Περί Ναζισμού

Κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του".

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία.
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Στους καιρούς της Βαρβαρότητας

(Το κείμενο που ακολουθεί έγραψε ο Στέλιος Μάινας μετά από επίθεση αλλοδαπών εναντίον του - αναρτήθηκε στο aixmi.gr).

Στις ερωτήσεις των φίλων αν αισθάνομαι ασφαλής και πώς κυκλοφορώ, απαντάω οργισμένα, πλήττοντας τη μικροαστική νοοτροπία, που υποτίθεται δεν έχω εγώ ο “προοδευτικός”.

Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών των συμμοριών στην παρακάτω γωνία, παρά τα Καλάσνικοφ που κροτάλιζαν δύο στενά απ' το σπίτι μου, αφήνοντας πτώματα στην άσφαλτο.

Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τις αλλεπάλληλες διαρρήξεις των διαμερισμάτων όλης της περιοχής και των κλοπών που θύμα τους τουλάχιστον τρεις φορές έχει πέσει και η γυναίκα μου.

Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά την -πρώτα περιστασιακά και τώρα μόνιμη- οσμή της αμμωνίας, έξω απ' την είσοδο της πολυκατοικίας μου, των διπλανών στενών, της πλατείας, της ζωής μας.

Γιατί επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας;

Γιατί θέλω να είμαι κοντά σε αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου, γιατί θέλω να νιώθω την ανάσα -έστω και βρόμικη- της πόλης που αγαπάω, γιατί μου αρέσει η ποικιλία της, η ζωντάνια της, η φασαρία της, γιατί μ' αρέσει να βλέπω την κυρα-Μαρία να σέρνει το καροτσάκι της λαϊκής με τη φλεβίτιδά της, γιατί θέλω να συμπαραστέκομαι στην Αννα με το απέναντι κομμωτήριο που βαράει μύγες και τον Κώστα στο διπλανό καλλυντικάδικο που ύστερα από δύο χρόνια απραξίας αναγκάστηκε να το δώσει για να γίνει ένα ακόμα Paki.

Γιατί θέλω να νιώθω πως δεν θέλω να αλλάξει τίποτα στη ζωή που σχεδίασα, να συνεχίσω να είμαι ένας απλός άνθρωπος ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους.

Κι όταν οι μετανάστες μας χτύπησαν τη πόρτα, τους δέχτηκα σαν δικούς μου ανθρώπους, σαν τους γείτονες που έχουν την ανάγκη μου και χρήζουν της προσοχής μου…

Δεν έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπεράσπισης και της αλληλεγγύης μου για τους 300 απεργούς πείνας, όταν την Παρασκευή το βράδυ στις 8 έβγαλα τον σκύλο μου την καθιερωμένη του βόλτα, μια ευκαιρία να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τους φίλους μου. Δεν είχα απομακρυνθεί πενήντα μέτρα απ' το σπίτι μου, μιλώντας με κάποιον φίλο στο κινητό, όταν αισθάνομαι κάποιον από πίσω να μου τραβάει το κινητό απ' το χέρι. Μόνο που το δικό μου χέρι αντανακλαστικά σφίγγει, και ο νεαρός μελαψός άντρας με κοιτά σαν να μη πιστεύει πως εγώ αντιστέκομαι…

Μου το αρπάζει, τελικά, και τρέχει, αλλά και πάλι, προς μεγάλη του έκπληξη, τον φτάνω φωνάζοντας συγχρόνως βοήθεια… Και τότε, αντί για βοήθεια, γίνεται το αδιανόητο.

Από τον δρόμο πετάγονται πέντε -προφανώς συμπατριώτες του- που ρίχνουν με μίσος, με κατεύθυνση το κεφάλι μου, δύο γεμάτα μπουκάλια μπίρας, βρίζοντάς με συγχρόνως. Ευτυχώς, και τα δύο μπουκάλια μπίρας δεν βρήκαν τον στόχο τους, κατέληξαν όμως στην τζαμαρία του απέναντι μαγαζιού, ανοίγοντας τρύπα σε κρύσταλλο ασφαλείας δώδεκα χιλιοστών…

Οι φίλοι του αστόχησαν γιατί τυχαία βρέθηκαν δύο Ελληνες και τους κράτησαν με κίνδυνο της ζωής τους. Δύο Ελληνες με έσωσαν από τον ιδιότυπο λιθοβολισμό και από το σίγουρο λιντσάρισμά μου, αφού δύο από αυτούς μου έδειξαν πως κουβαλούν μαχαίρι και καλά θα έκανα να το βουλώσω, κινούμενοι απειλητικά εναντίον μου. Και τους ευχαριστώ δημόσια. Δύο Ελληνες τους σταμάτησαν ανάμεσα σε ένα πλήθος τουλάχιστον διακοσίων ανθρώπων, ως επί το πλείστον αλλοδαπών, που βρίσκονταν αδρανείς και αμέτοχοι σε απόσταση το πολύ δέκα βημάτων από ένα περιστατικό ακραίας βίας, από μία απόπειρα ανθρωποκτονίας, γιατί αυτός ήταν ο στόχος τους.

Οταν είσαι ζεστός δεν συνειδητοποιείς τον κίνδυνο, παρ' όλα αυτά είδα και προσπαθώ να εξηγήσω το μίσος στα βλέμματα αυτών των ανθρώπων, που δεν ήξερα και δεν τους είχα κάνει τίποτα.

Ενιωσα ένας Ελληνας που σώζεται από Ελληνες στο σπίτι του, και ξαφνικά ένιωσα σαν να με διώχνει ο τόπος μου, σαν να μην τον αναγνωρίζω πια, κι ένιωσα έκθετος σε μια διογκούμενη και χωρίς στόχο και κατεύθυνση οργή, που ελπίζω να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως θα 'χει πολύ άσχημα αποτελέσματα.

Απευθύνθηκα στην Αστυνομία και υπέβαλα μήνυση, μόνο και μόνο για να θυμάμαι πώς δεν έμεινα μετέωρος και αδρανής, και πήρα την καθιερωμένη απάντηση, “φταίει η ανοχή μας”.

Και αναρωτιέμαι πού είναι η Αστυνομία που εγώ σαν καλός φορολογούμενος πολίτης πληρώνω για να με προστατεύει;

Και αναρωτιέμαι, εγώ ο αφελής, γιατί όταν γίνεται πορεία και διαμαρτυρία πλήθη και στίφη αστυνομικών εμφανίζονται παντού, κι αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει καταστολή και όχι πρόληψη, κι αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για τον πολίτη του ιστορικού κέντρου;

Αλλά, πάλι, δεν αναρωτιέμαι, καθώς είναι πασίδηλο πως αυτοί που μας κυβερνάνε ούτε μένουν, ούτε έχουν περάσει ποτέ, ούτε και πρόκειται, από την πάλαι ποτέ ένδοξη γειτονιά μου, και νυν γκέτο απελπισμένων και αποκλεισμένων όλων των φυλών και των χρωμάτων.

Πριν από μερικές μέρες έγραψα ένα κείμενο συμπαράστασης στους απεργούς πείνας. Που αγωνίζονται για το αυτονόητο, να τους αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους.

Μετά το γεγονός, εδραιώθηκε ακόμα πιο σταθερή η άποψή μου πως τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις, τους βοηθάς, γιατί μόνο στους καιρούς της βαρβαρότητας αποδεικνύεις ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις σε αυτόν τον κόσμο.

Ο Φασισμός του Τρόμου

Μέρος του ακόλουθου κειμένου του αναρχικού Κάιν (κατά κόσμον Παναγιώτη Παπαδόπουλου) βρήκα στο protagon.gr και ανέβασα εδώ.
Ο ίδιος μου έστειλε μέσω των σχολίων το πλήρες κείμενο, αν και δεν γνωριζόμασταν μέχρι τότε - και γι' αυτό τον ευχαριστώ.
Τροποποιώ λοιπόν αναλόγως την παρούσα ανάρτηση.

ΚΑΝΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ
μέ αφορμή τήν μαφιόζικη εκτέλεση τού δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια....

Η απόφαση τού "ποιός θά ζήσει καί ποιός όχι", η καθιέρωση τής εξουσίας τού θανάτου σέ μιά κοινωνία ήδη φοβισμένη καί ακρωτηριασμένη από τίς αποφάσεις καί τίς ενέδρες ενός απάνθρωπου πολιτικού συστήματος,διευκολύνουν τόν δρόμο τής απόλυτης βίας,τό ρίζωμα ενός ισχυρότερου νεοφασισμού,τής προσφυγής "γιά κάθε πρόβλημα ή διαφωνία" στόν μιλιταρισμό

Κανείς θάνατος δέν είναι δίκαιος
και τίποτα
δέν μπορεί νά νομιμοποιήσει
τήν Βαρβαρότητα καί τήν Βία
πού κρατά μέσα στά χέρια της τά εξουσιαστικά
τήν απόφαση τής "αυτόκλητης δικαιοσύνης" της
άν ο άλλος θά ζήσει ή όχι.....
Αν δέν είναι αυτό τελικά ο Φασισμός καί η αναπαραγωγή τής κυριαρχίας τού Τρόμου καί τού Φόβου τών λίγων επάνω στούς πολλούς...
τότε ποιός είναι?

Μπορεί σέ αρκετά νά διαφώνησα,μά ποτέ δέν σκότωσα.....
Καί λόγο έχουμε καί άποψη, μά πάνω απ όλα σεβασμό στήν ανθρώπινη ζωή......

....επειδή αυτοί πού μένουν πίσω έχουν τό πρόβλημα,τί νά βρώ νά πώ στήν συντροφό του πού έχοντας ήδη ένα παιδί είναι έγκυος στό δεύτερο?....

΄Οταν τα προβλήματα σε μια κοινωνία "λύνονται" όλο καί περισσότερο μέ τά όπλα,τό μίσος και τήν αλληλοεξόντωση ,κανένας μας δέν έχει τό δικαίωμα νά κοιμάται ήσυχος!
Σύμπτωμα της κακοδιαχείρισης από τήν εξουσία πού εγκαταλείπει σιγά-σιγά τόν κοινωνικό ιστό στήν βαρβαρότητα,είναι καί η φασιστική πολιτική βία πού επιδιώκει τό άθλιο σεχταριστικό της πτώμα νά γίνει η νέα ελίτ-εξουσία...καί ίσως χειρότερη από τήν προηγούμενη!
Οσο σκυφτοί κι αμίλητοι προσπερνάμε τίς λίμνες αίματος τών "αγνώστων",τών "άλλων" δίπλα μας,τό σώμα αύριο πού θά πέσει ανυπεράσπιστο καί μόνο μπορεί νά είναι καί τό δικό μας ή όπως έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης κάποτε "άν δέν πεθάνουμε ο ένας γιά τόν άλλο,είμαστε κιόλας όλοι νεκροί"...
Αν δέν κοιτάξουμε ο ένας τόν άλλο επιτέλους στά μάτια νά βρούμε τόν δρόμο πρός τήν ελευθερία,άν δέν βρεθούμε ξανά όλοι μαζί στό μέρος τής καρδιάς,άν δέν κρεμασθούμε ο ένας από τά χείλη τού άλλου γιά νά σωθούμε όλοι μαζί,η εξουσία τού θανάτου καί τού "εγώ" θά κλείσει τίς μέρες και τίς νύχτες μας οριστικά στό νεκροταφείο της,πού πότε τό ονομάζει "δημοκρατία" καί πότε "επανάσταση" ανάλογα μέ τήν περίπτωση.
Ο νόμος τής μαφίας και τής συμμορίας δίνει μέ ευκολία ονόματα στόν εαυτό της,επιβάλλοντας τό κράτος τού τρόμου καί τόν ολοκληρωτισμό.......

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΕΧΤΑΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
καλό ταξίδι Σωκράτη Γκιόλια

ένας αναρχικός
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
erozer2000@yahoo.gr

Guernica

Ποιος έριξε λοιπόν τη μολότοφ;

Ένας αναρχοκομμουνιστής που πολεμάει το σύστημα;
Ένα ακροδεξιό φασστόμουτρο που πολεμάει τον αναρχοκομμουνιστή που πολεμάει το σύστημα;
Ένας μπάτσος-γουρούνι-δολοφόνος για να κάνει προβοκάτσια;
Ένα παρακρατικό σκουλήκι για να αμαυρώσει την πορεία;
Ένας πιτσιρικάς που θέλει να τα κάψει γενικώς;
Ένας παππούς που του έφυγε κατά λάθος απ’ το χέρι;
Ένας γαύρος που δε γουστάρει το Βγενόπουλο;

Κανείς από τους παραπάνω.
Ή, ίσως, όλοι οι παραπάνω.

Εν κατακλείδι, χθες το απόγευμα Έλληνας σκότωσε Έλληνες.
Ξανά.
Και ξανά, και ξανά, και ξανά, και ξανά….

Κάψτε επιτέλους τα πλαστικά σας σημαιάκια, ηλίθιοι φανατικοί εγκληματίες.

(Υ.Γ. Αν έχετε χρόνο, όρεξη, κέφι, δείτε δύο παλαιότερες αναρτήσεις μου που ξαφνικά μου φαίνονται πάλι επίκαιρες:
http://lernaia-ydra.blogspot.com/2009/09/blog-post_25.html
http://lernaia-ydra.blogspot.com/2009/04/blog-post.html)

Δικάστε τους!!!

Κακώς, κάκιστα αναβλήθηκε προχθές, για τον Μάρτιο του 2011, η δίκη με κατηγορούμενο (ναι, ναι, κατηγορούμενο) τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου. Βλέπετε η αστυνομία ήταν απασχολημένη να μετράει τις δάφνες της, που μόνο ο χρόνος θα δείξει πόσο χλωρές είναι, πόσο γνήσιες δηλαδή, κι έτσι δεν μπόρεσε να υπερασπίσει τα μέλη και τα στελέχη της που μήνυσαν τον Δημητρίου επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «όταν επιχείρησαν να τον συλλάβουν, τους απώθησε με τα χέρια του και τους χτύπησε με γρονθοκοπήματα και με τα πόδια του». Αλλά αυτοί, α, αυτοί, καίτοι άοπλοι εναντίον ενός πανόπλου (ξέρουμε δα τι όπλα φοβερά είναι τα χέρια και τα πόδια και τι μη όπλα τα ρόπαλα και οι ασπίδες), και κυρίως ελάχιστοι (μόλις οχτώ, ούτε καν δέκα) εναντίον ενός πλην μαινομένου (ε, δεν θα ’χε πιει τη ζιβανία του, παράνομα φερμένη από την Κύπρο;), κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Να τον συλλάβουν. Να τον ξυλοκοπήσουν αγρίως. Να τον τσακίσουν ψυχικά. Και ύστερα να τα ρίξουν όλα στην περιβόητη ζαρντινιέρα.

Ναι. Αυτός είναι ο Αυγουστίνος Δημητρίου, για όσους πιθανόν δεν θυμούνται (πού να τα συγκρατήσει όλα η ρηχή τηλεοπτική μας μνήμη). Το παλικάρι με τη ζαρντινιέρα δηλαδή. Ο Κύπριος (όχι, όχι, ουδέποτε τον έγραψαν «Κύπριο αδελφό», αυτά δεν χωρούν σε τέτοιες περιπτώσεις) που συνεπλάκη αγρίως με μια ζαρντινιέρα, η οποία, χρησιμοποιώντας όλα τα δόλια τεχνάσματα που συνηθίζει η συνομοταξία των ζαρντινιεροειδών, τον μαύρισε στο ξύλο. Και ύστερα ήρθαν τα βίντεο. Και αποκάλυψαν την αλήθεια, που για μυριοστή φορά επιχείρησε να την κρύψει η επίσης για μυριοστή φορά αυθαιρέτως δρώσα αστυνομία. Και ύστερα ήρθαν οι δίκες. Με κατηγορούμενους τους αστυνομικούς. Και ήρθαν και οι δηλώσεις των πολιτικών προϊσταμένων τους, που έλαβαν όρκο βαρύ εις τα ύδατα της Στυγός ότι δεν θα αφήσουν ατιμώρητη την αστυνομική βία. Και ήρθαν και οι αμείλικτες πειθαρχικές ποινές: από αργία έξι μηνών έως πρόστιμο χιλίων ευρώ.

Και ύστερα ήρθε η απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που επιδίκασε στον Δημητρίου 300.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Ε, εκεί ήταν που πήραν φωτιά τα όργανα. Διότι δεν φτάνει που ο φοιτητής έφθειρε ανεπανόρθωτα τη ζαρντινιέρα δίχως να πληρώσει σεντ, δεν φτάνει που, μόνος εναντίον οχτώ, ντρόπιασε την αστυνομία, θέλει τώρα και αποζημίωση, τη στιγμή που η Ελλάδα ζορίζεται αγρίως. Ευτυχώς έχουν γνώσιν οι φύλακες. Γι’ αυτό και η μεν πολιτεια μελετά την έφεσή της (ε, αρκετά δεν θα μας έχουν στοιχίσει οι αδελφοί Κύπριοι;), οι δε αστυνομικοί μήνυσαν τον δαρέντα εμφανίζοντάς τον σαν δείραντα. Τον τύλιξαν δηλαδή κατά το χούι τους σε μερικές κόλλες χαρτί, να μάθει ν α προσβάλλει τα ιερά και τα όσια.

Σωστά. Ολόσωστα. Αλλά να μη μείνουν τα πράγματα εδώ. Να συρθεί στα δικαστήρια και ο νεαρός με τα πράσινα παπούτσια. Και ο άλλος με τις πιτζάμες, που πήγαν να του φορτώσουν κοτζάμ σακίδιο μολοτοφόρο. Να δικαστούν και να τιμωρηθούν. Μήπως και στην Αμφισσα, εκείνος που τελικά δικάζεται δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο;

(Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, "Καθημερινή" της 15-04-10)

Χάξλει εναντίον Όργουελ

Ένα εξαιρετικά επίκαιρο εικαστικό σχόλιο:

Η Κρυφή τους Ονείρωξη

Μας λένε λαμόγια.
Μας κατηγορούν ως «απολιτίκ».
Είμαστε οι «όπου φυσάει ο άνεμος».

Αλλά παράλληλα είμαστε η κρυφή ονείρωξη κάθε κομματάρχη.
Το πραγματικό έπαθλο του μιντιακού πολέμου.
Η φαντασίωση των εταιρειών δημοσκοπήσεων.

Είμαστε οι γκρίζες ζώνες των εκλογών.
Εμείς, οι «αναποφάσιστοι».

Τα τελευταία 14 χρόνια, σε εθνικές, ευρωπαϊκές και δημοτικές εκλογές, έχω ψηφίσει υποψήφιους ΝεοΔημοκράτες, Πασόκους, ΚΚΕδες, Συνασπιστές και λοιπούς δημοκράτες.
Τις περισσότερες φορές έχω καταλήξει στο αυτό-φασκέλωμα.
Αλλά επιμένω να ψηφίζω με βάση τη δική μου λογική και κρίση, και να μην παρασύρομαι από συναισθηματισμούς και παραδόσεις, γιατί θεωρώ ότι ουδεμία σχέση έχουν με τη διοίκηση ενός κράτους.

Αδυνατώ να κατανοήσω τους ανθρώπους γύρω μου που ψηφίζουν κατά παράδοση, κατά συναίσθημα ή καθ’ έξιν.
Οι φίλοι μου και συγγενείς που «δεν πάει το χέρι τους», που ψήφιζαν τον Τάδε «αναντάμ παπαντάμ», που «καλύτερα να τους βγει το μάτι», που μισούν Εκείνους ή τους Άλλους γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε το 1949. (Γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ποτέ.)

Εγώ, με τα κριτήρια των «τυφλών» συν-ψηφοφόρων μου, θα παραμένω εσαεί αναποφάσιστος, γιατί κανένα μαντρί δε μου ταιριάζει. Επιμένω να κρίνω, να συγκρίνω και ανάλογα να προκρίνω. Και ας κάνω λάθος, κάθε φορά. Θα είναι λάθος από επιλογή και όχι λάθος από αβουλία. Γιατί, την τυφλή εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα τη θεωρώ στάση α-νόητη, άτολμη και ως εκ τούτου εν δυνάμει επικίνδυνη.

Αφήστε με λοιπόν να βουρλίζομαι με τις σκέψεις μου και τις επιλογές μου. Και σας υπόσχομαι να κάνω απ’ την πλευρά μου ό,τι μπορώ για να μην ενοχλήσω τον ύπνο σας.

Καλή σας νύχτα.

(Αφιερωμένο στους κομματο-πατέρες που μετά τις εκλογές θα ξαναβυθιστούν στην ηδονή της εξουσίας τους. Και που θα βυθίσουν εμάς στην αηδία της κοπριάς τους.)

Ουτοπία 1849 μ.Χ.

(…)
Η εξουσία των κυβερνώντων, ακόμα και αυτή στην οποία πρόθυμα υποτάσσομαι – γιατί βέβαια με χαρά θα υπακούσω αυτούς που ξέρουν και μπορούν να κάνουν περισσότερα από μένα, και ενίοτε ακόμα και αυτούς που ούτε ξέρουν ούτε μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά – είναι πάντοτε υπό αίρεση: για να είναι ακριβοδίκαιη, πρέπει να εξασφαλίζει κύρωση και συναίνεση από το λαό. Τα μόνα πραγματικά δικαιώματα που έχει η εξουσία επάνω μου είναι αυτά που πρόθυμα της παραχωρώ. Η πορεία από την απολυταρχία στην ολιγαρχία, από την ολιγαρχία στη δημοκρατία, είναι η πορεία προς τον πραγματικό σεβασμό του ατόμου. Ακόμα και ο Κινέζος φιλόσοφος ήταν αρκετά σοφός ώστε να αντιμετωπίζει το άτομο ως τη βάση της αυτοκρατορίας. Είναι η δημοκρατία, όπως τη βιώνουμε, η ύστατη δυνατή βελτίωση του τρόπου διακυβέρνησης; Μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα αναγνωρίζοντας και οργανώνοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου; Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά ελεύθερη και πεφωτισμένη Πολιτεία αν αυτή δεν αναγνωρίσει το άτομο ως ανώτερη και ανεξάρτητη δύναμη από την οποία πηγάζει η ισχύς και η εξουσία της, και αν δεν του συμπεριφερθεί ανάλογα. Με ευχαριστεί να φαντάζομαι μια Πολιτεία που τουλάχιστον αντέχει να είναι δίκαιη με όλους και να αντιμετωπίζει το άτομο με σεβασμό, σαν σε γείτονα – που, ακόμη, δεν θα θεωρούσε ασύμβατη με τη φύση της εάν κάποιοι επέλεγαν να ζήσουν σε απόσταση, χωρίς να εντάσσονται σε αυτή, ούτε να εναγκαλίζονται από αυτήν, και που θα εκπλήρωναν όλες τις υποχρεώσεις τους στο γείτονα και το συνάνθρωπο. Μια Πολιτεία που θα έφερε τέτοιους καρπούς, και που θα άντεχε να τους χάσει μόλις ωριμάσουν, θα προετοίμαζε το έδαφος για μια τελειότερη και πιο λαμπρή Πολιτεία, την οποία επίσης έχω φανταστεί, αλλά ακόμα δεν έχω δει πουθενά.

(Henry David Thoreau, "Civil Disorder" - απόσπασμα)

Πλήρες κείμενο εδώ: http://thoreau.eserver.org/civil.html

(Για τη μετάφραση ευθύνεται το έκτο κεφαλάκι της Λερναίας Ύδρας....)

Κανένας Στρατιώτης

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.

(...)

Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης

(Γεώργιος Σουρής, "Αρχηγοί")

Ευνούχων και Κουναβιών γωνία

(ευχαριστώ το φίλο Νίκο για το εξαιρετικό link)

Είναι περίεργη η συμβολή της οδού Ευνούχων με την οδό Κουναβιών. Αμφότερες αφορούν σακάτηδες. Όχι όμως οποιουσδήποτε. Είναι οι δρόμοι εκείνων που οι ίδιοι αποφάσισαν τον ακρωτηριασμό τους. Παρ' όλ' αυτά, είναι δυο δρόμοι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους και όσον αφορά το πού πάει ο καθένας και όσον αφορά το ποιοι πάνε στον καθένα. Επισκεφτείτε τη διασταύρωση αυτή. Μα, μη λυπηθείτε όλους τους ακρωτηριασμένους.

Γιατί να λυπηθείτε τα κουτσά κουνάβια; Αν δεν είχε προλάβει ο Καβάφης, είμαι απολύτως σίγουρος πως κουνάβι θα είχε πρωτογράψει το ποίημα Che fece... il gran rifiuto. Κουνάβι γαρ είναι το ζώο που, όταν πιαστεί το πόδι του στο δόκανο, προτιμά να κόψει το αιχμαλωτισμένο πόδι του και να φύγει. Ελεύθερο, απροσκύνητο και ες αεί ακρωτηριασμένο. Όσα χρόνια κι αν ακολουθήσουν, δεν θα περάσει ούτε μια στιγμή (κυριολεκτικά, ούτε μία!) που να μην είναι πλέον στοιχείο της ύπαρξής του η οδύνη του ακρωτηριασμού. Στοιχείο του η οδύνη, και στοιχειό της μια επίγνωση: ότι κι αν πήγαινε πίσω στο χρόνο, στη στιγμή της παγίδευσης, πάλι το ίδιο θα έκανε. Το κουνάβι δεν άφησε στο δόκανο κάποιο ανεπιθύμητο φορτίο, κάτι που του περίσσευε. Άφησε τον εαυτό του, ακριβώς για να κρατήσει ελεύθερο τον εαυτό του. Θυμίζει την περίεργη, αντινομική φράση του Χριστού: όποιος θέλει να βρει την ψυχή του, οφείλει να τη χάσει. Το κουνάβι δεν θα το λυπηθεί κανείς. Οι μισοί δεν το λυπούνται, διότι ξέρουν πως είναι κερδισμένο, με αρτιμελή την αξιοπρέπειά του. Οι άλλοι μισοί πάλι δεν το λυπούνται, διότι ούτε που τους περνάει από το νου η οδύνη του. Οδύνη που δεν διαλαλιέται, είναι οδύνη που πάει - λένε - , πέρασε.

Δείτε τους καϋμένους τους ευνούχους. Περιδιαβαίνουν το δρόμο τους, ίδιοι άρχοντες. Δεν κουτσαίνουν, δεν εμποδίζονται να πηδήξουν, δεν δυσκολεύονται να χορέψουν, δεν μένουν πίσω. Είναι στην καρδιά των γεγονότων και αποφασίζουν για τις μοίρες άλλων. Δουλειά τους είναι να συμβουλεύουν βεζύρηδες, να πιάνουν πόστα, να εποπτεύουν χαρέμια, να υπηρετούνται από γιουσουφάκια, να στήνουν δόκανα. Ο ευνούχος ξέρει καλά πόσο καίρια είναι η θέση του, και τρέμει στην ιδέα να τη χάσει. Αν με μια μαγική κίνηση θα μπορούσε να ξανααποκτήσει τα όργανα που τώρα στερείται, και να βρισκόταν ταυτόχρονα έξω από το πόστο, και πάλι θα επέλεγε τον ευνουχισμό του ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, τον αυτοευνουχισμό του. Διότι αυτός ήταν το κλειδί της εισόδου του στην αυλή. Ευνούχος είναι το ον το οποίο απομένει από εκείνον που είναι πρόθυμος να θυσιάσει την ικανότητά του προς ευνήν, ώστε να γίνει άκαρπος και ως εκ τούτου δεκτός σε ό,τι πιο άκαρπο: στη χορεία των νεμομένων την εξουσία.

Η διασταύρωση των οδών Ευνούχων και Κουναβιών είναι αληθινά πεδίο μάχης. Αυτό που για τον ευνούχο είναι το θέλγητρο, είναι δόκανο για το κουνάβι. Ο ευνούχος θυσιάζει κι άλλα, προκειμένου να μη φύγει ποτέ από το δόκανο. Τρέμει στην ιδέα να μην τον παίζουν οι άλλοι ευνούχοι, και ταυτόχρονα αφρίζει με όσους δεν θέλουν να παίξουν μαζί τους. Ο ευνούχος έχει θάψει βαθειά στη γη την ακεραιότητά του, μα στο κουνάβι επισείει το κομμένο πόδι σαν απειλή για τα χειρότερα, χωρίς να καταλαβαίνει ότι το πόδι αυτό είναι για το κουνάβι απόκομμα εισητηρίου για την ελευθερία - πανάκριβο για την πανάκριβη.

(Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη)

Ο Ανώτατος Άρχων

«Είναι γνωστό πως μες στον τόπο μας τα τελευταία τούτα χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας: Την λεγομένη, της Τετάρτης Εξουσίας. Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου.

Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων.
Ανδροπρεπής σαν την κολώνια «Μπρουτ», καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας. Και να περίπου ένας ιερός κανονισμός που καθορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται η Δημοσιογραφία και η απαράβατη δεοντολογία της.

Ο Δημοσιογράφος είναι και Ποιητής.
Ο Ποιητής αμφισβητείται αν τύχει να μην είναι και Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και Θεατρικός συγγραφέας.
Ο Θεατρικός συγγραφέας δεν είναι αποδεκτός αν τύχει και δεν είναι Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι, μπορεί να είναι και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο Σκηνοθέτης χλευάζεται, αν δεν είναι και δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός – κατά κανόνα.
Τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός δεν υπάρχει χωρίς να είναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και πολιτικός σχολιαστής.
Πολιτικός σχολιαστής δεν γίνεται χωρίς ταυτότητα δημοσιογράφου.
Ο Δημοσιογράφος είναι και εκφωνητής και τηλεοπτικός παρουσιαστής, για κάθε θέμα. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό.
Τηλεοπτικός παρουσιαστής, εκφωνητής κι εν γένει τηλεοπτικός παράγων δεν γίνεται χωρίς νάναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι ιερός.
Τα ιερά, δεν είναι ιερά αν δεν υπηρετούν δημοσιογράφους και δημοσιογραφικά.

Και τέλος:
Ηθικόν, ό,τι έχει ελευθέρας και δημοσιογραφικόν.
Αληθές, ό,τι μας φανερώνουν των εφημερίδων οι γραφές και Εθνικόν, ό,τι αληθές για τις εφημερίδες και ηθικόν.

Θα πείτε, δεν υπάρχουν άξιοι και συμπαθείς δημοσιογράφοι; Και άξιοι υπάρχουν και αξιόλογοι και συμπαθείς και τίμιοι. Κι είναι και οι περισσότεροι. Όμως δεν καθορίζουν την ταυτότητα της τάξης τους. Είτε γιατί δεν δίνουν σημασία, είτε γιατί περιφρονούν τη λειτουργία των ολίγων, χωρίς να λογαριάζουν το κακό που ολοένα μεγαλώνει απ’ τους παρείσακτους αυτούς ολίγους. Ή πες ακόμη, συνήθισαν το κακό και δεν το λογαριάζουνε σημαντικό για ν’ αμυνθούν και για να ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους. Κι ίσως ακόμη να φοβούνται οι πολλοί, τη δύναμη που έχουν οι ολίγοι σαν πράττουν επισήμως το κακό.

Όπως και νάναι, ψέγουμε τους λίγους κι όχι τους πολλούς. Κι ας σταματήσει η υστερική ευαισθησία, μέσα στην οποία προστατεύονται με άνεση οι λίγοι και οι κακοί. Καμιά ομάδα, καμιά τάξη, κανένα επάγγελμα δεν είναι ιερό. Όλα περιέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό. Κι αυτό είναι άλλωστε το φυσικό».

Μάνος Χατζιδάκις, «Τα σχόλια του Τρίτου» (εκδ. Εξάντας)

Οι Φωτεινές Εξαιρέσεις

Η κυβέρνηση ψάχνει για έσοδα. Νέοι φόροι παντού.
Υπάρχει κι άλλη επιλογή. Μείωση των εσόδων. Πιο επίπονη, αλλά ρεαλιστική.

Αντιγράφω από το greekblock.blogspot.com. Η είδηση επιβεβαιώνεται και από πολλά άλλα δημοσιογραφικά site.

"ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ "ΑΧΕΠΑ" ΜΕ ΠΕΝΤΕ ΑΠΛΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΕΙ 21 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ότι σε ένα μόνο νοσοκομείο και χωρίς θεαματικές ενέργειες μπορούν να εξοικονομηθούν μόνο σ' ένα χρόνο 21.000.000 ευρώ από φάρμακα;Η επιτυχής προσπάθεια του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ" κατάφερε να περιορίσει τις φαρμακευτικές δαπάνες όχι σε βάρος των ασθενών, αλλά των φαρμακευτικών εταιριών.
Πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας, που ξεκίνησε στο μεγάλο αυτό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, είναι ο διοικητής του"ΑΧΕΠΑ" Δ. Γάκης και η διευθύντρια του φαρμακείου του νοσοκομείου Αλίκη Τσακάλου.
Δυο άνθρωποι που -κόντρα στο ρεύμα- αποδεικνύουν ότι μπορούν ν'αντισταθούν στις δοσοληψίες με τις φαρμακευτικές εταιρίες.

Στο έγγραφο που έστειλε στο υπουργείο Υγείας το νοσοκομείο "ΑΧΕΠΑ" παρατίθενται πέντε "μυστικά" , όπως τα αποκαλεί η διοίκηση του νοσοκομείου που οδήγησαν στην εξοικονόμηση των 21.000.000 ευρώ.
Παράλληλα στο έγγραφο αυτό αποκαλύπτεται και η πίεση που ασκούν κάποιες φαρμακευτικές εταιρίες και οι οποίες καταγγέλουν, δια του συνδικαλιστικού τους οργάνου, την πολιτική εξοικονόμησης του νοσοκομείου, επικαλούμενες μάλιστα συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις και υπουργικές αποφάσεις(;;;)

ΤΑ ΠΕΝΤΕ "ΜΥΣΤΙΚΑ" όπως ακριβώς αναφέρονται στο σχετικό έγγραφο:
Ατομική δόση φαρμάκου (δίνουμε χάπι χάπι τα φάρμακα για τον συγκεκριμένο ασθενή).
Δεν χορηγούμε μεγαλύτερη δόση από τη μέγιστη εγκεκριμένη από τον Ε.Ο.Φ. και την Ε.Ε.
Δεν χορηγούμε φάρμακα εκτός των εγκεκριμένων ενδείξεων από τον Ε.Ο.Φ. και την Ε.Ε. (αυτό είναι το κύριο σημείο τριβής με τους γιατρούς).
Χορηγούμε γενόσημα (αντίγραφα ελληνικά) που είναι 20% φθηνότερα από το πρωτότυπο φάρμακο.
Κάνουμε διαπραγματεύσεις με τις εταιρίες για την χορήγηση εκπτώσεων ή δωρεών στο νοσοκομείο.
Επίσης αναφέρεται ότι.." όλα τα παραπάνω έγιναν σιγά σιγά με μέτριες αντιδράσεις.." και στη συνέχεια κατονομάζονται δύο εταιρίες που αντενεργούν .."με τρόπο έντονο και αντιδραστικό."

Αυτά τα πολύ απλά "μυστικά" έχουν φέρει τις φαρμακευτικές δαπάνες του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ" στα επίπεδα του 2003, παρά την κατά 15%-20% αύξηση των τιμών.
Από το 2003, που το νοσοκομείο αυτό άλλαξε τακτική απέναντι στον τρόπο χορήγησης των φαρμάκων, εξοικονόμησε 52 εκατ. ευρώ, ποσό που φτάνει για να φτιάξει το υπουργείο ένα ακόμα νοσοκομείο!!!

Η πρώτη αντίδραση του υπουργείου Υγείας (εν αγνοία υπουργού, όπως λέγεται) ήταν μια εγκύκλιος με ημερομηνία 26/11/08 που στάλθηκε σε όλα τα κρατικά νοσοκομεία και ούτε λίγο ούτε πολύ, ακύρωνε την πολιτική του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ".
Επικαλούμενη κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις (τις οποίες το νοσοκομείο αντέκρουσε) η Διεύθυνση Φαρμάκων και Φαρμακείων του υπουργείου εφιστούσε την προσοχή στην πιστή τήρηση της νομοθεσίας, ορίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι η συνταγογράφηση των φαρμάκων επιτρέπεται μόνο με την εμπορική τους ονομασία, σε συγκεκριμένη μορφή, περιεκτικότητα, ποσότητα και δοσολογία, πως η συνταγογράφηση αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του γιατρού, πως απαγορεύεται η αντικατάσταση των φαρμάκων που γράφουν οι γιατροί με άλλα σκευάσματα όμοιας δραστικής ουσίας, χωρίς την έγκριση του γιατρού κλπ.

Τέσσερις μέρες αργότερα μετά το χαμό που προκάλεσε, η εγκύκλιος αποσύρθηκε.

Η διοίκηση του νοσοκομείου "ΑΧΕΠΑ" θα προχωρήσει και σε νέες προτάσεις, που θα αποσκοπούν στην ορθολογιστική χορήγηση φαρμάκων από όλα τα νοσοκομεία της χώρας."

Οι Ύαινες της (μόνης) Εξουσίας

Είμαι πολύ θυμωμένος φίλοι μου.

Την ιστορία μάλλον την ξέρετε:
η εφημερίδα «Το Βήμα» κυκλοφόρησε την Κυριακή 21 Ιουνίου με ένα άρθρο για την επίσκεψη του πρωθυπουργού της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην Αθήνα και την συνάντησή του με πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή πριν τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης. Μόνο που το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί δημιούργημα της φαντασίας όποιου του έγραψε, αφού ο Τούρκος πρωθυπουργός τελικά δεν ήρθε στην Αθήνα, επικαλούμενος λόγους υγείας!
Το φανταστικό άρθρο κάνει λόγο για το παγωμένο κλίμα που κατεγράφη κατά την εθιμοτυπική συνάντηση του πρωθυπουργού της Τουρκίας με τον Έλληνα ομόλογό του στο Μέγαρο Μαξίμου!
Το δημοσίευμα υπάρχει στην Α΄έκδοση της εφημερίδας που κυκλοφορεί στην επαρχία, ενώ στην Β΄έκδοση υπάρχει ρεπορτάζ για την ματαίωση της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα (δείτε εδώ φωτό της εφημερίδας: http://www.xblog.gr/?p=10117).

Και ερωτώ λοιπόν (ρητορικά βεβαίως), ο ανυπέρβλητα αφελής και αντεπίστροφα ηλίθιος αναγνώστης: Τί θα συνέβαινε αν σε αντίστοιχο περιστατικό ωμής παραπλάνησης της κοινής γνώμης είχε υποπέσει ένας βουλευτής (δηλ. η Νομοθετική εξουσία) ή ένας υπουργός (δηλ. η Εκτελεστική εξουσία) ή ένας δικαστής (δηλ. η Δικαστική Εξουσία);
Μα φυσικά, θα είχε φαγωθεί ζωντανός!! Από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (δηλ. την Τέταρτη εξουσία), που αέναα αναζητούν πληγωμένη σάρκα, σαν τις ύαινες. Το ατόπημα είναι για μένα εξαιρετικά βαρύ, και δικαίως θα κατασπαρασσόταν όποιος δημόσιος λειτουργός υπέπεσε σε αυτό.

Όμως, αυτή τη φορά, ο ένοχος ήταν εφημερίδα «κύρους» και υψηλής κυκλοφορίας. Η ενοχή είναι αυταπόδεικτη και μπροστά στα μάτια κάθε Εισαγγελέα που κόπτεται για την ηθική στο δημόσιο βίο μας. Πώς ανέδρασαν λοιπόν οι θεσμοί της χώρας μας;
Δεν κουνήθηκε φύλλο!! Δεν άνοιξε μύτη!! Κανένα παχύδερμο παμφάγο ζώο δεν καταδίκασε έστω για τα μάτια τον εν ψυχρώ βιασμό της κοινής μας λογικής!! Όλα είναι καλώς καμωμένα – γιατί; Διότι ο ένοχος είναι εμφανώς υπεράνω κριτικής, πολύ δε φοβάμαι ότι ο ένοχος είναι υπεράνω πάσης τιμωρίας.
Δεν αποδεικνύεται περίτρανα πλέον στα χέρια ποιών βρίσκεται η πραγματική εξουσία στον τόπο μας; Ποιός χώρος έχει την πραγματική δύναμη να διαφεντεύει τη νομή του χρήματος και τον εκμαυλισμό μέχρι αηδίας των συνειδήσεων;
Τί άλλο τρανότερο παράδειγμα μπορεί κανείς να εντοπίσει; Θυμηθείτε βέβαια και τούτο το γλοιώδες: όλοι οι δημοσιογράφοι του κατ’ ευφημισμού «ντιμπέιτ» των ευρωεκλογών προέρχονταν από τα κανάλια – αναρωτηθήκατε γιατί; Αναρωτηθήκατε πόσο εξευτελιστικό ήταν για τους «αρχηγούς» να δέχονται ως ανακριτή τους (μεταξύ άλλων φωστήρων) τον κ. Λιάτσο, το κανάλι του οποίου, εκτός του ότι διακρίνεται για την βαθειά πολιτική του φύση(!) ζητούσε από τους νέους που θα βαρεθούν το ντιμπέιτ να προτιμήσουν την ταινία του;
Πόσο πολύ μέσα στο βόθρο αντέχουν να βουλιάξουν – όλοι τους; Και για πόσο καιρό θα μας παρασέρνουν μαζί τους;

Και η ΕΣΗΕΑ, το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, πώς αντέδρασε;
Μπα, δεν θα πάρουν ούτε αυτοί. Αφού χωρίς αιδώ περιλαμβάνουν στα μέλη τους εκδότες-δημοσιογράφους (Τράγκας, Χατζηνικολάου, Μάκης....) – σα να λέμε βιομήχανος μέλος της ΓΣΕΕ -, υπερηφάνως θεωρούν εαυτούς συναδέλφους με τον κ. Ευαγγελάτο που φύλαγε σκοπιές πίσω από τις κάμερες, τον κ. Πρετεντέρη που βρίσκει νόστιμο να πετά και κανά μπουκάλι στο γήπεδο, τον κ.Αναστασιάδη που κομίζει γλαύκας (ενίοτε και DVD) εις τας Αθήνας....
Και δεν μιλούν ούτε οι καλοί δημοσιογράφοι – ναι, υπάρχουν και τέτοιοι. Τόσο πολύ μέσα στο μαντρί βρίσκονται, που πνίγεται η φωνή τους από τις κραυγές των άλλων;

Και κάπως έτσι, οι ύαινες διαφεντεύουν τις ζωές μας και τα παχύδερμα, αφού σκάνε στο φαϊ, συνεχίζουν τα αμέριμνα μπανάκια στον απόπατό τους.

Και εμείς; Τί κανουμε εμείς; Γιατί αφήνουμε το θέμα να πεθάνει; Τί λοβοτομή έχουμε υποστεί και για πόσο καιρό ακόμα θα παραμένουμε μακαρίως απαθείς;

Είμαι πολύ θυμωμένος φίλοι μου. Και πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μου.

Πράσινοι και Βένετοι

1. Χρόνια τώρα πίστευα ότι ο Ελληνικός εμφύλιος τερματίστηκε το 1949.

Έκανα λάθος.
Παραθέτω πραγματικά σχόλια έτους 2009 από βιντεάκια στο YouTube.

«Ουγκ Ουγκ Ζώον. Σου επέτρεψαν και να μιλάς. Πίσω στην τρύπα σου μωρή λουλού. Εκεί που σε λίγο καιρό θα ανταμώσεις αυτό που φοβούνται όλα τα ερπετά. Τη φωτιά»

«Κομμουνισταριά! Μια ζωή προδότες και ανθέλληνες ήσασταν, είστε και θα είστε.»

«ΟΚ, δεν είσαι ρατσιστής, είσαι μαλάκας και φασίστας. Η ουσία είναι η ίδια, σκατόμυαλε.»

«Φασίσται Κουφάλαι έρχονται κρεμάλαι.»

2. Το κείμενό μου έχει αφορμή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σε εξωτικές περιοχές της πόλης μας, όπως η οδός Σοφοκλέους και ο Άγιος Παντελεήμονας.

Επιθέσεις πολιτών σε μετανάστες, εν είδει αυτοδικίας – πού είναι η Αστυνομία;
Επιθέσεις μεταναστών σε αυτοκίνητα και πεζούς – πού είναι η Αστυνομία;
Πολιτευόμενοι με Αριστερά και Δεξιά κοστούμια που τα διαρρηγνύουν μόλις δουν τις κάμερες – πού πήγε ο Κοινός μας Νούς;

3. Τα όσα θλιβερά συμβαίνουν την πόλη μας φοβάμαι ότι θα γενικευτούν, όσο το Κράτος αρκείται σε εφόδους εντυπωσιασμού και όχι σε κινήσεις ουσίας. Διότι, η καρδιά του προβλήματος είναι η παντελής έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής του Ελληνικού κράτους, από την ημέρα που οικειοθελώς άνοιξε τις πόρτες του.

Την έλλειψη αυτή προσπαθούν να υποκαταστήσουν:
(α) Οργανώσεις πολιτών με ευαισθησίες, που αντιλαμβάνονται ότι κάποιος πρέπει να ενδιαφερθεί και για τους ανθρώπους που χτυπούν απεγνωσμένα την πόρτα τους. Μέσα σε αυτές τις οργανώσεις παρεισφρύουν και άτομα κατ’ επίφαση «αντιεξουσιαστικά» που εκμεταλλεύονται καταστάσεις (μεταξύ άλλων και το τεράστιο σήμερα έλλειμμα Παιδείας) προς ίδιο όφελος, φορώντας αριστερές/προοδευτικές μάσκες προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις για να καρπωθούν πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
(β) Οργανώσεις ανήσυχων πολιτών που βλέπουν την πραγματική καθημερινή υποβάθμισή της ζωής τους εξαιτίας της παρουσίας των απελπισμένων μεταναστών και αναζητούν τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Μέσα σε αυτούς παρεισφρύουν και άτομα που εκμεταλλεύονται καταστάσεις (μεταξύ άλλων και το τεράστιο σήμερα έλλειμμα Παιδείας) προς ίδιο όφελος, φορώντας δεξιές/εθνικιστικές μάσκες προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις για να καρπωθούν πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Στη μέση βρίσκονται οι μετανάστες, σε μόνιμη αγωνία για ένα καλύτερο αύριο, που βεβαίως συχνά φθάνουν σε ακραίες συμπεριφορές είτε λόγω απόγνωσης είτε λόγω διαφοράς κουλτούρας, και που δυστυχώς αντιμετωπίζονται συχνά-πυκνά είτε ως «κακόμοιροι» είτε ως «μιάσματα».

4. Οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί δεν προωθούν λύσεις. Τα προβλήματα είναι πραγματικά και ο "κακός" της υπόθεσης είναι κυρίως ο ζαμανφουτισμός του κράτους. Οι φωνές υστερίας εκατέρωθεν πρέπει να απομονώνονται διότι σίγουρα δεν προσφέρουν λύση. Πότε άραγε θα μπορέσουμε να δούμε καθαρά και να λειτουργήσουμε με το «Εμείς» και όχι το «Εγώ»;
(Εκτιμώ ότι η Ιστορία μας δεν αφήνει πολλές ελπίδες. Πράσινοι και Βένετοι, και στη μέση να χασκογελά ο Αυτοκράτορας…..)

Υ.Γ. Στην Ελλάδα, ό,τι δηλώσεις είσαι. Ας μην ταυτίζουμε λοιπόν τους όρους Αριστερός, Προοδευτικός, Φιλελεύθερος, Δεξιός κλπ. με τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν στην Ελλάδα. Διότι τα (κοινοβουλευτικά, τουλάχιστον) κόμματα στην Ελλάδα νοιώθω ότι δεν υπηρετούν ιδεολογίες μα μονάχα συμφέροντα.

(Για μια εξαιρετικά ψύχραιμη και επιστημονική προσέγγιση του όρου "ρατσισμός" δείτε σχετικές αναρτήσεις στο flamencologio.blogspot.com - Νίκο, ευχαριστώ για το προσάναμμα!)

Βάρβαροι

«Ο φόβος των βαρβάρων είναι αυτό που απειλεί να μας κάνει βάρβαρους.
Και το κακό που θα κάνουμε στον εαυτό μας θα ξεπερνά το κακό που φοβόμασταν αρχικά».

Τσβετάν Τοντόροφ

Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δικτατορία

Ας μιλήσουμε λίγο για πολιτική. Λίγο, σας το υπόσχομαι.

1. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1974 οι Έλληνες ψηφοφόροι αποφάσισαν (σοφά κατά τη γνώμη μου), με ποσοστό σχεδόν 70%, την εγκαθίδρυση στη χώρα Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα (35 έτη) κανένα άλλο δημοψήφισμα για οποιοδήποτε θέμα δεν έχει διεξαχθεί. Οι κυβερνώντες μας έκριναν ότι είναι σοφότεροι και γνωρίζουν καλύτερα – το δημοψήφισμα χάρη στο οποίο κυβερνάνε βολικά ξεχάστηκε.

2. Και κάπως έτσι ο Ελληνικός κυρίαρχος λαός υποδέχθηκε με τιμές βασιλιά τον πολιτικό που κάποτε κατηγορήθηκε για βία και νοθεία, που έζησε τα σκληρά χρόνια της Δημοκρατίας μεταξύ Καρτιέ Λατέν και Μονμάρτρης και που επέστρεψε θριαμβευτής σε μια χώρα με ελάχιστη συλλογική μνήμη.

3. Μια χώρα που, πολύ σύντομα, αποκαθήλωσε τον Βασιλιά-Εθνάρχη και εγκαθίδρυσε τον (εξ αίματος βεβαίως) Βασιλιά-Ρήτορα με ποσοστό 48%. Ο Μεσσίας των ανθρώπων που διψούσαν να πιστέψουν, έχοντας αποδοχή που όμοιά της δεν γνώρισε άλλος πολιτικός στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, κατάφερε σε 8 χρόνια να απαξιώσει τη Δημόσια Διοίκηση, να συστήσει ως ομοτράπεζους στην εξουσία τους μεγαλοσυνδικαλιστές (κατά το μεγαλοκαρχαρίες, μεγαλοεργολάβοι κλπ), να νανουρίσει τους εν δυνάμει πεινασμένους με τον πύρινο αλλά και κατευναστικό λόγο του.

4. (Παρένθεση βεβαίως αποτέλεσε η Οικουμενική κυβέρνηση. Έκαναν άλλωστε ό,τι μπορούσαν για να ξεχαστεί ταχέως αυτό το Θέατρο Σκιών.)

5. Και ο κυρίαρχος λαός, μέσα στην παραζάλη των λερωμένων Pampers, φέρνει στην εξουσία τον Βασιλιά-Εφιάλτη της επάρατης Δεξιά μαζί με την αθώα Κόκκινη περιστερά. Και στην πορεία διαπιστώνει ότι η οσμή του ωμού κρέατος της εξουσίας ωθεί και τους «Άξιοι Εισίν» πνευματικούς μας ταγούς να κόψουν μια δαγκωνιά. Και η Αβασίλευτη Δημοκρατία οδηγείται σε Ειδικές Δίκες με άφαντους κατηγορούμενους, νεκρούς στο πεδίο της μάχης και τον μοναδικό Υπουργό που πρέπει να πλήρωσε σε αυτή τη χώρα από το ’74 και μετά.

6. Και κάπως έτσι ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει οικειοθελώς να δώσει ξανά τα σκήπτρα στον ηγέτη που λίγα χρόνια πριν καταψήφισε ως ακατάλληλο (και ποιον άλλον να έβρισκε δηλαδή?)– βοήθησε και μια ροζ βίλλα, το αείμνηστο κίνημα του Αύριο και βεβαίως η μεγαλειώδης Εφιαλτική διακυβέρνηση. Αν κάποιος θυμάται κάτι άλλο από αυτή τη Δεύτερη Ευκαιρία πέρα από τα στίφη όρνεων που ανέμεναν να τραφούν έξω από το Ωνάσσειο, κερδίζει χρυσό δαχτυλίδι.

7. Σαν αυτό που έλαβε ο επόμενος δημοκράτης Βασιλιάς-Κινέζος. Οι τύχες της χώρας του ανατέθηκαν από το Ιερό Κονκλάβιο κομματικών και οικονομικών ηγουμένων, προτιμώμενος τριών άλλων ευέλπιδων ηγετών. Και ο Βασιλιάς-Κινέζος, καθισμένος στο φαγοπότι, στερούμενος ο ίδιος το φαγητό του τρεφόμενος με Ευρωπαϊκά οράματα, δεν πρόσεξε ότι το τραπέζι άδειασε ταχέως από τους νέους ομοτράπεζους της Εξουσίας.

8. Και όταν τα γιουρούσια επεκτάθηκαν και στα διπλανά τραπέζια, ο κυρίαρχος λαός στράφηκε εκ νέου στην εξ αίματος διαδοχή. Και έστεψε τον Βασιλιά-Καρνάβαλο. Που μάλλον στάθηκε ανήμπορος να εντοπίσει τους νταβατζήδες, νικήθηκε κατά κράτος από τον Βασιλιά-Άνεμο και προτίμησε να παραδώσει και αυτός προς βορά τα υπόλοιπα τραπέζια, όχι όμως μόνο στους ομοτράπεζούς του – αλλά και σε όποιον άλλον πρόλαβε να αρπάξει.

9. Και ο κυρίαρχος λαός φαίνεται πως εκ νέου θα στραφεί στην εξ αίματος διαδοχή. Διότι ψάχνει ακόμη για Σωτήρες και Μεσσίες που δεν πρόκειται να βρει. Διότι αγαπά να επικαλείται (και να οικειοποιείται!!!) τον Χρυσό Αιώνα ενώ ταυτόχρονα αδιαφορεί για το ότι η Παιδεία του βρίσκεται κάπου στην Εποχή του Χαλκού. Και διότι οι Ηγέτες του προφανώς ουδόλως ενοχλούνται από όσα συμβαίνουν έξω από το γυάλινο παλάτι τους. Γιατί όχι, άλλωστε? Αφού κανείς δεν σπάει το τζάμι?

10. (Τα «μικρά» κόμματα δεν μπορούν και – κυρίως – δεν θέλουν πραγματικά να κυβερνήσουν. Γι’ αυτό και είναι έξω από την ιστορία μας. Το φανατικά ακροδεξιό ΚΚΕ, ο χαμένος στην Αβάσταχτη Ελαφρότητά του ΣΥΝ, το επικίνδυνα θλιβερό στον λαϊκισμό του ΛΑΟΣ.)

11. Σήμερα, μας καλούν βεβαίως να ψηφίσουμε για την Ευρώπη. Με εκπληκτικά επίκαιρα συνθήματα όπως «με σύμμαχο εσένα», «αποφασίζουμε για την Ελλάδα», «τιμώρησέ τους», «για την Ελλάδα με τους Έλληνες» και το κορυφαίο όλων «χάσε ένα μπάνιο να χάσουν τον ύπνο τους».

12. Νομίζω πως το 1974 ο Ολοκληρωτισμός δεν κατατροπώθηκε. Ως Ιός που σέβεται τον εαυτό του μεταλλάχθηκε, έβαλε το μανδύα της Δημοκρατίας και μας παρείχε βεβαίως το δικαίωμα να αποφασίζουμε. Αλλά μονάχα για το ποιοι θα ορίζουν την δική τους τύχη και τη δική τους ψυχή.
Για τη δική μας τύχη και ψυχή, οι κυβερνώντες μας έχουν ξοδέψει ήδη τόνους Pampers…

Υ.Γ.1. Ευχαριστώ τους Βασίλη, Γιώργο, Φαίδωνα και Φώτη για την αφορμή και τα ερεθίσματα.
Υ.Γ.2. Επίτηδες στάθηκα στα αρνητικά όλων αυτών των ετών. Τα θετικά δεν τα αναφέρω, γιατί δεν είναι να θριαμβολογεί κανείς επειδή έκανε αυτά για τα οποία ψηφίσθηκε….
Υ.Γ.3. Παρακαλώ όσους επιθυμήσουν να με μαστιγώσουν να μην ξεχάσουν στην πορεία τα επιχειρήματά τους!

Προσπάθεια επανέναρξης

Μετά από παρότρυνση του φίλου blogger Νίκου (http://flamencologio.blogspot.com/) σκέφτηκα να κάνω μια προσπάθεια αναζωογόνησης του παρόντος blog. Για αρχή, δημοσιεύω ένα κείμενό μου που ανάρτησα στο facebook μετά τα "Δεκεμβριανά" του 2008. Αν και το θέμα του δεν είναι επίκαιρο, διαβάζοντάς το ξανά διαπιστώνω ότι παρά τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα", δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικά, παρ' εκτός ίσως στην ψυχή μας. Πόσο εύκολα άραγε καταρρέει η συλλογική μνήμη?

Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ

Λοιπόν… μερικές σκόρπιες σκέψεις μου πάνω σε ένα (νομίζω) πολύ δύσκολο θέμα:

1. Μας «υποχρεώνουν» να πάρουμε θέση. Να καταδικάσουμε τα κωλόπαιδα που τα σπάνε, καίνε, κλέβουν, ρημάζουν? Ή μήπως να καταδικάσουμε και να κρεμάσουμε τα γουρούνια που δολοφονούν εν ψυχρώ αθώα παιδιά?

2. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και αυτό ισχύει πάντα και σε όλες τις εποχές και σε αυτό είμαι απόλυτος.

3. Ναι, γενιά των 700 ευρώ, οικονομική εξαθλίωση, ανεργία, παντελής έλλειψη παιδείας (δωρεάν ή μη), κλέφτες πολιτικοί, καπιταλιστικό σύστημα που πίνει το αίμα. Ναι, συμφωνώ. Και ποιά είναι η απάντηση? Καίμε τα αυτοκίνητα και τις περιουσίες αυτών που δεν φταίνε, που μπορεί να ανήκουν και οι ίδιοι στη γενιά των 700 ευρώ, καίμε καταστήματα και επειδή πλέον οι ασφαλιστικές δεν τα ασφαλίζουν, καταλήγουν σε απολύσεις των υπαλλήλων. Και άρα δημιουργούμε τα προβλήματα που προσπαθούμε να λύσουμε. (Και γενικά: Πότε η βία των κουκουλοφόρων έπληξε πραγματικά τα συμφέροντα των κυβερνώντων και λοιπών πολιτικών? Και μήπως αυτή η βία αποτελεί τελικά άλλοθι για αύξηση της αστυνομοκρατίας, για δικαιολόγηση των φόνων και της κρατικής βίας – και στη λήθη των σκανδάλων και των πραγματικών καθημερινών προβλημάτων?)

4. Από την άλλη. Ναι, ο αστυνομικός που πυροβόλησε είναι οικογενειάρχης που ένοιωσε ότι απειλείται, πράγματι δέχθηκε επίθεση, εξύβριση ή ο,τιδήποτε άλλο. Και ποιά ήταν η απάντηση? Πυροβολισμός εν ψυχρώ. Και να ήταν εξοστρακισμός? Έστω ότι ήταν. Αλλάζει η εικόνα της Ελληνικής αστυνομίας που όλοι έχουμε? Της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη? Των ΜΑΤ που χτυπάνε τους συνταξιούχους στην Κάνιγγος? Των μπάτσων που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά? Των ανίκανων να προστατεύσουν την ιδιωτική περιουσία?

5. ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάρω θέση. Συνειδητά και κατηγορούμενος ως διπλωμάτης ή απολιτικός. Αρνούμαι να πάρω θέση μέσα σε αυτή τη θύελλα κραυγών από δημοσιογράφους που έχουν άποψη για τα πάντα, από πολιτικούς που χρόνια τώρα φτάνουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, από συνδικαλιστές που χρόνια μας παραμυθιάζουν και μετά γίνονται υπουργοί, από δήθεν «αναρχικούς» που τόσα χρόνια μόνο τον αθώο πολίτη βιάζουν – με εξαίρεση τον τελευταίο τροχό της πολιτικής αμάξης, Π. Μπακογιάννη. Ο καθένας με τα δικά του μικροσυμφέροντα (της τηλεθέασης, της ψήφου, του χρήματος) φωνάζει σαν υπερασπιστής του λαού. Τον οποίο έχει πολλαπλώς βιάσει, αφαιμάξει, κατακρεουργήσει. Και ο οποίος παίρνει θέση, διαιωνίζοντας το τεχνητό μίσος και τον κοινωνικό πόλεμο που μας επιβάλλουν.

6. Να αντιδράσουμε. Ναι. Όπως λέει και η φίλη μου, Σ.Τ. Χαράζοντας το δικό μας δρόμο. Με άποψη. Δική μας άποψη. Διαβάζοντας Ιστορία. Διδασκόμενοι από την Ιστορία. Λέω ΟΧΙ στην ένταξη σε μαντρί. Είτε στο μαύρο είτε στο άσπρο. Προτιμώ να είμαι ένα πρόβατο μόνο στο δάσος. Γιατί όλοι γύρω μας φωνάζουν «Λύκος». Αλλά λύκος στο δάσος δεν υπάρχει. Μόνο μέσα στο μαντρί……

Πολιτικοί παρτάκηδες, εγωπαθείς, κονομημένοι, αερολόγοι, ασόβαροι, απαίδευτοι... Μέτριοι.
Δημοσιογράφοι στρατευμένοι, φωνακλάδες, μακιγιαρισμένοι, υποκριτές...Λίγοι.
Δημόσια διοίκηση εγκαταλελειμένη, υπερφορτωμένη, ασθμαίνουσα...Απογοητευτική

Πολίτες? (α) Αδιάφοροι περιβαλλοντικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ανιστόρητοι, παρατρεχάμενοι, δουλικοί (β) Απογοητευμένοι, απολιτικοί, προβληματισμένοι.

Να αντιδράσουμε, ναι. Να αποδεχθούμε ότι μπορούμε να κάνουμε διαφορά και με την συμμετοχή μας στα κοινά να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει. Μακάρι οι πρόσφατες πυρκαγιές να λειτουργήσουν επιτέλους σαν το φυτίλι που χρόνια περιμένουμε και ελπίζουμε.

Κλείνω: Σις εκλογές ψηφίζουμε - όχι αποχή, άκυρο, λευκό. Ψηφίζουμε συνειδητά, αποφασίζοντας - επιτέλους - με καθαρό μυαλό και λογική και όχι συναισθηματικά. Οι δικές μας συνειδητές επιλογές πρέπει επιτέλους να ακουστούν!