαρά και να λειτουργήσουμε με το «Εμείς» και όχι το «Εγώ»;
(Εκτιμώ ότι η Ιστορία μας δεν αφήνει πολλές ελπίδες. Πράσινοι και Βένετοι, και στη μέση να χασκογελά ο Αυτοκράτορας…..)

Υ.Γ. Στην Ελλάδα, ό,τι δηλώσεις είσαι. Ας μην ταυτίζουμε λοιπόν τους όρους Αριστερός, Προοδευτικός, Φιλελεύθερος, Δεξιός κλπ. με τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν στην Ελλάδα. Διότι τα (κοινοβουλευτικά, τουλάχιστον) κόμματα στην Ελλάδα νοιώθω ότι δεν υπηρετούν ιδεολογίες μα μονάχα συμφέροντα.

(Για μια εξαιρετικά ψύχραιμη και επιστημονική προσέγγιση του όρου "ρατσισμός" δείτε σχετικές αναρτήσεις στο flamencologio.blogspot.com - Νίκο, ευχαριστώ για το προσάναμμα!)

Η Ηλικία του Γέλιου

(Αναζητώντας σταθερά σημεία αναφοράς στο πανδαιμόνιο γύρω μας, γυρίζουμε πολύ συχνά σε "εκείνα" τα χρόνια....)

Να' μαι λοιπόν που γύρισα
στους πρώτους πόρους της ζωής,
στις γνώριμες πευκοβελόνες.
Κατάσπαρτα τα χείλη μου μ'αγκάθια,
για να γευτώ το θρίαμβο των τζιτζικιών,
να πυρπολήσω τη φωτιά της μνήμης.

Να'μαι λοιπόν που γύρισα
πάνω στις ίδιες τις συκιές,
με μόνο ένδυμα το καλοκαίρι.
Γυρεύοντας την ηλικία του γέλιου,
εκεί που σε παλιά σπιρτόκουτα
τις βουερές χρυσόμυγες αποθηκεύαμε
και μ' άνθη μυγδαλιάς
πετροβολούσαμε τον κόσμο.

Αλέκος Ε. Φλωράκης

Lolek - "Alone"

Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.....

Κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Lolek (κατά κόσμον Γιάννη Αναγνωστάτου) στη δημιουργία του οποίου είχα τη χαρά να συμμετέχω με το ακκορντεόν μου.

Δείγμα της δουλειάς μπορείτε να ακούσετε εδώ:
http://www.myspace.com/lolekspace

Γιαννάκο, καλή επιτυχία!!

Endless night

Every night and every morn
Some to misery are born,
Every morn and every night
Some are born to sweet delight.

Some are born to sweet delight,
Some are born to endless night.

We are led to believe a lie
When we see not thro' the eye,
Which was born in a night to perish in a night,
When the soul slept in beams of light.

God appears, and God is light,
To those poor souls who dwell in night;
But does a human form display
To those who dwell in realms of day.

William Blake, Auguries of Innocence

Βάρβαροι

«Ο φόβος των βαρβάρων είναι αυτό που απειλεί να μας κάνει βάρβαρους.
Και το κακό που θα κάνουμε στον εαυτό μας θα ξεπερνά το κακό που φοβόμασταν αρχικά».

Τσβετάν Τοντόροφ

Ποιητική

-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ ν᾿ ἀκοῦτε,
Μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις.

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δικτατορία

Ας μιλήσουμε λίγο για πολιτική. Λίγο, σας το υπόσχομαι.

1. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1974 οι Έλληνες ψηφοφόροι αποφάσισαν (σοφά κατά τη γνώμη μου), με ποσοστό σχεδόν 70%, την εγκαθίδρυση στη χώρα Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα (35 έτη) κανένα άλλο δημοψήφισμα για οποιοδήποτε θέμα δεν έχει διεξαχθεί. Οι κυβερνώντες μας έκριναν ότι είναι σοφότεροι και γνωρίζουν καλύτερα – το δημοψήφισμα χάρη στο οποίο κυβερνάνε βολικά ξεχάστηκε.

2. Και κάπως έτσι ο Ελληνικός κυρίαρχος λαός υποδέχθηκε με τιμές βασιλιά τον πολιτικό που κάποτε κατηγορήθηκε για βία και νοθεία, που έζησε τα σκληρά χρόνια της Δημοκρατίας μεταξύ Καρτιέ Λατέν και Μονμάρτρης και που επέστρεψε θριαμβευτής σε μια χώρα με ελάχιστη συλλογική μνήμη.

3. Μια χώρα που, πολύ σύντομα, αποκαθήλωσε τον Βασιλιά-Εθνάρχη και εγκαθίδρυσε τον (εξ αίματος βεβαίως) Βασιλιά-Ρήτορα με ποσοστό 48%. Ο Μεσσίας των ανθρώπων που διψούσαν να πιστέψουν, έχοντας αποδοχή που όμοιά της δεν γνώρισε άλλος πολιτικός στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, κατάφερε σε 8 χρόνια να απαξιώσει τη Δημόσια Διοίκηση, να συστήσει ως ομοτράπεζους στην εξουσία τους μεγαλοσυνδικαλιστές (κατά το μεγαλοκαρχαρίες, μεγαλοεργολάβοι κλπ), να νανουρίσει τους εν δυνάμει πεινασμένους με τον πύρινο αλλά και κατευναστικό λόγο του.

4. (Παρένθεση βεβαίως αποτέλεσε η Οικουμενική κυβέρνηση. Έκαναν άλλωστε ό,τι μπορούσαν για να ξεχαστεί ταχέως αυτό το Θέατρο Σκιών.)

5. Και ο κυρίαρχος λαός, μέσα στην παραζάλη των λερωμένων Pampers, φέρνει στην εξουσία τον Βασιλιά-Εφιάλτη της επάρατης Δεξιά μαζί με την αθώα Κόκκινη περιστερά. Και στην πορεία διαπιστώνει ότι η οσμή του ωμού κρέατος της εξουσίας ωθεί και τους «Άξιοι Εισίν» πνευματικούς μας ταγούς να κόψουν μια δαγκωνιά. Και η Αβασίλευτη Δημοκρατία οδηγείται σε Ειδικές Δίκες με άφαντους κατηγορούμενους, νεκρούς στο πεδίο της μάχης και τον μοναδικό Υπουργό που πρέπει να πλήρωσε σε αυτή τη χώρα από το ’74 και μετά.

6. Και κάπως έτσι ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει οικειοθελώς να δώσει ξανά τα σκήπτρα στον ηγέτη που λίγα χρόνια πριν καταψήφισε ως ακατάλληλο (και ποιον άλλον να έβρισκε δηλαδή?)– βοήθησε και μια ροζ βίλλα, το αείμνηστο κίνημα του Αύριο και βεβαίως η μεγαλειώδης Εφιαλτική διακυβέρνηση. Αν κάποιος θυμάται κάτι άλλο από αυτή τη Δεύτερη Ευκαιρία πέρα από τα στίφη όρνεων που ανέμεναν να τραφούν έξω από το Ωνάσσειο, κερδίζει χρυσό δαχτυλίδι.

7. Σαν αυτό που έλαβε ο επόμενος δημοκράτης Βασιλιάς-Κινέζος. Οι τύχες της χώρας του ανατέθηκαν από το Ιερό Κονκλάβιο κομματικών και οικονομικών ηγουμένων, προτιμώμενος τριών άλλων ευέλπιδων ηγετών. Και ο Βασιλιάς-Κινέζος, καθισμένος στο φαγοπότι, στερούμενος ο ίδιος το φαγητό του τρεφόμενος με Ευρωπαϊκά οράματα, δεν πρόσεξε ότι το τραπέζι άδειασε ταχέως από τους νέους ομοτράπεζους της Εξουσίας.

8. Και όταν τα γιουρούσια επεκτάθηκαν και στα διπλανά τραπέζια, ο κυρίαρχος λαός στράφηκε εκ νέου στην εξ αίματος διαδοχή. Και έστεψε τον Βασιλιά-Καρνάβαλο. Που μάλλον στάθηκε ανήμπορος να εντοπίσει τους νταβατζήδες, νικήθηκε κατά κράτος από τον Βασιλιά-Άνεμο και προτίμησε να παραδώσει και αυτός προς βορά τα υπόλοιπα τραπέζια, όχι όμως μόνο στους ομοτράπεζούς του – αλλά και σε όποιον άλλον πρόλαβε να αρπάξει.

9. Και ο κυρίαρχος λαός φαίνεται πως εκ νέου θα στραφεί στην εξ αίματος διαδοχή. Διότι ψάχνει ακόμη για Σωτήρες και Μεσσίες που δεν πρόκειται να βρει. Διότι αγαπά να επικαλείται (και να οικειοποιείται!!!) τον Χρυσό Αιώνα ενώ ταυτόχρονα αδιαφορεί για το ότι η Παιδεία του βρίσκεται κάπου στην Εποχή του Χαλκού. Και διότι οι Ηγέτες του προφανώς ουδόλως ενοχλούνται από όσα συμβαίνουν έξω από το γυάλινο παλάτι τους. Γιατί όχι, άλλωστε? Αφού κανείς δεν σπάει το τζάμι?

10. (Τα «μικρά» κόμματα δεν μπορούν και – κυρίως – δεν θέλουν πραγματικά να κυβερνήσουν. Γι’ αυτό και είναι έξω από την ιστορία μας. Το φανατικά ακροδεξιό ΚΚΕ, ο χαμένος στην Αβάσταχτη Ελαφρότητά του ΣΥΝ, το επικίνδυνα θλιβερό στον λαϊκισμό του ΛΑΟΣ.)

11. Σήμερα, μας καλούν βεβαίως να ψηφίσουμε για την Ευρώπη. Με εκπληκτικά επίκαιρα συνθήματα όπως «με σύμμαχο εσένα», «αποφασίζουμε για την Ελλάδα», «τιμώρησέ τους», «για την Ελλάδα με τους Έλληνες» και το κορυφαίο όλων «χάσε ένα μπάνιο να χάσουν τον ύπνο τους».

12. Νομίζω πως το 1974 ο Ολοκληρωτισμός δεν κατατροπώθηκε. Ως Ιός που σέβεται τον εαυτό του μεταλλάχθηκε, έβαλε το μανδύα της Δημοκρατίας και μας παρείχε βεβαίως το δικαίωμα να αποφασίζουμε. Αλλά μονάχα για το ποιοι θα ορίζουν την δική τους τύχη και τη δική τους ψυχή.
Για τη δική μας τύχη και ψυχή, οι κυβερνώντες μας έχουν ξοδέψει ήδη τόνους Pampers…

Υ.Γ.1. Ευχαριστώ τους Βασίλη, Γιώργο, Φαίδωνα και Φώτη για την αφορμή και τα ερεθίσματα.
Υ.Γ.2. Επίτηδες στάθηκα στα αρνητικά όλων αυτών των ετών. Τα θετικά δεν τα αναφέρω, γιατί δεν είναι να θριαμβολογεί κανείς επειδή έκανε αυτά για τα οποία ψηφίσθηκε….
Υ.Γ.3. Παρακαλώ όσους επιθυμήσουν να με μαστιγώσουν να μην ξεχάσουν στην πορεία τα επιχειρήματά τους!

Μπροστά στο νόμο

(Το δημοφιλέστερο απόσπασμα της "Δίκης" - αφιερωμένο στο φίλο Νίκο)

"Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: «Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ' εγώ μπορώ να την αντέξω».

Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα».

Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θανατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. «Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος...» «Όλοι μάχονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω».

Η μπριζόλα και η πολιτική

(Το κείμενο που ακολουθεί έγραψε ο Ουμπέρτο Έκο την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ (1973), με αφορμή έναν πιανίστα που τοποθετήθηκε πολιτικά πριν από μια συναυλία. Ο Έκο θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του καλλιτέχνη να λειτουργήσει έτσι. Το ερώτημά μου όμως είναι: θα θεωρούσαμε αυτονόητο το δικαίωμα αυτό αν ξαφνικά ο καλλιτέχνης υποστήριζε ιδέες "αιρετικές", όπως π.χ. το φασισμό; Κάθε σχόλιο δεκτό με ανυπομονησία....)

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τότε που ο πιανίστας Maurizio Pollini προσπάθησε να διαβάσει την πολυσυζητημένη δήλωση για το Βιετνάμ, πριν αρχίσει τη συναυλία στην αίθουσα της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», και η διαμάχη δεν τελείωσε ακόμη: το αποδεικνύουν τα γράμματα που συνεχίζουν να έρχονται στα γραφεία των εφημερίδων του Μιλάνου, καθώς και η δήλωση των μουσικών που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Il Giorno». Πιστεύω επομένως ότι δε θα είναι κακό αν προσπαθήσω να κάνω μια θεωρητική εξέταση του γεγονότος από όλες-του τις πλευρές, γιατί πράγματι η χειρονομία του Pollini και η αντίδραση που προκάλεσε, δεν αφορά μόνο την πολιτική, αλλά τον ίδιο το ρόλο και την έννοια της τέχνης και του καλλιτέχνη της εποχής-μας. Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι το νόημα του επεισοδίου από πολιτική σκοπιά, από αισθητική σκοπιά («τι είναι η τέχνη») και από κοινωνιολογική σκοπιά («τι είναι σήμερα ο καλλιτέχνης;»).

Ειπώθηκε ότι ο Pollini έκανε πολιτική μέσα σ' ένα περιβάλλον που, από παράδοση και ορισμό, πρέπει να είναι άσχετο με την πολιτική. Ωραία. Ας προσπαθήσουμε τώρα να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν ο Pollini, δίνοντας μια συναυλία μετά από μια καταστροφική νεροποντή, ή μετά από κάποιο σεισμό, ή ακόμη μετά από ένα τρομαχτικό αεροπορικό δυστύχημα, άρχιζε τη βραδιά διαβάζοντας μια συγκινητική δήλωση συμπαράστασης, ζητώντας απ' το κοινό ενός λεπτού σιγή. Είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι όλοι θα σηκωνόντουσαν και, συγκινημένοι, θα δεχόντουσαν την ευγενική πρόταση.

Αυτό όμως που έγινε είναι ότι ο Pollini θέλησε να μιλήσει για τα θύματα άγριων βομβαρδισμών που συγκλόνισαν όλο τον κόσμο. Και οι περισσότεροι θεατές αρνήθηκαν αυτή την έκκληση. Γιατί; Προφανώς γιατί οι διαφωνούντες κάνανε διάκριση μεταξύ θυμάτων για τα οποία είναι ωραίο και ευγενικό να συγκινείται κανείς και θυμάτων για τα οποία πρέπει να δυσπιστούμε. Επομένως αυτός που έκανε πολιτική, ανοιχτή, δηλωμένη, ευτελή, είναι το ακροατήριο που σταμάτησε τον Pollini: είναι σαν να του είπε: «Σώπα, αυτοί οι νεκροί δεν είναι όλων-μας, όπως οι νεκροί ενός σεισμού. Είναι μόνο δικοί-σου και των φίλων-σου. Υπάρχουν νεκροί και νεκροί».

Βέβαια, ο Pollini έκανε μια πολιτική χειρονομία, αλλά ας μην είμαστε υποκριτές κι ας μην κάνουμε πως πιστεύουμε ότι μόνο αυτός έκανε πολιτική: στην αίθουσα υπήρχαν δύο πολιτικές και κανένας (όπως είναι φυσικό) δε συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο απολιτικό. Και δεν είναι πράγματι δυνατό. Το να λέει κανείς ότι στο Βιετνάμ σκοτώνονται άνθρωποι αλλά υπάρχουν και προνομιούχες νησίδες στις οποίες ο αντίλαλος από τον έξω κόσμο δεν πρέπει να εισχωρεί, είναι πολιτική χειρονομία και προϋποθέτει μια κάποια πολιτική αντίληψη της τέχνης: η τέχνη είναι αυτό που ευχαριστιέται κανείς όταν δε θέλει να σκέφτεται την πραγματικότητα.

Έχουμε το δικαίωμα να το δηλώσουμε, όπως μπορούμε και να πούμε ότι ο άνθρωπος δεν κατάγεται από τον πίθηκο, αλλά ας καταλάβουμε ότι αυτή η δήλωση κρύβει μια φιλοσοφία και η φιλοσοφία μιαν ιδεολογία.

Έτσι φτάνουμε στο δεύτερο σημείο. Ποια είναι η θέση της τέχνης, των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, σε σχέση με τις άλλες μορφές της πραγματικότητας; Ίσως οι περισσότεροι από τους θαμώνες της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», που πάνε ν' ακούσουν Chopin —όπως οι κατώτεροί-τους κάθονται σπίτι ν' ακούσουνε την εκπομπή Καντσονίσιμα (δηλαδή να συγκινηθούνε με απλοϊκές μελωδίες)— δε βλέπουν αυτό το πρόβλημα. Αλλά οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, είναι γνωστό, το αντιμετωπίζουν και μάλιστα κατά τρόπο δραματικό. Σε σημείο που καμιά φορά αρνούνται την ίδια την τέχνη. Είναι επομένως λογικό ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης, καθώς ετοιμάζεται ν' ακουμπήσει τα πλήκτρα του πιάνου, τη στιγμή που γύρω-του συμβαίνουν πράγματα συγκλονιστικά για τη συνείδηση κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, να αναρωτηθεί: «Έχω το δικαίωμα να κάνω αυτό που κάνω, να χρησιμοποιήσω την τέχνη για να προσποιηθώ ότι τίποτε δε συμβαίνει, να χρησιμοποιήσω την τέχνη σαν ναρκωτικό;».

Και είναι σωστό που αποφάσισε να εκθέσει στο κοινό τους λόγους μιας ανησυχίας. Ήταν ανησυχία που, κι αυτό είναι σημαντικό, δεν αφορούσε μόνο τη συνείδηση του Pollini σαν «homo politicus», αλλά και τη συνείδηση του Pollini σαν καλλιτέχνη. Επίτηδες ο Pollini έσπασε την τελετουργία της συναυλίας, γιατί αυτή η τελετουργία τον υποχρέωνε να θεωρήσει το ρόλο-του σαν κάτι ξεκομμένο απ' οτιδήποτε υπήρχε πριν και μετά. Λες και οι μεγάλοι συνθέτες των οποίων τα έργα εκτελούσε δε γράψανε τη μουσική-τους αντιδρώντας σε ιστορικές περιστάσεις, σε συγκεκριμένα γεγονότα, σε πάθη της εποχής-τους. Επομένως, ακόμη και με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, είχε την υποχρέωση να θυμίσει στο κοινό-του ότι η συναυλία δεν είναι νεκρική πομπή.

Αποκρούοντας την ενέργειά-του (και αρνούμενο τουλάχιστο να τη συζητήσει) ένα μεγάλο μέρος του κοινού απαίτησε αντίθετα να γίνει το κοντσέρτο νεκρική πομπή, τελετή νεκροταφείου με μουσική χωρίς ζωντάνια, απόκρυφη δραστηριότητα όπως η ανάγνωση πορνογραφικών περιοδικών, χώρος διανοητικού ευνουχισμού. Αν είχε νόημα να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας όρους αποκλειστικά αισθητικούς, θά 'πρεπε να πούμε στους μελομανείς που σκανδαλίστηκαν ότι εκείνο το βράδυ πρόσβαλαν και ταπείνωσαν την τέχνη σαν δραστηριότητα που συνεχώς αναζητά τους λόγους της ύπαρξής-της, τη λειτουργία-της και τα όριά-της.

Τελευταίο ερώτημα. Τι είναι ο καλλιτέχνης; Στη σύγχρονη κοινωνία, κυρίως, ο καλλιτέχνης εκτός των άλλων είναι και βεντέτα. Θέλει δε θέλει. Μ' αυτή την ιδιότητα παίζει συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο: είναι αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης. Αν έχει μακριά μαλλιά, θα τον μιμηθούν οι νέοι. Οι ερωτικές-του περιπέτειες ενδιαφέρουν τα λαϊκά έντυπα. Οι αρρώστιες-του θ’ αναγκάσουνε τις εφημερίδες να του αφιερώσουν πολλά άρθρα. Η κοινωνία χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη σαν πρότυπο, σαν αντικείμενο ταύτισης και προβολής και, σ' αντάλλαγμα, του παρέχει ένα ευρύ φάσμα ελευτερίας: του συγχωρεί την πολυγαμία, τη χρήση ναρκωτικών, το εκκεντρικό ντύσιμο, την ομοφυλοφιλία, τους τσακωμούς στα νάιτ κλαμπ, την προσβολή των φωτορεπόρτερ.

Απ' αυτόν το νόμο δεν ξεφεύγουν ούτε οι ερμηνευτές κλασικής μουσικής, οι τενόροι, οι διευθυντές ορχήστρας, οι σοπράνο που εμφανίζονται γυμνές στη σκηνή. Πριν καιρό ο Francesco Alberoni διατύπωσε μια κοινωνιολογική θεωρία των ειδώλων σαν μέλη μιας «ελίτ χωρίς εξουσία». Ασκούν μια τεράστια επιρροή πάνω στο κοινό, υπό τον όρο να μένουν έξω από τη σφαίρα της διαχείρισης των κοινών πραγμάτων. Η θεωρία επιβεβαιώθηκε από την περίπτωση Pollini, το αγαπημένο και πολυθαυμασμένο είδωλο στο οποίο οι θεατές θα επιτρέπανε τα πάντα (ακόμη και να διακόψει τη συναυλία γιατί κάποιος έβηξε στην αίθουσα, ή γιατί δεν του άρεσε η γραβάτα κάποιου κυρίου στην πρώτη σειρά), αλλά στο οποίο δεν μπορέσανε να συγχωρέσουνε το ότι προσπάθησε να επέμβει κατά κάποιο τρόπο στα κοινά πράγματα.

Αυτό σημαίνει απλά ότι το είδωλο (είτε πρόκειται για την τραγουδίστρια Μίνα είτε για τον Πικάσο) η αστική κοινωνία, που το πληρώνει και το προσκαλεί να περάσει το Σαββατοκύριακο στη βίλα, το αντιμετωπίζει όπως αντιμετώπιζαν κάποτε το γελωτοποιό. Ας μιλάμε στον ενικό, αλλά να είναι σαφές ποιοι είναι τ' αφεντικά (που διαχειρίζονται τα οικονομικά, οπλίζουνε συμμορίες και στρατούς και κηρύσσουνε πολέμους) και ποιοι είναι οι σαλτιμπάνγκοι (που, εννοείται, δεν πρέπει να ταφούν σε αγιασμένα χώματα). Έτσι οι αγαναχτισμένοι μελομανείς δε διστάσανε να διαχωρίσουν τους ρόλους και να επιβάλουν τις αποστάσεις. Οι πόλεμοι, είπανε στον Pollini, είναι δική-μας υπόθεση. Εσύ κοίτα να μας διασκεδάσεις.

Και πράγματι, τι θα λέγαμε για ένα σερβιτόρο που πριν μας δώσει το πιάτο με την μπριζόλα, θα ήθελε να μας εκθέσει τις πολιτικές-του ανησυχίες; Το κοινό της «Εταιρείας του Κουαρτέτου» θύμησε στον Pollini, και σε όλους εμάς, ότι σε μια καταναλωτική κοινωνία η τέχνη είναι ένα γαστρονομικό αγαθό.

Μ' αυτόν τον τρόπο αυτό το κοινό έκανε πολιτική και ταπείνωσε την τέχνη.Τι να πει κανείς; Καλή-μας όρεξη.

Αντιφάσεις

(ευχαριστώ το φίλο Νίκο - flamencologio.blogspot.com - για το link)

AΠΟ ΤΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ (εκδ. ΑΓΡΑ)

Α’ ΑΝΤΙΦΑΣΗ (εισαγωγή – Κατάλογοι. 2 )
Το μοναδικό παιδί στον κόσμο ειν΄εκείνο που διαψεύδει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ελπίδα που έχει στηρίξει σ’αυτό η ανθρωπότητα. Κάθε πρωί, σηκώνεται κι αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο χειρότερο απ’ τον πραγματικό, και κάθε πρωί, ο καινούριος κόσμος του είναι χειρότερος απ’ τον κόσμο της προηγούμενης μέρας, που κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερος απ’ τον πραγματικό. Του δίνει τόση χαρά αυτό που κάνει, το ενθουσιάζει τόσο πολύ, γελάει τόσο πολύ με τα καθημερινά του απροσδόκητα και λαμπρά αποτελέσματα, ώστε δε φοβάται μην εξαντληθεί καμμιά μέρα η απύθμενη μαύρη φαντασία του. Είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο επειδή διαψεύδει τις ελπίδες που στηρίζει σ’αυτό ο κόσμος. Και το παιδί θα γίνει πιό παιδί από κάθε άλλη φορά όταν ο χειρότερος κόσμος, που θα έχει χτίσει, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό σε όλη του την έκταση. Τότε δε θα είναι πια παιδί γιατί θα έχει εκπληρώσει τον μοναδικό προορισμό του.

Β’ ΑΝΤΙΦΑΣΗ (εισαγωγή – Κατάλογοι. 3)
Υπάρχουν τρεις θεοί που κανείς δεν τους ξέρει σήμερα. Έγιναν θεοί επειδή κατάλαβαν, πίστεψαν και διαλάλησαν τρία πράγματα, από ένα ο καθένας, και γι’ αυτά θυσιάστηκαν απ’ τους ανθρώπους. Ο πρώτος αποτάχθηκε με φρενίτιδα τον κόσμο, πίστεψε πως κανένας άνθρωπος δεν έχει δίκιο και τον έγδαραν ζωντανό. Ο δεύτερος έβαλε μοναδικό του στόχο, και κατάφερε, να κατακτήσει ολόκληρη την εσωτερικότητά του, πίστεψε πως το δίκιο είναι πάντα εξίσου μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο η περισσότερες αντιμαχόμενες παρατάξεις, και τον ακρωτηρίασαν αφήνοντας τελευταίο τον αποκεφαλισμό του. Ο τρίτος βρήκε το μυστικό της ανεξάντλητης δημιουργίας, πίστεψε πως είναι απέραντα αηδιαστικός και αυτός που έχει άδικο και αυτός που έχει δίκιο, και τον παλούκωσαν απ’ όλες τις τρύπες του συγχρόνως.

Γ’ ΑΝΤΙΦΑΣΗ (εισαγωγή – Κατάλογοι. 4)
Η μύτη, δρασκελώντας βίαια μια μέρα το απαραβίαστο όριο της οράσεως έπειτα από μακροχρόνια προμελέτη, φώναξε θριαμβευτικά μ’ όλη τη δύναμη των ρουθουνιών της: «Το μάτι ήταν μέχρι τώρα δυνατότερο απ’ όλα στο πρόσωπο, από τώρα όμως στη θέση του θα βλέπω εγώ». Και γυρίζοντας να κοιτάξει για πρώτη φορά τον κόσμο, τον είδε άοσμο, σε τέτοιο μάλιστα σημείο που πανικοβλημένη αναζήτησε την όσφρησή της για να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση, ήταν όμως πολύ αργά. Η όσφρηση είχε εξοβελιστεί για πάντα απ’ τη μύτη. Έτσι, η μύτη αναγκάστηκε από κει και μπρος να βλέπει τον κόσμο χωρίς να μπορεί να τον μυρίσει και χωρίς να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση που δεν έχει καμία σχέση με την όραση. Αυτό την τρέλανε και κάποια μέρα τη βρήκαν κρεμασμένη με βγαλμένα μάτια. Από τότε είναι που επικράτησε η παροιμία: «Όποιος το μάτι του ζητά με μύτη να το βγάλει, ούτε καπνό μπορεί να δει ούτε και να μυρίσ’ αιθάλη».

Δημήτρης Δημητριάδης

Βοη_Θεια_Βοη

Έχω την τιμή και τη χαρά να συμμετέχω στην μουσικο-χορο-θεατρική παράσταση της ομάδας χορού omad@nce με τίτλο Βοη_Θεια_Βοη στο Θέατρο Βασιλάκου, Προφήτη Δανιήλ 3 και Πλαταιών στον Κεραμεικό.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο 23/5 στις 22:00
Κυριακή 24/5 στις 20:30
Δευτέρα 25/5 στις 22:00
Τρίτη 26/5 στις 20:30.

Η είσοδος είναι ελεύθερη. Θα χαρώ ιδιαίτερα νας σας δω από κοντά!

Στη διάθεσή σας και τα σχετικά trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=vAm-CEs-WZQ
http://www.youtube.com/watch?v=zqH8uy_pZew

Πολιτισμός για ξελιγωμένους

Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ καθόλου με τη Eurovision. Αλλά το σημερινό άρθρο της κας. Διαμαντάκου στα ΝΕΑ νοιώθω ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει και εγώ. Γι' αυτό και το παραθέτω αυτούσιο:

"Με την ίδια γιουροβιζιονική «συνταγή» ξαναζεσταμένη για πέμπτη φορά, στο μόνο στο οποίο θριαμβεύσαμε ήταν στον γιουροχουλιγκανισμό. Με το εθνικό κορμί (Σάκης) να ανυψώνεται πάνω και από το εθνικό σύμβολο στο φινάλε της γιουροβιζιονικής μας συμμετοχής στείλαμε σαφές το μήνυμα ενός πολιτισμού της εθνοτύφλωσης. Ήταν φανερό ότι η συμμετοχή μας ετοιμάστηκε με τα «μάτια» στραμμένα στην εσωτερική σκηνή. Εκτός αυτού, ήταν η πέμπτη χρονιά που πήγαμε με την ίδια ακριβώς «συνταγή». Πάλι καλά η έβδομη θέση. Προς απογοήτευσιν εκείνων που περίμεναν να ανακοινώσουν τα ευρωψηφοδέλτια του κυβερνώντος κόμματος το πρωί της Κυριακής, μέσα σε κλίμα δήθεν εθνικού θριάμβου. Όσο γι΄ αυτούς που κόπτονται για τον σεβασμό στα εθνικά σύμβολα, κουβέντα δεν είπαν για την ταπεινωτική χρήση της σημαίας σε μια σκηνή, όπου ξεγυμνώθηκαν από στριπτιτζούδες μέχρι 16χρονες λολίτες, μηδέ της Σακικής πρόκλησης, με το ξεκούμπωμα του πουκαμίσου, εξαιρουμένης. Το επόμενο βήμα θα είναι η σημαία να γίνει κιλοτάκι στα μπαλέτα. Μετά τον χουλιγκανισμό των μεσημεριανάδικων και την επίδειξη της πλέον ανάγωγης συμπεριφοράς από τις γιουροσχολιάστριες Μαγγίρες, έσωσε την τελευταία στιγμή τα προσχήματα της εθνικής παράδοσης του «ευ αγωνίζεσθαι» η ψηφοφορία της επιτροπής και του ελληνικού κοινού. Δώσαμε το δεκάρι στην πολύ γιουροβιζιονική νορβηγική συμμετοχή και το δωδεκάρι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Για την ακρίβεια υποκλιθήκαμε στην ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους συνθέτες, του Άντριου Λόιντ Βέμπερ. Ίσως το τραγούδι να μην ήταν αντάξιο της φήμης του, δεν έπαυε όμως η μελωδία να ανήκει σε μιαν άλλη αισθητική από αυτήν του γιουροβιζιονικού κλαμπατσίμπαλου. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε εμφανής μια τάση βελτίωσης της αισθητικής με πολλά καλά τραγούδια και ακόμη καλύτερες φωνές (Μάλτα, Βρετανία, Γαλλία, Εσθονία, Ισλανδία κ.ά.). Ωστόσο χρειάζεται χρόνος για να μετακινηθεί η Γιουροβίζιον από τα τρία βασικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας της (ίδια με εκείνα της φτηνιάρικης τηλεόρασης): τον ερεθισμό του λιβιδικού ενστίκτου, τον παλιμπαιδισμό και τις συμμαχίες. Εμείς, όχι να το παινευτούμε, αλλά προσθέσαμε ένα ακόμη, τον γιουροχουλιγκανισμό. Ο αγώνας του Σάκη είναι αλήθεια πως ήταν σκληρός και τον έδωσε με όλα τα όπλα που διαθέτει. Για την ακρίβεια έδωσε «σώμα»- μεταφορικώς και κυριολεκτικώς- σε ένα εξαιρετικά μέτριο τραγούδι, κάνοντας τα πάντα για να προκαλέσει σεξουαλίζουσες φαντασιώσεις με το καλογυμνασμένο κορμί σε κάθε έφηβη και ώριμη παλιμπαιδίζουσα, ξελιγωμένη. Εκεί όμως που κανείς δεν μπορούσε να μας συναγωνιστεί ήταν στο ξέσπασμα του εγχώριου γιουροχουλιγκανισμού. Ιδίως χάρη σε μια μερίδα δημοσιογράφων που για να δώσουν τροφή στα μεσημεριανάδικα επιδίδονταν σε όποια πολεμική ανοησία τους κατέβαινε, αδιαφορώντας για το τι πραγματικά συνέβαινε. Κατασκευάσαμε το δικό μας ψευδογεγονός με επιθέσεις κατά του συμπαθέστατου Νορβηγού, που έπεσε θύμα άγριας μιντιακής προπαγάνδας. Αλλά το μεγάλο χουλιγκανικό ρεσιτάλ το έδωσαν οι Μαγγίρες, κάνοντας ανεπίτρεπτα σχόλια για παρουσιαστές άλλων χωρών, ζητώντας από το κοινό να μην ψηφίσει τραγούδι ή μυξοκλαίγοντας όταν δεν παίρναμε βαθμούς, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Κάθε προσπάθεια να «χτίσουμε» την εικόνα μιας Ελλάδας κοσμοπολίτισσας πνίγηκε στην παράδοση της «καρακαλτάκας», που περνιέται (στην ΕΡΤ) για «πηγαίο χιούμορ». Αλλά αυτός είναι ο «πολιτισμός» που έχει την κυβερνητική πριμοδότηση. Η τηλεόραση της Γιουροβίζιον ως αντίδοτο στην τηλεόραση των σκανδάλων. Αποδείχθηκε Βατερλώ. Ιδίως όταν άλλες επικοινωνιακές επιλογές (από την Μπαϊρακτάρεια σουβλακίλα ξεκινώντας) κάθε άλλο παρά δημόσιο ήθος έχουν καλλιεργήσει. "

Ο Λεοπόλδος και τα Έντομα

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Πατέρας έχει ένα Γιο. Και ας υποθέσουμε ότι ο Γιός παίζει ένα μουσικό όργανο – να πούμε κιθάρα; Ας πούμε.

Ο Γιός σπουδάζει κιθάρα σε Ωδείο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις – και άρα έχει μεγάλη ανάγκη να διαλαλεί την πραμάτεια του και την καλή του δουλειά. Αίφνης, ο εκ φύσεως ταλαντούχος Γιός μετατρέπεται (στο στόμα των πεφωτισμένων του εμποροδιδασκάλων) σε Νέο Segovia.

Ο Πατέρας τώρα, που μαθαίνει ότι συγκατοικεί με το Νέο Segovia, αποφασίζει να μετονομαστεί σε Λεοπόλδο Mozart. Αμέσως, ο Λεοπόλδος αρχίζει να οικοδομεί προσεχτικά το προφίλ του Νέου Segovia, βάζοντας παρωπίδες ασφαλείας (μην παρεκκλίνουμε και πέσουμε στον ύφαλο της ολοκληρωμένης Παιδείας, ναι; εμείς Κιθαριστές είμαστε),απαιτώντας την αντιμετώπισή του ως Σολίστα (αλίμονο, είπαμε, Νέος Segovia) και κατευθύνοντάς τον με σίγουρα βήματα στον ανασκολοπισμό της Τέχνης του και της Ψυχής του.

Ταυτόχρονα, ο Λεοπόλδος καταλαβαίνει ότι ο Νέος Segovia δεν μπορεί να περιτριγυρίζεται από φθονερούς τύπους και μιαρά ανθρωπάρια που αμφισβητούν (από φθόνο ή συμπλέγματα βεβαίως) την επιλογή του Ύψιστου να δώσει τόνους ταλέντου στον πάλαι ποτέ Γιό. Με τη μυγοσκοτώστρα αν χρειαστεί θα συνθλίψει τα έρποντα και αηδή Έντομα που σκέφτονται να υποδείξουν στον Γιό και άλλους τρόπους ζωής.

Που οδηγείται η Ιστορία μας; Δεν ξέρω…
Στο Εγώ του Πατέρα που φουσκώνει σαν παγώνι; Για αυτά που πετυχαίνει χωρίς να πετυχαίνει τίποτα; Και για πόσο; Μέχρι να σκάσει;
Στην καταραμένη μοίρα του Γιού, που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο μονοπάτι το εντελώς αντίθετο με την Τέχνη και την αύρα της;
Στα Έντομα που, απηυδισμένα, αποφασίζουν να αποτραβηχθούν στη φωλιά τους και να ξεχειμωνιάσουν;

Γονείς –Προαγωγοί, βιάζουν την ψυχή των παιδιών τους και δεν το καταλαβαίνουν καν. Ούτε όταν είναι πια πολύ αργά.

Καλή χώνεψη....

Έγραφα τις προάλλες σε ένα μου post σχετικά με τη Susan Boyle και την ξαφνική της φήμη:
"Δεν μπορώ να φανταστώ την πορεία της κας. Boyle. Θα μετατραπεί σε γραφικό κλόουν στα χέρια των εταιρειών; Ίσως. Η περίπτωσή της θα ξεχαστεί; Πιθανά."

Και διαβάζω χθες την ακόλουθη είδηση:
"Η γνωστή τραγουδίστρια Έφη Θώδη εισήχθη εσπευσμένα στο νοσοκομείο σε αλλόφρονα κατάσταση, δεμένη χειροπόδαρα, αφρίζοντας και φωνάζοντας «είμαι ο Θεός, είμαι ο Ναπολέων»".

Πρόκειται ολοφάνερα για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Για πολλά χρόνια η κυρία Θώδη μου ήταν γνωστή ως αρκετά επιτυχημένη στο είδος της τραγουδίστρια δημοτικών τραγουδιών. Την καριέρα της ποτέ δεν την παρακολούθησα, πολύ δε περισσότερο τις τηλεοπτικές τις εμφανίσεις. Από τους βόθρους των τηλεοπτικών πλατώ επιλέγω να απέχω, διότι (ως βόθροι) είναι γεμάτοι τρωκτικά και κατσαρίδες - και βρωμάνε πολύ. Αλλά και ακούω και διαβάζω τι συμβαίνει γύρω μου.

Αυτή λοιπόν την ήδη γνωστή σε μέρος του κοινού κυρία επέλεξαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (μεγάλε Πανούση) να χρησιμοποιήσουν. Την έβαλαν να γελοιοποιηθεί τραγουδώντας ξένα τραγούδια, της έδωσαν βήμα για να χαχανίζει και να αυτοπροβάλλεται, ενώ την ίδια ώρα οι "παρουσιαστές-ζόμπι" τη λοιδωρούσαν. Ακόμα και όταν άρχισε δημόσια να δηλώνει ότι θεραπεύει τον καρκίνο και ότι βλέπει οράματα με τον Άγιο Πέτρο, και ήταν στον καθένα προφανές ότι επρόκειτο για άτομο με ψυχολογικά προβλήματα, ουδενός το αυτί ίδρωσε. Μεγαλύτεροι τίτλοι, μεγαλύτερες εκπομπές, μεγαλύτεροι διθύραμβοι.... και η κυρία Θώδη σε ψυχιατρική κλινική. Την κατασπάραξαν, τη χώνεψαν και τα κοκκαλάκια έφτυσαν. Μέχρι τον επόμενο...

Υπάρχει μια προφητική ταινία της οποίας ο τίτλος μου διαφεύγει, στην οποία ο δολοφόνος στην ιστοσελίδα του παρουσιάζει το επόμενο θύμα του δεμένο και φιμωμένο. Όσο αυξάνει η επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας, το θύμα βασανίζεται όλο και περισσότερο μέχρι που πεθαίνει. Οι τηλεπαρουσιαστές είναι οι δολοφόνοι μας σήμερα, κι εμείς τους οπλίζουμε το χέρι.

Αυτό που επιλέγουμε να ξεχνάμε είναι ότι τα επόμενα θύματα μπορεί να βρίσκονται πολύ κοντά μας...

H Susan Boyle βρίσκεται παντού

Αντιγράφω από καθημερινή εφημερίδα:

«Η Susan Boyle είναι 47 χρόνων και μοιάζει με 60. Είναι απεριποίητη, άσχημη και υπέρβαρη. Επιπλέον είναι φτωχιά και άνεργη. Έγινε όμως star μόλις άνοιξε το στόμα της για να τραγουδήσει στο Britains Got Talent 2009.
Τι φωνή! Θεϊκή φωνή, υπέροχη ερμηνεία. Γίνεται χαλασμός γι’αυτήν κυρίως στο ίντερνετ. Μέσα σε 5 μέρες το βίντεο με το τραγούδι της από την εκπομπή Britains Got Talent έφτασε να ΄χει παιχθεί 12 000 000 φορές. Δώδεκα εκατομμύρια φορές!!»

Σκέφτομαι ότι κάτι μας δίδαξε η περίπτωση της κας. Boyle:

1. Ότι, όσο κι αν προσπαθήσουμε να το εξωραΐσουμε, ζούμε σε ρατσιστικές κοινωνίες. Η ειρωνεία, η χλεύη, η γελοιοποίηση (η ίδια εφημερίδα προχωρά δυστυχώς σε κρίσεις όπως «άσχημη, υπέρβαρη, φτωχιά») κρύβουν επιμελώς την αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχθεί το διαφορετικό. Γιατί η κα. Boyle κρίθηκε πρωτογενώς «ψώνιο», βάσει της εξωτερικής της εμφάνισης, σε συνδυασμό βέβαια με την «ανίερη» παρουσία της στο «γκλαμουράτο» σόου που στήνουν οι δισκογραφικές.

2. Την υποκρισία των εταιρειών αυτών, που σύρονται τώρα σε πλειστηριασμό για την εκμετάλλευση της κας. Boyle. Όχι βέβαια γιατί μαγεύτηκαν από τη φωνή της (έχουν αποδείξει άλλωστε ότι άλλα προσόντα έχουν συνήθως σημασία – ο τυφλός τενόρος, οι καμπύλες κάθε πιτσιρίκας, η αισχρότητα των στίχων). Οι εταιρείες παλεύουν απλά να εξαργυρώσουν τα δώδεκα εκατομμύρια των χρηστών του internet. Φέρνει το χρήμα η «χοντρή»; Κούκλα λοιπόν στα μάτια των εταιρειών.

3. Τα παραπάνω είναι ίσως προφανή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Αλλά πώς ερμηνεύει κανείς την αποθεωτική υποδοχή από τα εκατομμύρια του απλού κόσμου;
Φαντάζομαι ότι ένα ποσοστό αυτών αναζήτησαν το εν λόγω βίντεο από απλή περιέργεια, χάρη και στη μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε αυτή η είδηση. Νομίζω όμως ότι, για το μεγαλύτερο ποσοστό των «χειροκροτητών», αυτή η παρουσία συνιστά μια μορφή εκδίκησης για την ισοπέδωση που υφιστάμεθα, για τον διαφημιστικό βομβαρδισμό μας από μοντέλα με τέλειες αναλογίες και από πανάκριβα αυτοκίνητα και σπίτια αλλά και από φτιαχτές ζωές, πράγματα που φροντίζουν καθημερινά να μας υπενθυμίζουν πόσο ατελείς είμαστε και πόσο απέχουμε από την «ευτυχία» που έχουν πλάσει άλλοι για εμάς. Η περίπτωση της κας. Boyle μας υπενθυμίζει ότι είμαστε όλοι μοναδικοί στον πλανήτη και κανείς δεν δικαιούται να κατηγοριοποιεί και αξιολογεί την προσωπικότητα και την ψυχή μας.

Δεν μπορώ να φανταστώ την πορεία της κας. Boyle. Θα μετατραπεί σε γραφικό κλόουν στα χέρια των εταιρειών; Ίσως. Η περίπτωσή της θα ξεχαστεί; Πιθανά. Αλλά, αν συνέβαλε έστω και ελάχιστα στην εκπαίδευση της κοινωνίας να αποδέχεται το διαφορετικό, η παρουσία της δεν θα πάει χαμένη. Ας μας αφήσουν να αναπνέουμε λίγο πιο ελεύθερα.

Οι Μέρες που Δικάζουν

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν,
θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας.
Δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω,
μα δεν υπάρχουνε λαγοί μες στο καπέλο.
Τώρα θα δούμε, τα λεφτά μας τι αγοράζουν.

Κι αν όλα βγουν αληθινά,δε θα χαρώ, ούτε θα κλάψω
και δε θα πω στο είχα πει,
δεν ξέρω πως, ούτε γιατί,
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.

Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα,
που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους,
βλέπουν να χάνεται η στεριά τους.
Και δεν το θέλουν και φοβούνται,
πως όλα τώρα θα 'ναι λίγα και μικρά
κι ούτε τα λάθη τους δε θα 'ναι πια μεγάλα.

Κι αν όλα βγουν αληθινά,δε θα χαρώ, ούτε θα κλάψω
και δε θα πω στο είχα πει,
δεν ξέρω πως, ούτε γιατί,
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.

Προσπάθεια επανέναρξης

Μετά από παρότρυνση του φίλου blogger Νίκου (http://flamencologio.blogspot.com/) σκέφτηκα να κάνω μια προσπάθεια αναζωογόνησης του παρόντος blog. Για αρχή, δημοσιεύω ένα κείμενό μου που ανάρτησα στο facebook μετά τα "Δεκεμβριανά" του 2008. Αν και το θέμα του δεν είναι επίκαιρο, διαβάζοντάς το ξανά διαπιστώνω ότι παρά τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα", δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικά, παρ' εκτός ίσως στην ψυχή μας. Πόσο εύκολα άραγε καταρρέει η συλλογική μνήμη?

Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ

Λοιπόν… μερικές σκόρπιες σκέψεις μου πάνω σε ένα (νομίζω) πολύ δύσκολο θέμα:

1. Μας «υποχρεώνουν» να πάρουμε θέση. Να καταδικάσουμε τα κωλόπαιδα που τα σπάνε, καίνε, κλέβουν, ρημάζουν? Ή μήπως να καταδικάσουμε και να κρεμάσουμε τα γουρούνια που δολοφονούν εν ψυχρώ αθώα παιδιά?

2. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και αυτό ισχύει πάντα και σε όλες τις εποχές και σε αυτό είμαι απόλυτος.

3. Ναι, γενιά των 700 ευρώ, οικονομική εξαθλίωση, ανεργία, παντελής έλλειψη παιδείας (δωρεάν ή μη), κλέφτες πολιτικοί, καπιταλιστικό σύστημα που πίνει το αίμα. Ναι, συμφωνώ. Και ποιά είναι η απάντηση? Καίμε τα αυτοκίνητα και τις περιουσίες αυτών που δεν φταίνε, που μπορεί να ανήκουν και οι ίδιοι στη γενιά των 700 ευρώ, καίμε καταστήματα και επειδή πλέον οι ασφαλιστικές δεν τα ασφαλίζουν, καταλήγουν σε απολύσεις των υπαλλήλων. Και άρα δημιουργούμε τα προβλήματα που προσπαθούμε να λύσουμε. (Και γενικά: Πότε η βία των κουκουλοφόρων έπληξε πραγματικά τα συμφέροντα των κυβερνώντων και λοιπών πολιτικών? Και μήπως αυτή η βία αποτελεί τελικά άλλοθι για αύξηση της αστυνομοκρατίας, για δικαιολόγηση των φόνων και της κρατικής βίας – και στη λήθη των σκανδάλων και των πραγματικών καθημερινών προβλημάτων?)

4. Από την άλλη. Ναι, ο αστυνομικός που πυροβόλησε είναι οικογενειάρχης που ένοιωσε ότι απειλείται, πράγματι δέχθηκε επίθεση, εξύβριση ή ο,τιδήποτε άλλο. Και ποιά ήταν η απάντηση? Πυροβολισμός εν ψυχρώ. Και να ήταν εξοστρακισμός? Έστω ότι ήταν. Αλλάζει η εικόνα της Ελληνικής αστυνομίας που όλοι έχουμε? Της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη? Των ΜΑΤ που χτυπάνε τους συνταξιούχους στην Κάνιγγος? Των μπάτσων που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά? Των ανίκανων να προστατεύσουν την ιδιωτική περιουσία?

5. ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάρω θέση. Συνειδητά και κατηγορούμενος ως διπλωμάτης ή απολιτικός. Αρνούμαι να πάρω θέση μέσα σε αυτή τη θύελλα κραυγών από δημοσιογράφους που έχουν άποψη για τα πάντα, από πολιτικούς που χρόνια τώρα φτάνουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, από συνδικαλιστές που χρόνια μας παραμυθιάζουν και μετά γίνονται υπουργοί, από δήθεν «αναρχικούς» που τόσα χρόνια μόνο τον αθώο πολίτη βιάζουν – με εξαίρεση τον τελευταίο τροχό της πολιτικής αμάξης, Π. Μπακογιάννη. Ο καθένας με τα δικά του μικροσυμφέροντα (της τηλεθέασης, της ψήφου, του χρήματος) φωνάζει σαν υπερασπιστής του λαού. Τον οποίο έχει πολλαπλώς βιάσει, αφαιμάξει, κατακρεουργήσει. Και ο οποίος παίρνει θέση, διαιωνίζοντας το τεχνητό μίσος και τον κοινωνικό πόλεμο που μας επιβάλλουν.

6. Να αντιδράσουμε. Ναι. Όπως λέει και η φίλη μου, Σ.Τ. Χαράζοντας το δικό μας δρόμο. Με άποψη. Δική μας άποψη. Διαβάζοντας Ιστορία. Διδασκόμενοι από την Ιστορία. Λέω ΟΧΙ στην ένταξη σε μαντρί. Είτε στο μαύρο είτε στο άσπρο. Προτιμώ να είμαι ένα πρόβατο μόνο στο δάσος. Γιατί όλοι γύρω μας φωνάζουν «Λύκος». Αλλά λύκος στο δάσος δεν υπάρχει. Μόνο μέσα στο μαντρί……