9/11/10

Η Ύπουλη Αποχή

Θέλω να σας πω μια μικρή και παλιά ιστορία.

Κάποτε, όταν ακόμη ήμουν πρωτοετής φοιτητής του Πολυτεχνείου, μας κάλεσαν σε Γενική Συνέλευση του Τμήματος με μοναδικό θέμα προς συζήτηση την κατάληψη ή μη της Σχολής.

Πήγα στη συνέλευση αυτή, μαζί με άλλους περίπου 400 συμφοιτητές μου. Μετά από 3 ατέλειωτες ώρες μπουρδολογίας, καυγάδων, «αποχωρήσεων» και απειλών, η Γενική Συνέλευση με μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισε κατά της κατάληψης.

Μόλις μία εβδομάδα μετά, ορίσθηκε νέα έκτακτη Γενική Συνέλευση, με μοναδικό θέμα προς συζήτηση την κατάληψη ή μη της Σχολής.

Πήγα στη συνέλευση αυτή, μαζί με άλλους περίπου 200 συμφοιτητές μου. Μετά από 2 ατέλειωτες ώρες μπουρδολογίας, καυγάδων, «αποχωρήσεων» και απειλών, η Γενική Συνέλευση με μικρή σχετικά πλειοψηφία αποφάσισε κατά της κατάληψης.

Μόλις μία εβδομάδα μετά, ορίσθηκε νέα έκτακτη Γενική Συνέλευση, με μοναδικό θέμα προς συζήτηση την κατάληψη ή μη της Σχολής.

ΔΕΝ πήγα στη συνέλευση αυτή, στην οποία έμαθα εκ των υστέρων ότι βρέθηκαν περίπου 50 συμφοιτητές μου. Το αποτέλεσμα το έμαθα το επόμενο πρωί: κατάληψη της Σχολής με ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης!!

Αποτέλεσμα των παραπάνω μαγειρεμάτων ήταν να αποτραβηχτώ πλήρως από τα φοιτητικά κοινά – γεγονός για το οποίο, τώρα πια, μετανοιώνω.

Γιατί συνειδητοποιώ ότι η αποχή καθόλου δεν ενοχλεί το (όποιο) σύστημα.Γιατί ποτέ δεν απέχουν οι «ημέτεροι», οι χειροκροτητές, οι βαμμένοι. Και βεβαίως, εκτός από μερικά (τηλεοπτικά) κροκοδείλια δάκρυα, ουδόλως ασχολούνται οι πολιτικοί μας φωστήρες με το ποσοστό της αποχής. Αφού πάντα μετρούν τις δυνάμεις τους επί των ψηφισάντων – δηλαδή επί του δεδομένου στρατού τους.

Μετά την αποφοίτησή μου από το Πολυτεχνείο αποφάσισα ότι δεν θα τους κάνω πια το χατήρι. Δεν θα απέχω, και θα ψηφίζω ανελλιπώς, έστω και αν η ψήφος μου χάνεται μέσα στον ωκεανό της πλαστικής σημαίας.

Να είστε όλοι καλά – και καλή ψήφο.

13/9/10

ΜΒΑ για όλους!!

Διαβάστε τί γράφει σε άρθρο του ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης:

Διασύνδεση της παιδείας με την αγορά εργασίας:
Δεν είναι, με ρωτούν, προφανές ότι αυτό απαιτείται στις μέρες μας; Να μαθαίνουν τα παιδιά μας πράγματα που θέλουν οι επιχειρηματίες; Όχι! Ποτέ! Σε καμία περίπτωση! Ο ρόλος της παιδείας είναι να μορφώνει τους πολίτες και τους μελλοντικούς εργαζόμενους. Μην συγχέουμε τις δεξιότητες με την παιδεία. Ένα σκυλάκι μπορεί να το μάθεις να πηδάει μέσα από ένα φλεγόμενο λάστιχο. Δεν μπορείς ποτέ όμως να το μορφώσεις. Αντίθετα, ένα παιδί μπορείς, έχεις την υποχρέωση να το κάνεις. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά που μπορείς να κάνεις ακόμα και στην επιχείρηση που θα το προσλάβει αργότερα. Να τις παρέχεις μορφωμένο εργατικό δυναμικό. (*)

Τι σημαίνει όμως μόρφωση; Να μαθαίνουν τα παιδιά πως να είναι αποτελεσματικοί πωλητές, διαφημιστές και μάνατζερ; Όχι βέβαια. Σημαίνει να έχουν αναλυτική ικανότητα (αντί για μια σειρά κονσερβατοποιημένων δεξιοτήτων που μέχρι να αποφοιτήσουν θα είναι παρωχημένες), να μπορούν να διαβάζουν ένα πολύπλοκο κείμενο και να το κάνουν λιανά (αντί να το αποστηθίζουν), να αρθρώνουν λογικό και πρωτότυπο λόγο (αντί να επαναλαμβάνουν στερεότυπα ή να ανοίγουν το στόμα τους και να σχηματίζεται ρεύμα). Αυτό χρειάζεται ο εργοδότης από έναν εργαζόμενο, κι ας μην το ξέρει. Σε τελική ανάλυση, όσο περισσότερο αποκομμένη από την αγορά και τις επιχειρήσεις η βασική παιδεία τόσο καλύτερο και για τις... επιχειρήσεις. Κι αν δεν με πιστεύετε, κοιτάξτε τι είδους παιδείας προσφέρουν στα παιδιά τους εκείνοι που έχουν τα χρήματα και το κοινωνικό κεφάλαιο να τα στείλουν στο Harvard ή στο Yale: φιλολογία, ιστορία, θετικές επιστήμες, νομικά - αντί για λογιστική, χρηματοοικονομικά, διαφήμιση, μάρκετινγκ. Αργότερα, και μόνο αργότερα, μπορεί να κάνουν κάποιο ΜΒΑ για να πάρουν και μια μυρωδιά του επιχειρηματικού χώρου πριν καταλάβουν κάποια ηγετική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία. Τα βασικά τους όμως όπλα, η μόρφωσή τους, δεν σχετίζεται με τις επιχειρήσεις. (Το ότι ο πιο πετυχημένος hedge fund manager στην ιστορία, ο γνωστός George Soros, σπούδασε φιλοσοφία στο LSE υπό τον Popper δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε καν περίεργο.)

(*) Και βέβαια, μετά την βασική μόρφωση, είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί σε πολλούς νέους πρόσβαση σε ανώτερες σχολές διασυνδεδεμένες με συγκεκριμένους κλάδους, π.χ. υπολογιστών, υδραυλικών, τεχνιτών μετάλλου, ξυλουργών. Όμως προσέξτε το παράλογο της εποχής: Αυτές οι σημαντικές σχολές συνεχώς υποβαθμίζονται και αποψιλώνονται την ώρα που πληθαίνουν οι αντιπαραγωγικές και χαμηλού επιπέδου πανεπιστημιακές σχολές οι οποίες υπόσχονται καριέρα στα χρηματοοικονομικά, στο μάρκετινγκ, στην διαφήμιση, στο management κλπ.

(Ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3754&reftab=37&t=%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%82:-%CE%B7-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%BE%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1)

20/7/10

Ο Φασισμός του Τρόμου

Μέρος του ακόλουθου κειμένου του αναρχικού Κάιν (κατά κόσμον Παναγιώτη Παπαδόπουλου) βρήκα στο protagon.gr και ανέβασα εδώ.
Ο ίδιος μου έστειλε μέσω των σχολίων το πλήρες κείμενο, αν και δεν γνωριζόμασταν μέχρι τότε - και γι' αυτό τον ευχαριστώ.
Τροποποιώ λοιπόν αναλόγως την παρούσα ανάρτηση.

ΚΑΝΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ
μέ αφορμή τήν μαφιόζικη εκτέλεση τού δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια....

Η απόφαση τού "ποιός θά ζήσει καί ποιός όχι", η καθιέρωση τής εξουσίας τού θανάτου σέ μιά κοινωνία ήδη φοβισμένη καί ακρωτηριασμένη από τίς αποφάσεις καί τίς ενέδρες ενός απάνθρωπου πολιτικού συστήματος,διευκολύνουν τόν δρόμο τής απόλυτης βίας,τό ρίζωμα ενός ισχυρότερου νεοφασισμού,τής προσφυγής "γιά κάθε πρόβλημα ή διαφωνία" στόν μιλιταρισμό

Κανείς θάνατος δέν είναι δίκαιος
και τίποτα
δέν μπορεί νά νομιμοποιήσει
τήν Βαρβαρότητα καί τήν Βία
πού κρατά μέσα στά χέρια της τά εξουσιαστικά
τήν απόφαση τής "αυτόκλητης δικαιοσύνης" της
άν ο άλλος θά ζήσει ή όχι.....
Αν δέν είναι αυτό τελικά ο Φασισμός καί η αναπαραγωγή τής κυριαρχίας τού Τρόμου καί τού Φόβου τών λίγων επάνω στούς πολλούς...
τότε ποιός είναι?

Μπορεί σέ αρκετά νά διαφώνησα,μά ποτέ δέν σκότωσα.....
Καί λόγο έχουμε καί άποψη, μά πάνω απ όλα σεβασμό στήν ανθρώπινη ζωή......

....επειδή αυτοί πού μένουν πίσω έχουν τό πρόβλημα,τί νά βρώ νά πώ στήν συντροφό του πού έχοντας ήδη ένα παιδί είναι έγκυος στό δεύτερο?....

΄Οταν τα προβλήματα σε μια κοινωνία "λύνονται" όλο καί περισσότερο μέ τά όπλα,τό μίσος και τήν αλληλοεξόντωση ,κανένας μας δέν έχει τό δικαίωμα νά κοιμάται ήσυχος!
Σύμπτωμα της κακοδιαχείρισης από τήν εξουσία πού εγκαταλείπει σιγά-σιγά τόν κοινωνικό ιστό στήν βαρβαρότητα,είναι καί η φασιστική πολιτική βία πού επιδιώκει τό άθλιο σεχταριστικό της πτώμα νά γίνει η νέα ελίτ-εξουσία...καί ίσως χειρότερη από τήν προηγούμενη!
Οσο σκυφτοί κι αμίλητοι προσπερνάμε τίς λίμνες αίματος τών "αγνώστων",τών "άλλων" δίπλα μας,τό σώμα αύριο πού θά πέσει ανυπεράσπιστο καί μόνο μπορεί νά είναι καί τό δικό μας ή όπως έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης κάποτε "άν δέν πεθάνουμε ο ένας γιά τόν άλλο,είμαστε κιόλας όλοι νεκροί"...
Αν δέν κοιτάξουμε ο ένας τόν άλλο επιτέλους στά μάτια νά βρούμε τόν δρόμο πρός τήν ελευθερία,άν δέν βρεθούμε ξανά όλοι μαζί στό μέρος τής καρδιάς,άν δέν κρεμασθούμε ο ένας από τά χείλη τού άλλου γιά νά σωθούμε όλοι μαζί,η εξουσία τού θανάτου καί τού "εγώ" θά κλείσει τίς μέρες και τίς νύχτες μας οριστικά στό νεκροταφείο της,πού πότε τό ονομάζει "δημοκρατία" καί πότε "επανάσταση" ανάλογα μέ τήν περίπτωση.
Ο νόμος τής μαφίας και τής συμμορίας δίνει μέ ευκολία ονόματα στόν εαυτό της,επιβάλλοντας τό κράτος τού τρόμου καί τόν ολοκληρωτισμό.......

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΕΧΤΑΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
καλό ταξίδι Σωκράτη Γκιόλια

ένας αναρχικός
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
erozer2000@yahoo.gr

11/5/10

Χειρολαβή σε τρελή πορεία

(της Μαρίας Κατσουνάκη, "Καθημερινή", 11.5.10)

Ο πολιτισμός, όσο κι αν φαίνεται δευτερεύουσα (αν όχι τελευταία) έγνοια αυτήν την εποχή των ραγδαίων οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων, άλλο τόσο αποτελεί ασφαλές αντίδοτο σε μια τοξική εποχή. Δεν είναι μόνο ότι το επισημαίνουν άνθρωποι του «χώρου» και θεσμικοί παράγοντες, το αντιλαμβάνεται κανείς στα πρόσωπα όσων κινούνται στα θέατρα, στους κινηματογράφους, στις συναυλίες, αλλά και στις δημόσιες συζητήσεις «περί κρίσης», στις ποιητικές ή λογοτεχνικές βραδιές μετά μουσικής που ξεπηδούν αναπάντεχα. Υπάρχει ένας παλμός που μετατρέπει την έξοδο σε υπαρξιακή ανάγκη, που αναζητάει στον Μπέκετ ή στον Μπρεχτ όχι τη διέξοδο αλλά τη λέξη. Τη σκέψη που θα συντροφεύσει τη βαθιά μελαγχολία, θα συμπληρώσει τις μισοτελειωμένες φράσεις, θα θερμάνει το βλέμμα.

Προχθές το βράδυ στην Αθήνα, κάποιοι πορεύτηκαν σε ένα σιωπηλό συλλαλητήριο πένθους για τους νεκρούς της Marfin, τα θύματα της αποτρόπαιας βίας. Αλλοι, αναζητούσαν στην «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» του Μπέκετ, ερμηνευμένη από τον Μπομπ Γουίλσον, μια προσωρινή έστω ανακούφιση, ένα χρόνο (τον θεατρικό) πιο στέρεο και δομημένο. Αργότερα, σε ένα στέκι στο κέντρο της πόλης, η Μάνια Παπαδημητρίου, με συνοδεία μικρής ορχήστρας πνευστών και εγχόρδων, ερμήνευε τέσσερις σκηνές από τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ. Παράλληλα, συνέβαιναν πολλά. Μέσα κι έξω από αίθουσες, ένας κόσμος θλιμμένος και σε αναβρασμό. Αντιστέκεται. Με μικρές δυνάμεις σε ένα κύμα «πραγματικότητας» που δύσκολα αντέχει κανείς. Οπως και τον διχασμό και τη σύγχυση. Οπως και την επιθετικότητα και την οργή.

Μπορεί πράγματι να μοιάζει πολυτέλεια η βιωσιμότητα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για παράδειγμα, τη στιγμή που τραμπαλίζεται πάνω από το κενό μια ολόκληρη χώρα. Ή λίγο να ενδιαφέρει η πορεία του Εθνικού Θεάτρου, του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, του ελληνικού κινηματογράφου ή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης... Οταν περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, όταν η ανεργία καλπάζει, δύσκολα θα κατέβει κανείς στους δρόμους γιατί συρρικνώνεται ο πολιτισμός και απειλείται η καλλιτεχνική δημιουργία.

Μπορεί πράγματι να είναι η κρίση «μοναδική ευκαιρία για ριζικές μεταρρυθμίσεις», να οφείλουμε να προετοιμαστούμε για τις απώλειες, να συμφιλιωθούμε με τις εκπτώσεις στον καθημερινό βίο.

Μέχρι όμως να ανασυγκροτηθεί ο πολιτικός λόγος, να βρει τον τρόπο να ερμηνεύσει και να εμψυχώσει, να απαντήσει στο «κοινό αίσθημα», να αποτινάξει σκοπιμότητες και αγκυλώσεις δεκαετιών (τι λέμε τώρα...), τις μόνες χειρολαβές, σε αυτήν την τρελή πορεία, προσφέρει ο ανορθολογικά προστατευμένος κόσμος της τέχνης.

Η μοναξιά του Κραπ ή ο σπαραγμός της Γκρούσα δεν είναι αποκλεισμένα στον αφόρητο ατομικισμό της πολιτικής πράξης. Στη φθορά του συστήματος, μπορούν να ορθώσουν ένα ηθικό ανάστημα δοκιμασμένο στον χρόνο και σε δυσοίωνες συνθήκες. Ο Κραπ συνδιαλέγεται με το παρελθόν, μέσα από ηχογραφημένες αφηγήσεις του, η Γκρούσα με την εξουσία του δικαστή Αζντάκ αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία. Δεν μετρούν κέρδη και ζημίες, δεν αναλύουν και δεν υπεκφεύγουν.

Οχι, η τέχνη δεν είναι ούτε υπεκφυγή ούτε μονοπάτι ψευδαισθήσεων για λίγους και μυημένους ή για «πειραγμένους» και «αλλού ξημερωμένους». Μας βοηθάει να σταθούμε και να σκεφτούμε, ηθικά και πολιτικά. Μας βοηθάει να «διαβάσουμε» αλλιώς την πραγματικότητα, να έρθουμε αντιμέτωποι με το αδυσώπητο και το ανέφικτο. Να δούμε την αλήθεια κατάματα, να μη συμβιβαστούμε.

Σε αυτήν τη δομική κρίση, που δεν είναι μόνον ελληνική αλλά ευρωπαϊκή και παγκόσμια, δεν φθείρονται μόνον οι εξουσίες αλλά και οι λέξεις. «Τελειώνουν», δεν επαρκούν, φαντάζουν φτωχές και ελάχιστα επικοινωνιακές. Η τέχνη τους ξαναδίνει σχήμα και βάρος, προικίζει με νόημα το αδιαμόρφωτο.

Γιατί, όταν τελειώνουν οι λέξεις, η βία αναλαμβάνει να εκφράσει το άναρθρο και στομωμένο, το σκοτεινό και κτηνώδες.

6/5/10

Guernica

Ποιος έριξε λοιπόν τη μολότοφ;

Ένας αναρχοκομμουνιστής που πολεμάει το σύστημα;
Ένα ακροδεξιό φασστόμουτρο που πολεμάει τον αναρχοκομμουνιστή που πολεμάει το σύστημα;
Ένας μπάτσος-γουρούνι-δολοφόνος για να κάνει προβοκάτσια;
Ένα παρακρατικό σκουλήκι για να αμαυρώσει την πορεία;
Ένας πιτσιρικάς που θέλει να τα κάψει γενικώς;
Ένας παππούς που του έφυγε κατά λάθος απ’ το χέρι;
Ένας γαύρος που δε γουστάρει το Βγενόπουλο;

Κανείς από τους παραπάνω.
Ή, ίσως, όλοι οι παραπάνω.

Εν κατακλείδι, χθες το απόγευμα Έλληνας σκότωσε Έλληνες.
Ξανά.
Και ξανά, και ξανά, και ξανά, και ξανά….

Κάψτε επιτέλους τα πλαστικά σας σημαιάκια, ηλίθιοι φανατικοί εγκληματίες.

(Υ.Γ. Αν έχετε χρόνο, όρεξη, κέφι, δείτε δύο παλαιότερες αναρτήσεις μου που ξαφνικά μου φαίνονται πάλι επίκαιρες:
http://lernaia-ydra.blogspot.com/2009/09/blog-post_25.html
http://lernaia-ydra.blogspot.com/2009/04/blog-post.html)

24/4/10

Σάββατο, 24/4/10, ώρα 15:30

Μερικοί από εμάς δενόμαστε υπερβολικά.
Με τους ανθρώπους, τα αντικείμενα, τα σπίτια, τους τόπους.
Και με τις μυρωδιές, τα χρώματα και τους ήχους.

Αυτό είναι καλό, όταν αναζητάς ένα σταθερό σημείο αναφοράς, μια πυξίδα, μια ιδέα.
Ένα αόρατο χέρι να σε κρατήσει τη στιγμή που ζαλίζεσαι, που πέφτεις.
Το παρελθόν μας καθορίζει ως προσωπικότητες και συχνά πυκνά μας οδηγεί.

Αλλά το δέσιμο αυτό μπορεί να αποδειχθεί πηγή πόνου, θλίψης, οργής.
Γιατί πολλές φορές έρχεται μια αόρατη αρπάγη και ξεριζώνει βίαια τις μνήμες και τα συναισθήματα, σαν αγριόχορτα του κήπου.
Και ξαφνικά μένουμε άδειοι, με απορίες, συνειδητοποιώντας ίσως ότι ανεπανόρθωτα μεγαλώνουμε.
Και θυμώνουμε, και κλαίμε, και το κενό ατενίζουμε με κενό βλέμμα.

Αλλά τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν το ξερίζωμα έχει θύτη, που μπορεί κάποτε και να αγαπήσαμε. Πόσο κοντά είναι τότε η απέχθεια, η αποστροφή, το μίσος ή (το χειρότερο) η πλήρης αδιαφορία;
Κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν για να μας πληγώνουν;

Και, άραγε, για τις πληγές που κρατήσαμε μέσα μας, υπάρχει ελπίδα επούλωσης;…….

15/4/10

Δικάστε τους!!!

Κακώς, κάκιστα αναβλήθηκε προχθές, για τον Μάρτιο του 2011, η δίκη με κατηγορούμενο (ναι, ναι, κατηγορούμενο) τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου. Βλέπετε η αστυνομία ήταν απασχολημένη να μετράει τις δάφνες της, που μόνο ο χρόνος θα δείξει πόσο χλωρές είναι, πόσο γνήσιες δηλαδή, κι έτσι δεν μπόρεσε να υπερασπίσει τα μέλη και τα στελέχη της που μήνυσαν τον Δημητρίου επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «όταν επιχείρησαν να τον συλλάβουν, τους απώθησε με τα χέρια του και τους χτύπησε με γρονθοκοπήματα και με τα πόδια του». Αλλά αυτοί, α, αυτοί, καίτοι άοπλοι εναντίον ενός πανόπλου (ξέρουμε δα τι όπλα φοβερά είναι τα χέρια και τα πόδια και τι μη όπλα τα ρόπαλα και οι ασπίδες), και κυρίως ελάχιστοι (μόλις οχτώ, ούτε καν δέκα) εναντίον ενός πλην μαινομένου (ε, δεν θα ’χε πιει τη ζιβανία του, παράνομα φερμένη από την Κύπρο;), κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Να τον συλλάβουν. Να τον ξυλοκοπήσουν αγρίως. Να τον τσακίσουν ψυχικά. Και ύστερα να τα ρίξουν όλα στην περιβόητη ζαρντινιέρα.

Ναι. Αυτός είναι ο Αυγουστίνος Δημητρίου, για όσους πιθανόν δεν θυμούνται (πού να τα συγκρατήσει όλα η ρηχή τηλεοπτική μας μνήμη). Το παλικάρι με τη ζαρντινιέρα δηλαδή. Ο Κύπριος (όχι, όχι, ουδέποτε τον έγραψαν «Κύπριο αδελφό», αυτά δεν χωρούν σε τέτοιες περιπτώσεις) που συνεπλάκη αγρίως με μια ζαρντινιέρα, η οποία, χρησιμοποιώντας όλα τα δόλια τεχνάσματα που συνηθίζει η συνομοταξία των ζαρντινιεροειδών, τον μαύρισε στο ξύλο. Και ύστερα ήρθαν τα βίντεο. Και αποκάλυψαν την αλήθεια, που για μυριοστή φορά επιχείρησε να την κρύψει η επίσης για μυριοστή φορά αυθαιρέτως δρώσα αστυνομία. Και ύστερα ήρθαν οι δίκες. Με κατηγορούμενους τους αστυνομικούς. Και ήρθαν και οι δηλώσεις των πολιτικών προϊσταμένων τους, που έλαβαν όρκο βαρύ εις τα ύδατα της Στυγός ότι δεν θα αφήσουν ατιμώρητη την αστυνομική βία. Και ήρθαν και οι αμείλικτες πειθαρχικές ποινές: από αργία έξι μηνών έως πρόστιμο χιλίων ευρώ.

Και ύστερα ήρθε η απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που επιδίκασε στον Δημητρίου 300.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Ε, εκεί ήταν που πήραν φωτιά τα όργανα. Διότι δεν φτάνει που ο φοιτητής έφθειρε ανεπανόρθωτα τη ζαρντινιέρα δίχως να πληρώσει σεντ, δεν φτάνει που, μόνος εναντίον οχτώ, ντρόπιασε την αστυνομία, θέλει τώρα και αποζημίωση, τη στιγμή που η Ελλάδα ζορίζεται αγρίως. Ευτυχώς έχουν γνώσιν οι φύλακες. Γι’ αυτό και η μεν πολιτεια μελετά την έφεσή της (ε, αρκετά δεν θα μας έχουν στοιχίσει οι αδελφοί Κύπριοι;), οι δε αστυνομικοί μήνυσαν τον δαρέντα εμφανίζοντάς τον σαν δείραντα. Τον τύλιξαν δηλαδή κατά το χούι τους σε μερικές κόλλες χαρτί, να μάθει ν α προσβάλλει τα ιερά και τα όσια.

Σωστά. Ολόσωστα. Αλλά να μη μείνουν τα πράγματα εδώ. Να συρθεί στα δικαστήρια και ο νεαρός με τα πράσινα παπούτσια. Και ο άλλος με τις πιτζάμες, που πήγαν να του φορτώσουν κοτζάμ σακίδιο μολοτοφόρο. Να δικαστούν και να τιμωρηθούν. Μήπως και στην Αμφισσα, εκείνος που τελικά δικάζεται δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο;

(Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, "Καθημερινή" της 15-04-10)

9/4/10

Χάξλει εναντίον Όργουελ

Ένα εξαιρετικά επίκαιρο εικαστικό σχόλιο:












18/2/10

Πολεμώντας τους Νεκρούς

Τέσσερα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα έγιναν αφορμή για σκόρπιες σκέψεις.

1. Σε μια παλιά δήλωσή του που πρόσφατα διάβασα, ο Αζίζ Νεσίν υποστήριξε ότι Ελλάδα και Τουρκία θα έπρεπε από καιρό να έχουν σταματήσει τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό και να έχουν επενδύσει σε πολιτισμό και παιδεία. Ο Νεσίν ευχήθηκε αυτή η διαδικασία να προκύψει μέσα από συζήτηση και συνεργασία των δύο χωρών.
Αναρωτιέμαι: Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι σκέψεις του Νεσίν είναι παράλογες; Και ποιος μπορεί, εντελώς αυθαίρετα, να τις εντάξει στη σφαίρα του φανταστικού;

2. Ένα από τα πρώτα μέτρα που επιβάλλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (η «προσφυγή» στο οποίο εσχάτως επικρεμάται ως Δαμόκλειος σπάθη) είναι η δραστική περικοπή δαπανών στους λεγόμενους «αντιπαραγωγικούς τομείς» της Οικονομίας, ήτοι Παιδεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός.
Αναρωτιέμαι: πόσο «παραγωγικός» άραγε είναι ο τομέας των εξοπλισμών;

3. Διαβάζω στα «ΝΕΑ» της 18/2/2010:
«Η 7χρονη βασίλισσα δεν άντεξε. Φορώντας το στέμμα της, επικεφαλής της σχολής της στην παρέλαση του καρναβαλιού στο Ρίο, ξέσπασε σε λυγμούς.
Η Τζούλια Λίρα είναι η μικρότερη βασίλισσα του Ρίο. Κράτησε «το τιμόνι» της σχολής της στην μεγάλη παρέλαση στο Σαμπαδρόμιο, παρά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συμμετοχή της.
Ο πατέρας της, Μάρκο, πρόεδρος της σχολής Βιραντούρο-μιας από τις πιο γνωστές-ήταν εκείνος που την παρουσίασε στο πλήθος. Δέκα λεπτά αργότερα η μικρή βρέθηκε στο επίκεντρο της ασφυκτικής προσοχής πολλών φωτογράφων και δημοσιογράφων. Δεν άντεξε λοιπόν κι έβαλε τα κλάματα. «Έκλαψε επειδή είδε πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω της», είπε αργότερα ο πατέρας της. Ύστερα από λίγο, αφού συνήλθε, η μικρή επέστρεψε στη θέση της.
Ο ρόλος της όμως, έγινε αντικείμενο έντονων συζητήσεων στην πατρίδα της, αλλά και εκτός συνόρων, για το ρόλο των παιδιών σε ένα γεγονός-θέαμα, που έχει και σεξουαλική διάσταση. Δικαστής στη Βραζιλία αποφάνθηκε ότι η μικρή μπορεί να παρελάσει ως βασίλισσα. Οργάνωση που μάχεται για τα δικαιώματα παιδιών αντέδρασε έντονα, ισχυριζόμενη ότι δεν είναι ρόλος αυτός για ένα παιδί.»
Αναρωτιέμαι: Τι είναι αυτό που οδηγεί έναν πατέρα να ασελγήσει στην ψυχή του παιδιού του, σε μια μαξιμαλιστική εορταστική εκδήλωση, κάτω από την οποία κρύβονται με υπέροχο τρόπο δυσθεώρητα ποσοστά φτώχειας, ανεργίας, ανέχειας;

4. Ανακάλυψα εντελώς τυχαία ένα βιντεάκι στο διαδίκτυο με μια χορωδία κωφαλάλων (το ξαναγράφω: χορωδία κωφαλάλων) που τραγουδάει το περίφημο Imagine. Αναζητήστε το, δε θα μετανοιώσετε. Η ευχαρίστηση που αναδίδουν οι τραγουδιστές, μολονότι δεν ακούν, πλημμυρίζει την εικόνα. (Ίσως ακούν όμως με την ψυχή τους;)
Αναρωτιέμαι: Πόσο πραγματικά ευτυχισμένος μπορεί να είναι ο άνθρωπος που δεν συνδιαλέγεται με την Τέχνη;

Και ξαφνικά, νοιώθω ότι τα παραπάνω κάπου δένουν μεταξύ τους. Ποιος στερεί από τους ανθρώπους τον Πολιτισμό και την Παιδεία, φυσικά γιατί ωφελείται σε τρομακτικό βαθμό; Ποιος διχάζει τους Λαούς (με όπλο και την στέρηση Παιδείας), προφανώς διότι ωφελείται σε τρομακτικό βαθμό; Ποιος καταφέρνει να κρύψει τα μεγάλα ελλείμματα Ποιότητας Ζωής των ανθρώπων στήνοντας ανθρωποφάγα υπερθεάματα, που (να το πω;) βεβαίως στερούνται Παιδείας και Πολιτισμού;
Πολλοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας στερήσουν το καταφύγιο της Τέχνης. Αλλά οι αποφασισμένοι, όσοι δηλαδή έχουμε ήδη νοιώσει τις ευεργετικές τις επιδράσεις στην ψυχή μας, οφείλουμε να μην τους αφήσουμε. Οφείλουμε δε ακόμα περισσότερο να φέρουμε κι άλλους κοντά μας.
Γιατί αυτός είναι ένας πόλεμος που πρέπει να δοθεί. Ενάντια στους πνευματικά Νεκρούς.

Και είναι ένας πόλεμος που πρέπει και να κερδηθεί.

11/2/10

William's thoughts

Σκόρπιες σκέψεις του William Shakespeare:

1. Χάθηκε η χαρά του κόσμου από τότε που διαχωρίστηκε η μαστροπεία και η εύθυμη πλευρά της εκτοπίστηκε, ενώ η χειρότερη πλευρά της φόρεσε γούνες κι έγινε κατεστημένο με την άδεια του νόμου, γιατί το κατεστημένο πρέπει να μην κρυώνει και να περνάει καλά.
Και στις άκρες από την προβατίσια γούνα όλοι αυτοί του κατεστημένου έχουνε βάλει γούνα αλεπούς, δήθεν να μην κρυώνουν στα ευαίσθητα σημεία. Κι έτσι φαίνεται πως η πονηριά είναι πάντα πλουσιότερη από την αθωότητα, κι αυτή καθορίζει τελικά την εμφάνιση.

2. Το σκήπτρο που αρπάζεται από χέρι βέβηλο κρατιέται με τον ίδιο βέβηλο τρόπο που αποκτήθηκε και όποιος στέκεται σε θέση γλιστερή βρίσκει καλό κάθε απαίσιο πιάσιμο που τον κρατάει στην θέση του.

3. Τώρα, για της εξουσίας το ξεγυμνωμένο κόκκαλο, το σκυλολόι αρχίζει άγριο πόλεμο κι απαίσιο γρυλίζει μπροστά στα μάτια της ειρήνης.

(Τα έκλεψα διακριτικά από το http://okthisismylife.blogspot.com )

3/2/10

"Λιοντάρια", Θέατρο του Νέου Κόσμου

Απαραίτητη διευκρίνιση: γράφω ως απλός θεατής και όχι ως ειδήμων (διότι, απλά, δεν είμαι!!).

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβαίνει η παράσταση "Λιοντάρια", σε κείμενα και σκηνοθεσία των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη και σε μουσική του τελευταίου. Είχα τη χαρά να δω την παράσταση εχθές το βράδυ. Η γνώμη μου;


Κείμενο
Η ιστορία ρέει αβίαστα, η 1,5 ώρα περνά πολύ γρήγορα, ευφάνταστοι διάλογοι, επαρκής η παρουσίαση των διαφορετικών χαρακτήρων και της αφετηρίας καθενός. Λίγο παιδική έως αστεία βρήκα τη σκηνή της αρκούδας.

Σκηνοθεσία
Νομίζω άνιση. Ενίοτε ευρηματική (προτζέκτορας, μαρκαδόροι, κάμερες, σκηνή της πείνας), άλλοτε αμήχανη, ιδίως κινησιολογικά.

Μουσική
Ενδιαφέρουσες μελωδίες, διακριτικές ενορχηστρώσεις. Εκτός κλίματος η μουσική στη σκηνή της αρκούδας. Τέλος, οι είσοδοι και έξοδοι των εφφέ και της μουσικής θύμισαν ενίοτε ανοργάνωτη σχολική παράσταση.

Ηθοποιοί
Απόλαυσα το νεαρό Αλί (Γιώργος Παπαγεωργίου), που ταυτίστηκε με το ρόλο του. Η Νουρ (Κατερίνα Μαυρογεώργη) ίσως υπέρ το δέον επιθετική αλλά εξαιρετικά συγκροτημένη. Η Σάφα (Μαρία Φιλίνη) με δυνατές και αδιάφορες στιγμές. Για τον καλό μου φίλο Ζιλ (Άκης Φιλιός), ουδέν σχόλιο (είμαι θετικά προκατειλημένος).

Επίλογος
Δείτε την παράσταση. Θα περάσετε καλά. Αυτό δεν είναι τελικά το ζητούμενο?

28/1/10

Εδώ είμαι!!

Σας χαιρετώ φίλοι μου.
Χάθηκα από τη blogόσφαιρα τελευταία, αλλά θα επανέλθω.
Το υπόσχομαι.
Και το χρειάζομαι.

Προς το παρόν, μια χρηστική πληροφορία:

Οι καλοί μας φίλοι Agua y Vino, σε τρεις βραδιές tango, στο "Ρακόμελο" στην Ηλιούπολη.
Κυριακές 7, 21 και 28 Φλεβάρη.
Κατά τις 10μ.μ.

Για περισσότερες πληροφορίες και ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: http://www.torakomelo.gr/

Σας φιλώ όλους.