Αφιερωμένο

"...Σε εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό,

σ’αυτούς που δεν τους έμεινε καιρός,

σ’εκείνους που τους ξέχασαν,

στη γλυκύτητα του ύπνου όταν όλοι μας είχαν εγκαταλείψει,

στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε,

στις θάλασσες που δεν θα ταξιδέψουμε,

στα μονοπάτια που περπατήσαμε ερωτευμένοι και ίσως να μην ξαναγυρίσαμε από τότε,

στη μοίρα,

στην ωραία νεότητα,

στους διαβάτες
(και εγώ πού πήγαινα;
Και ήταν τόσα πολλά αυτά που ζήτησα;
Μα τώρα είναι αργά – ώρα να φεύγω),

στ’αποδημητικά πουλιά,

στις ατμομηχανές που κουράστηκαν και έγειραν στο πλευρό να κοιμηθούνε,

στις καλαμποκιές όταν τις λούζει το φεγγάρι,

στα κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπούν στον ουρανό,

στην αλληλογραφία ενός αγγέλου με ένα παιδί,

σ’εκείνους που άργησαν,

σ’αυτούς που δεν θα ξανάρθουν,

στη γυναίκα που ρίχνει τα χαρτιά,

στον γέρο που κλαίει,

στην Οδύσσεια που ζεί ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα,

στην φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος ζώντας μια ολόκληρη ζωή...."

(Τάσος Λειβαδίτης, "Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου")

Και ένα υπέροχο κλιπάκι:
http://www.youtube.com/watch?v=iLxWHe35aPI&feature=fvw