H Susan Boyle βρίσκεται παντού

Αντιγράφω από καθημερινή εφημερίδα:

«Η Susan Boyle είναι 47 χρόνων και μοιάζει με 60. Είναι απεριποίητη, άσχημη και υπέρβαρη. Επιπλέον είναι φτωχιά και άνεργη. Έγινε όμως star μόλις άνοιξε το στόμα της για να τραγουδήσει στο Britains Got Talent 2009.
Τι φωνή! Θεϊκή φωνή, υπέροχη ερμηνεία. Γίνεται χαλασμός γι’αυτήν κυρίως στο ίντερνετ. Μέσα σε 5 μέρες το βίντεο με το τραγούδι της από την εκπομπή Britains Got Talent έφτασε να ΄χει παιχθεί 12 000 000 φορές. Δώδεκα εκατομμύρια φορές!!»

Σκέφτομαι ότι κάτι μας δίδαξε η περίπτωση της κας. Boyle:

1. Ότι, όσο κι αν προσπαθήσουμε να το εξωραΐσουμε, ζούμε σε ρατσιστικές κοινωνίες. Η ειρωνεία, η χλεύη, η γελοιοποίηση (η ίδια εφημερίδα προχωρά δυστυχώς σε κρίσεις όπως «άσχημη, υπέρβαρη, φτωχιά») κρύβουν επιμελώς την αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχθεί το διαφορετικό. Γιατί η κα. Boyle κρίθηκε πρωτογενώς «ψώνιο», βάσει της εξωτερικής της εμφάνισης, σε συνδυασμό βέβαια με την «ανίερη» παρουσία της στο «γκλαμουράτο» σόου που στήνουν οι δισκογραφικές.

2. Την υποκρισία των εταιρειών αυτών, που σύρονται τώρα σε πλειστηριασμό για την εκμετάλλευση της κας. Boyle. Όχι βέβαια γιατί μαγεύτηκαν από τη φωνή της (έχουν αποδείξει άλλωστε ότι άλλα προσόντα έχουν συνήθως σημασία – ο τυφλός τενόρος, οι καμπύλες κάθε πιτσιρίκας, η αισχρότητα των στίχων). Οι εταιρείες παλεύουν απλά να εξαργυρώσουν τα δώδεκα εκατομμύρια των χρηστών του internet. Φέρνει το χρήμα η «χοντρή»; Κούκλα λοιπόν στα μάτια των εταιρειών.

3. Τα παραπάνω είναι ίσως προφανή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Αλλά πώς ερμηνεύει κανείς την αποθεωτική υποδοχή από τα εκατομμύρια του απλού κόσμου;
Φαντάζομαι ότι ένα ποσοστό αυτών αναζήτησαν το εν λόγω βίντεο από απλή περιέργεια, χάρη και στη μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε αυτή η είδηση. Νομίζω όμως ότι, για το μεγαλύτερο ποσοστό των «χειροκροτητών», αυτή η παρουσία συνιστά μια μορφή εκδίκησης για την ισοπέδωση που υφιστάμεθα, για τον διαφημιστικό βομβαρδισμό μας από μοντέλα με τέλειες αναλογίες και από πανάκριβα αυτοκίνητα και σπίτια αλλά και από φτιαχτές ζωές, πράγματα που φροντίζουν καθημερινά να μας υπενθυμίζουν πόσο ατελείς είμαστε και πόσο απέχουμε από την «ευτυχία» που έχουν πλάσει άλλοι για εμάς. Η περίπτωση της κας. Boyle μας υπενθυμίζει ότι είμαστε όλοι μοναδικοί στον πλανήτη και κανείς δεν δικαιούται να κατηγοριοποιεί και αξιολογεί την προσωπικότητα και την ψυχή μας.

Δεν μπορώ να φανταστώ την πορεία της κας. Boyle. Θα μετατραπεί σε γραφικό κλόουν στα χέρια των εταιρειών; Ίσως. Η περίπτωσή της θα ξεχαστεί; Πιθανά. Αλλά, αν συνέβαλε έστω και ελάχιστα στην εκπαίδευση της κοινωνίας να αποδέχεται το διαφορετικό, η παρουσία της δεν θα πάει χαμένη. Ας μας αφήσουν να αναπνέουμε λίγο πιο ελεύθερα.