25/9/09

Η Κρυφή τους Ονείρωξη

Μας λένε λαμόγια.
Μας κατηγορούν ως «απολιτίκ».
Είμαστε οι «όπου φυσάει ο άνεμος».

Αλλά παράλληλα είμαστε η κρυφή ονείρωξη κάθε κομματάρχη.
Το πραγματικό έπαθλο του μιντιακού πολέμου.
Η φαντασίωση των εταιρειών δημοσκοπήσεων.

Είμαστε οι γκρίζες ζώνες των εκλογών.
Εμείς, οι «αναποφάσιστοι».

Τα τελευταία 14 χρόνια, σε εθνικές, ευρωπαϊκές και δημοτικές εκλογές, έχω ψηφίσει υποψήφιους ΝεοΔημοκράτες, Πασόκους, ΚΚΕδες, Συνασπιστές και λοιπούς δημοκράτες.
Τις περισσότερες φορές έχω καταλήξει στο αυτό-φασκέλωμα.
Αλλά επιμένω να ψηφίζω με βάση τη δική μου λογική και κρίση, και να μην παρασύρομαι από συναισθηματισμούς και παραδόσεις, γιατί θεωρώ ότι ουδεμία σχέση έχουν με τη διοίκηση ενός κράτους.

Αδυνατώ να κατανοήσω τους ανθρώπους γύρω μου που ψηφίζουν κατά παράδοση, κατά συναίσθημα ή καθ’ έξιν.
Οι φίλοι μου και συγγενείς που «δεν πάει το χέρι τους», που ψήφιζαν τον Τάδε «αναντάμ παπαντάμ», που «καλύτερα να τους βγει το μάτι», που μισούν Εκείνους ή τους Άλλους γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε το 1949. (Γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ποτέ.)

Εγώ, με τα κριτήρια των «τυφλών» συν-ψηφοφόρων μου, θα παραμένω εσαεί αναποφάσιστος, γιατί κανένα μαντρί δε μου ταιριάζει. Επιμένω να κρίνω, να συγκρίνω και ανάλογα να προκρίνω. Και ας κάνω λάθος, κάθε φορά. Θα είναι λάθος από επιλογή και όχι λάθος από αβουλία. Γιατί, την τυφλή εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα τη θεωρώ στάση α-νόητη, άτολμη και ως εκ τούτου εν δυνάμει επικίνδυνη.

Αφήστε με λοιπόν να βουρλίζομαι με τις σκέψεις μου και τις επιλογές μου. Και σας υπόσχομαι να κάνω απ’ την πλευρά μου ό,τι μπορώ για να μην ενοχλήσω τον ύπνο σας.

Καλή σας νύχτα.

(Αφιερωμένο στους κομματο-πατέρες που μετά τις εκλογές θα ξαναβυθιστούν στην ηδονή της εξουσίας τους. Και που θα βυθίσουν εμάς στην αηδία της κοπριάς τους.)

18/9/09

Ουτοπία 1849 μ.Χ.

(…)
Η εξουσία των κυβερνώντων, ακόμα και αυτή στην οποία πρόθυμα υποτάσσομαι – γιατί βέβαια με χαρά θα υπακούσω αυτούς που ξέρουν και μπορούν να κάνουν περισσότερα από μένα, και ενίοτε ακόμα και αυτούς που ούτε ξέρουν ούτε μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά – είναι πάντοτε υπό αίρεση: για να είναι ακριβοδίκαιη, πρέπει να εξασφαλίζει κύρωση και συναίνεση από το λαό. Τα μόνα πραγματικά δικαιώματα που έχει η εξουσία επάνω μου είναι αυτά που πρόθυμα της παραχωρώ. Η πορεία από την απολυταρχία στην ολιγαρχία, από την ολιγαρχία στη δημοκρατία, είναι η πορεία προς τον πραγματικό σεβασμό του ατόμου. Ακόμα και ο Κινέζος φιλόσοφος ήταν αρκετά σοφός ώστε να αντιμετωπίζει το άτομο ως τη βάση της αυτοκρατορίας. Είναι η δημοκρατία, όπως τη βιώνουμε, η ύστατη δυνατή βελτίωση του τρόπου διακυβέρνησης; Μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα αναγνωρίζοντας και οργανώνοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου; Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά ελεύθερη και πεφωτισμένη Πολιτεία αν αυτή δεν αναγνωρίσει το άτομο ως ανώτερη και ανεξάρτητη δύναμη από την οποία πηγάζει η ισχύς και η εξουσία της, και αν δεν του συμπεριφερθεί ανάλογα. Με ευχαριστεί να φαντάζομαι μια Πολιτεία που τουλάχιστον αντέχει να είναι δίκαιη με όλους και να αντιμετωπίζει το άτομο με σεβασμό, σαν σε γείτονα – που, ακόμη, δεν θα θεωρούσε ασύμβατη με τη φύση της εάν κάποιοι επέλεγαν να ζήσουν σε απόσταση, χωρίς να εντάσσονται σε αυτή, ούτε να εναγκαλίζονται από αυτήν, και που θα εκπλήρωναν όλες τις υποχρεώσεις τους στο γείτονα και το συνάνθρωπο. Μια Πολιτεία που θα έφερε τέτοιους καρπούς, και που θα άντεχε να τους χάσει μόλις ωριμάσουν, θα προετοίμαζε το έδαφος για μια τελειότερη και πιο λαμπρή Πολιτεία, την οποία επίσης έχω φανταστεί, αλλά ακόμα δεν έχω δει πουθενά.

(Henry David Thoreau, "Civil Disorder" - απόσπασμα)

Πλήρες κείμενο εδώ: http://thoreau.eserver.org/civil.html

(Για τη μετάφραση ευθύνεται το έκτο κεφαλάκι της Λερναίας Ύδρας....)

3/9/09

Κανένας Στρατιώτης

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.

(...)

Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης

(Γεώργιος Σουρής, "Αρχηγοί")