Η Κρυφή τους Ονείρωξη

Μας λένε λαμόγια.
Μας κατηγορούν ως «απολιτίκ».
Είμαστε οι «όπου φυσάει ο άνεμος».

Αλλά παράλληλα είμαστε η κρυφή ονείρωξη κάθε κομματάρχη.
Το πραγματικό έπαθλο του μιντιακού πολέμου.
Η φαντασίωση των εταιρειών δημοσκοπήσεων.

Είμαστε οι γκρίζες ζώνες των εκλογών.
Εμείς, οι «αναποφάσιστοι».

Τα τελευταία 14 χρόνια, σε εθνικές, ευρωπαϊκές και δημοτικές εκλογές, έχω ψηφίσει υποψήφιους ΝεοΔημοκράτες, Πασόκους, ΚΚΕδες, Συνασπιστές και λοιπούς δημοκράτες.
Τις περισσότερες φορές έχω καταλήξει στο αυτό-φασκέλωμα.
Αλλά επιμένω να ψηφίζω με βάση τη δική μου λογική και κρίση, και να μην παρασύρομαι από συναισθηματισμούς και παραδόσεις, γιατί θεωρώ ότι ουδεμία σχέση έχουν με τη διοίκηση ενός κράτους.

Αδυνατώ να κατανοήσω τους ανθρώπους γύρω μου που ψηφίζουν κατά παράδοση, κατά συναίσθημα ή καθ’ έξιν.
Οι φίλοι μου και συγγενείς που «δεν πάει το χέρι τους», που ψήφιζαν τον Τάδε «αναντάμ παπαντάμ», που «καλύτερα να τους βγει το μάτι», που μισούν Εκείνους ή τους Άλλους γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε το 1949. (Γιατί ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ποτέ.)

Εγώ, με τα κριτήρια των «τυφλών» συν-ψηφοφόρων μου, θα παραμένω εσαεί αναποφάσιστος, γιατί κανένα μαντρί δε μου ταιριάζει. Επιμένω να κρίνω, να συγκρίνω και ανάλογα να προκρίνω. Και ας κάνω λάθος, κάθε φορά. Θα είναι λάθος από επιλογή και όχι λάθος από αβουλία. Γιατί, την τυφλή εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα τη θεωρώ στάση α-νόητη, άτολμη και ως εκ τούτου εν δυνάμει επικίνδυνη.

Αφήστε με λοιπόν να βουρλίζομαι με τις σκέψεις μου και τις επιλογές μου. Και σας υπόσχομαι να κάνω απ’ την πλευρά μου ό,τι μπορώ για να μην ενοχλήσω τον ύπνο σας.

Καλή σας νύχτα.

(Αφιερωμένο στους κομματο-πατέρες που μετά τις εκλογές θα ξαναβυθιστούν στην ηδονή της εξουσίας τους. Και που θα βυθίσουν εμάς στην αηδία της κοπριάς τους.)