Πολεμώντας τους Νεκρούς

Τέσσερα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα έγιναν αφορμή για σκόρπιες σκέψεις.

1. Σε μια παλιά δήλωσή του που πρόσφατα διάβασα, ο Αζίζ Νεσίν υποστήριξε ότι Ελλάδα και Τουρκία θα έπρεπε από καιρό να έχουν σταματήσει τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό και να έχουν επενδύσει σε πολιτισμό και παιδεία. Ο Νεσίν ευχήθηκε αυτή η διαδικασία να προκύψει μέσα από συζήτηση και συνεργασία των δύο χωρών.
Αναρωτιέμαι: Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι σκέψεις του Νεσίν είναι παράλογες; Και ποιος μπορεί, εντελώς αυθαίρετα, να τις εντάξει στη σφαίρα του φανταστικού;

2. Ένα από τα πρώτα μέτρα που επιβάλλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (η «προσφυγή» στο οποίο εσχάτως επικρεμάται ως Δαμόκλειος σπάθη) είναι η δραστική περικοπή δαπανών στους λεγόμενους «αντιπαραγωγικούς τομείς» της Οικονομίας, ήτοι Παιδεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός.
Αναρωτιέμαι: πόσο «παραγωγικός» άραγε είναι ο τομέας των εξοπλισμών;

3. Διαβάζω στα «ΝΕΑ» της 18/2/2010:
«Η 7χρονη βασίλισσα δεν άντεξε. Φορώντας το στέμμα της, επικεφαλής της σχολής της στην παρέλαση του καρναβαλιού στο Ρίο, ξέσπασε σε λυγμούς.
Η Τζούλια Λίρα είναι η μικρότερη βασίλισσα του Ρίο. Κράτησε «το τιμόνι» της σχολής της στην μεγάλη παρέλαση στο Σαμπαδρόμιο, παρά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συμμετοχή της.
Ο πατέρας της, Μάρκο, πρόεδρος της σχολής Βιραντούρο-μιας από τις πιο γνωστές-ήταν εκείνος που την παρουσίασε στο πλήθος. Δέκα λεπτά αργότερα η μικρή βρέθηκε στο επίκεντρο της ασφυκτικής προσοχής πολλών φωτογράφων και δημοσιογράφων. Δεν άντεξε λοιπόν κι έβαλε τα κλάματα. «Έκλαψε επειδή είδε πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω της», είπε αργότερα ο πατέρας της. Ύστερα από λίγο, αφού συνήλθε, η μικρή επέστρεψε στη θέση της.
Ο ρόλος της όμως, έγινε αντικείμενο έντονων συζητήσεων στην πατρίδα της, αλλά και εκτός συνόρων, για το ρόλο των παιδιών σε ένα γεγονός-θέαμα, που έχει και σεξουαλική διάσταση. Δικαστής στη Βραζιλία αποφάνθηκε ότι η μικρή μπορεί να παρελάσει ως βασίλισσα. Οργάνωση που μάχεται για τα δικαιώματα παιδιών αντέδρασε έντονα, ισχυριζόμενη ότι δεν είναι ρόλος αυτός για ένα παιδί.»
Αναρωτιέμαι: Τι είναι αυτό που οδηγεί έναν πατέρα να ασελγήσει στην ψυχή του παιδιού του, σε μια μαξιμαλιστική εορταστική εκδήλωση, κάτω από την οποία κρύβονται με υπέροχο τρόπο δυσθεώρητα ποσοστά φτώχειας, ανεργίας, ανέχειας;

4. Ανακάλυψα εντελώς τυχαία ένα βιντεάκι στο διαδίκτυο με μια χορωδία κωφαλάλων (το ξαναγράφω: χορωδία κωφαλάλων) που τραγουδάει το περίφημο Imagine. Αναζητήστε το, δε θα μετανοιώσετε. Η ευχαρίστηση που αναδίδουν οι τραγουδιστές, μολονότι δεν ακούν, πλημμυρίζει την εικόνα. (Ίσως ακούν όμως με την ψυχή τους;)
Αναρωτιέμαι: Πόσο πραγματικά ευτυχισμένος μπορεί να είναι ο άνθρωπος που δεν συνδιαλέγεται με την Τέχνη;

Και ξαφνικά, νοιώθω ότι τα παραπάνω κάπου δένουν μεταξύ τους. Ποιος στερεί από τους ανθρώπους τον Πολιτισμό και την Παιδεία, φυσικά γιατί ωφελείται σε τρομακτικό βαθμό; Ποιος διχάζει τους Λαούς (με όπλο και την στέρηση Παιδείας), προφανώς διότι ωφελείται σε τρομακτικό βαθμό; Ποιος καταφέρνει να κρύψει τα μεγάλα ελλείμματα Ποιότητας Ζωής των ανθρώπων στήνοντας ανθρωποφάγα υπερθεάματα, που (να το πω;) βεβαίως στερούνται Παιδείας και Πολιτισμού;
Πολλοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας στερήσουν το καταφύγιο της Τέχνης. Αλλά οι αποφασισμένοι, όσοι δηλαδή έχουμε ήδη νοιώσει τις ευεργετικές τις επιδράσεις στην ψυχή μας, οφείλουμε να μην τους αφήσουμε. Οφείλουμε δε ακόμα περισσότερο να φέρουμε κι άλλους κοντά μας.
Γιατί αυτός είναι ένας πόλεμος που πρέπει να δοθεί. Ενάντια στους πνευματικά Νεκρούς.

Και είναι ένας πόλεμος που πρέπει και να κερδηθεί.