3/2/10

"Λιοντάρια", Θέατρο του Νέου Κόσμου

Απαραίτητη διευκρίνιση: γράφω ως απλός θεατής και όχι ως ειδήμων (διότι, απλά, δεν είμαι!!).

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβαίνει η παράσταση "Λιοντάρια", σε κείμενα και σκηνοθεσία των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη και σε μουσική του τελευταίου. Είχα τη χαρά να δω την παράσταση εχθές το βράδυ. Η γνώμη μου;


Κείμενο
Η ιστορία ρέει αβίαστα, η 1,5 ώρα περνά πολύ γρήγορα, ευφάνταστοι διάλογοι, επαρκής η παρουσίαση των διαφορετικών χαρακτήρων και της αφετηρίας καθενός. Λίγο παιδική έως αστεία βρήκα τη σκηνή της αρκούδας.

Σκηνοθεσία
Νομίζω άνιση. Ενίοτε ευρηματική (προτζέκτορας, μαρκαδόροι, κάμερες, σκηνή της πείνας), άλλοτε αμήχανη, ιδίως κινησιολογικά.

Μουσική
Ενδιαφέρουσες μελωδίες, διακριτικές ενορχηστρώσεις. Εκτός κλίματος η μουσική στη σκηνή της αρκούδας. Τέλος, οι είσοδοι και έξοδοι των εφφέ και της μουσικής θύμισαν ενίοτε ανοργάνωτη σχολική παράσταση.

Ηθοποιοί
Απόλαυσα το νεαρό Αλί (Γιώργος Παπαγεωργίου), που ταυτίστηκε με το ρόλο του. Η Νουρ (Κατερίνα Μαυρογεώργη) ίσως υπέρ το δέον επιθετική αλλά εξαιρετικά συγκροτημένη. Η Σάφα (Μαρία Φιλίνη) με δυνατές και αδιάφορες στιγμές. Για τον καλό μου φίλο Ζιλ (Άκης Φιλιός), ουδέν σχόλιο (είμαι θετικά προκατειλημένος).

Επίλογος
Δείτε την παράσταση. Θα περάσετε καλά. Αυτό δεν είναι τελικά το ζητούμενο?

2 σχόλια:

flamencologio είπε...

1. θΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΣΕ ΟΛΑ πλην ενός, και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη γελοιότητα της σκηνής με την αρκούδα(και μουσικά και αισθητικά και κινησιολογικά και θεματολογικά και ερμηνευτικά απαράδεκτη).

2. ΘΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΩ ως προς το κείμενο. Κρίμα που ο Άκης που έχει τόσο ταλέντο δέχτηκε να παίξει αυτό το αφελές και επιφανειακά μόνο πολιτικοποιημένο,κακογραμμένο και διδακτικό στον τόνο κείμενο.
Αλλά άς μην το θάψω άλλο.
Ο τύπος είναι πολύ καλός σκηνοθέτης αλλ'επ΄ουδενί δεν είναι θεατρικός συγγραφέας. Και το λέω αυτό με την επίγνωση της πιθανότητας να μην είμαι ούτε εγώ!

Σάς χιλιοευχαριστώ που με καλέσατε στο πάρτυ. Πέρασα καταπληκτικά. Μού λείπετε να ξέρετε...

Franky είπε...

Δεν διαφωνούμε ιδιαίτερα πάντως. Το κείμενο πράγματι είναι επιφανειακό, ίσως απλώς η αφορμή για να σταθούν τα σκηνικά ευρήματα. Και διδακτικό, πράγματι, υπέρ το δέον.
Ένα κείμενο που δεν σε προβληματίζει, ακόμη κι αν το προσπαθεί. Αλλά, μολαταύτα, ένα ρέον κείμενο.

Κι εμείς πολύ χαρήκαμε που ήρθες. Θα τα πούμε, δεν μπορεί!