Είμαι τρίτος στη σειρά.
Μπροστά μου ένα ζευγάρι Γερμανών, κι αυτοί υπομονετικοί όπως κι εγώ.
Και ακόμα πιο μπροστά, η ράτσα μου. Με μάτι που γυαλίζει. Και κοιλιά που γουργουρίζει. Δυο παιδιά με γουρουνίσια μάτια, γουρουνίσια αυτιά και γουρουνίσιο σώμα. Και δυο μαμάδες, με βλέμμα βοδιού και τρόπους γαϊδουριού.
Στάβλος γίναμε.
Είμαι τρίτος στη σειρά, και όλοι φορούμε τα βραχιολάκια μας της ελεύθερης και ασύδοτης κραιπάλης. Οι ποσότητες δυσανάλογες των αναγκών μας, των επιθυμιών μας, των καταναλωτικών μας ενστίκτων.
Ή μήπως όχι?
Ο δίσκος εμφανίζεται και αμέσως η κραυγή της βοϊδομάνας βιάζει τη σιωπηρή μας αναμονή: «Ορμήξτε! Αρπάξτε! Φάτε!»
Τα γουρουνάκια με δυσκολία κρατούν την τσιμπίδα αλλά με μαεστρία τη χειρίζονται. Ένα κομματάκι αρπάζει ο ένας, άλλα δύο ο παραδίπλα, τέσσερα ο πρώτος, γεωμετρικά αυξάνει ο όγκος στο πιάτο, γεωμετρικά αδειάζει ο δίσκος.
Ο Γερμανός αρχίζει να γρυλίζει. Σάλια τρέχουν. Βλέμματα οργής.
Η βοϊδομάνα απαθής του κουνά περιπαικτικά το βραχιολάκι της. Ο δίσκος έχει αδειάσει κι εγώ, δεύτερος τώρα στη σειρά, χαζεύω τα απομεινάρια.
Τι αρπάξανε τα γουρουνάκια?
Α, τίποτα σπουδαίο. Ένα ακόμα ανθρώπινο πτώμα, μας έχει κουράσει ο σεφ με τις επιλογές του, τουλάχιστον φαίνεται να έχει σάλτσα μπάρμπεκιου.
Τα γουρουνάκια αφήσανε πίσω τη μύτη, τα αυτιά, λίγο από το λαιμό, το πάγκρεας και νομίζω τα γεννητικά όργανα. Ο Γερμανός αδιαφορεί, το ίδιο κι εγώ. Το ανθρώπινο πάγκρεας δεν είναι τόσο εύγευστο όσο ένα ζουμερό μπουτάκι!
Κάπου μέσα ο σεφ ετοιμάζει το επόμενο πτώμα για σερβίρισμα. Η αναμονή αρχίζει να με κουράζει. Λέω να αφήσω αυτή την ουρά και να προτιμήσω σήμερα λαγουδάκι ή κόκκορα.
Αχ, αυτή η ποικιλία πόσα διλήμματα μου θέτει…
Λίγο πιο κάτω, οι βοϊδομάνες και τα χοιροπαίδια μάλλον τελείωσαν! Τι σπατάλη Θεέ μου, άφησαν το μισό πτώμα ανέγγιχτο!! Και διαμαρτύρονται γιατί ήταν και ανάλατο!! Μερικά ζώα είναι τελείως άνθρωποι, λοιπόν.
Με το λαγουδάκι μου στο πιάτο πλησιάζω στο τραπέζι μου. Στον καθρέφτη του εστιατορίου χαζεύω περήφανα τη λυκίσια μου ματιά, το στιλπνό μου τρίχωμα, τα κοφτερά μου δόντια. Στο βάθος, ο Γερμανικός ποιμενικός γρυλίζει από ευχαρίστηση. Ε, βέβαια, ο ανθρώπινος λαιμός είναι πάντα υπέροχος!
Και να σκεφτείς ότι αυτά τα βόδια λίγο έλειψε να μου κόψουν την όρεξη….
5 σχόλια:
Στο δικό μου κλίμα η αφήγησή σου. Υπερβολική φυσικά, αλλά παραστατικώτατη. Νομίζω ότι το κύριο γνώρισμά της είναι η απαισιοδοξία, και αυτό με ανησυχεί. Άν δεν μου είχες διηγηθεί την ιστορία νομίζω θα ήμουν καλύτερος αναγνώστης.
Όντως, στο κλίμα σου είναι. Απαισιόδοξη? Ίσως, αλλά όχι εσκεμμένα.
Δες το μιούζικαλ. θα γελάσεις πολύ.Πες στη Χρυσούλα να μην απογοητεύεται με τη μαγειρική, ποτέ δεν είναι αργά...
Για τον Φράνκυ:η Λερναία Ύδρα ήταν ψυχοπλακωμένη ήδη από τη συμπεριφορά της γουρουνοοικογένειας στο ξενοδοχείο. Δεν της φταίει ο Καβάφης σε τίποτα!
Για τη Χρύσα: Κανείς δεν απογοητεύεται από τη μαγειρική σου. Όταν είσαι εξαιρετική μητέρα, δασκάλα και μουσικός, δεν χρειάζεται να κάνεις και καλό παστίτσιο!
Mόλις ρώτησα τον Μιχάλη, για να με ενημερώσει κι εμένα ποιος τελοσπάντων είναι ο "όνομα και μη χωριό"τον οποίον υπέστην και ο υποφαινόμενος:δεν κατάλαβα ούτε εγώ!
Δημοσίευση σχολίου