Αντιγράφω από καθημερινή εφημερίδα:
«Η Susan Boyle είναι 47 χρόνων και μοιάζει με 60. Είναι απεριποίητη, άσχημη και υπέρβαρη. Επιπλέον είναι φτωχιά και άνεργη. Έγινε όμως star μόλις άνοιξε το στόμα της για να τραγουδήσει στο Britains Got Talent 2009.
Τι φωνή! Θεϊκή φωνή, υπέροχη ερμηνεία. Γίνεται χαλασμός γι’αυτήν κυρίως στο ίντερνετ. Μέσα σε 5 μέρες το βίντεο με το τραγούδι της από την εκπομπή Britains Got Talent έφτασε να ΄χει παιχθεί 12 000 000 φορές. Δώδεκα εκατομμύρια φορές!!»
Σκέφτομαι ότι κάτι μας δίδαξε η περίπτωση της κας. Boyle:
1. Ότι, όσο κι αν προσπαθήσουμε να το εξωραΐσουμε, ζούμε σε ρατσιστικές κοινωνίες. Η ειρωνεία, η χλεύη, η γελοιοποίηση (η ίδια εφημερίδα προχωρά δυστυχώς σε κρίσεις όπως «άσχημη, υπέρβαρη, φτωχιά») κρύβουν επιμελώς την αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχθεί το διαφορετικό. Γιατί η κα. Boyle κρίθηκε πρωτογενώς «ψώνιο», βάσει της εξωτερικής της εμφάνισης, σε συνδυασμό βέβαια με την «ανίερη» παρουσία της στο «γκλαμουράτο» σόου που στήνουν οι δισκογραφικές.
2. Την υποκρισία των εταιρειών αυτών, που σύρονται τώρα σε πλειστηριασμό για την εκμετάλλευση της κας. Boyle. Όχι βέβαια γιατί μαγεύτηκαν από τη φωνή της (έχουν αποδείξει άλλωστε ότι άλλα προσόντα έχουν συνήθως σημασία – ο τυφλός τενόρος, οι καμπύλες κάθε πιτσιρίκας, η αισχρότητα των στίχων). Οι εταιρείες παλεύουν απλά να εξαργυρώσουν τα δώδεκα εκατομμύρια των χρηστών του internet. Φέρνει το χρήμα η «χοντρή»; Κούκλα λοιπόν στα μάτια των εταιρειών.
3. Τα παραπάνω είναι ίσως προφανή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Αλλά πώς ερμηνεύει κανείς την αποθεωτική υποδοχή από τα εκατομμύρια του απλού κόσμου;
Φαντάζομαι ότι ένα ποσοστό αυτών αναζήτησαν το εν λόγω βίντεο από απλή περιέργεια, χάρη και στη μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε αυτή η είδηση. Νομίζω όμως ότι, για το μεγαλύτερο ποσοστό των «χειροκροτητών», αυτή η παρουσία συνιστά μια μορφή εκδίκησης για την ισοπέδωση που υφιστάμεθα, για τον διαφημιστικό βομβαρδισμό μας από μοντέλα με τέλειες αναλογίες και από πανάκριβα αυτοκίνητα και σπίτια αλλά και από φτιαχτές ζωές, πράγματα που φροντίζουν καθημερινά να μας υπενθυμίζουν πόσο ατελείς είμαστε και πόσο απέχουμε από την «ευτυχία» που έχουν πλάσει άλλοι για εμάς. Η περίπτωση της κας. Boyle μας υπενθυμίζει ότι είμαστε όλοι μοναδικοί στον πλανήτη και κανείς δεν δικαιούται να κατηγοριοποιεί και αξιολογεί την προσωπικότητα και την ψυχή μας.
Δεν μπορώ να φανταστώ την πορεία της κας. Boyle. Θα μετατραπεί σε γραφικό κλόουν στα χέρια των εταιρειών; Ίσως. Η περίπτωσή της θα ξεχαστεί; Πιθανά. Αλλά, αν συνέβαλε έστω και ελάχιστα στην εκπαίδευση της κοινωνίας να αποδέχεται το διαφορετικό, η παρουσία της δεν θα πάει χαμένη. Ας μας αφήσουν να αναπνέουμε λίγο πιο ελεύθερα.
Η Μουσική ως Ίαμα...
14/4/09
Οι Μέρες που Δικάζουν
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν,
θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας.
Δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω,
μα δεν υπάρχουνε λαγοί μες στο καπέλο.
Τώρα θα δούμε, τα λεφτά μας τι αγοράζουν.
Κι αν όλα βγουν αληθινά,δε θα χαρώ, ούτε θα κλάψω
και δε θα πω στο είχα πει,
δεν ξέρω πως, ούτε γιατί,
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.
Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα,
που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους,
βλέπουν να χάνεται η στεριά τους.
Και δεν το θέλουν και φοβούνται,
πως όλα τώρα θα 'ναι λίγα και μικρά
κι ούτε τα λάθη τους δε θα 'ναι πια μεγάλα.
Κι αν όλα βγουν αληθινά,δε θα χαρώ, ούτε θα κλάψω
και δε θα πω στο είχα πει,
δεν ξέρω πως, ούτε γιατί,
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.
Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν,
θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας.
Δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω,
μα δεν υπάρχουνε λαγοί μες στο καπέλο.
Τώρα θα δούμε, τα λεφτά μας τι αγοράζουν.
Κι αν όλα βγουν αληθινά,δε θα χαρώ, ούτε θα κλάψω
και δε θα πω στο είχα πει,
δεν ξέρω πως, ούτε γιατί,
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.
Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα,
που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους,
βλέπουν να χάνεται η στεριά τους.
Και δεν το θέλουν και φοβούνται,
πως όλα τώρα θα 'ναι λίγα και μικρά
κι ούτε τα λάθη τους δε θα 'ναι πια μεγάλα.
Κι αν όλα βγουν αληθινά,δε θα χαρώ, ούτε θα κλάψω
και δε θα πω στο είχα πει,
δεν ξέρω πως, ούτε γιατί,
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.
13/4/09
Προσπάθεια επανέναρξης
Μετά από παρότρυνση του φίλου blogger Νίκου (http://flamencologio.blogspot.com/) σκέφτηκα να κάνω μια προσπάθεια αναζωογόνησης του παρόντος blog. Για αρχή, δημοσιεύω ένα κείμενό μου που ανάρτησα στο facebook μετά τα "Δεκεμβριανά" του 2008. Αν και το θέμα του δεν είναι επίκαιρο, διαβάζοντάς το ξανά διαπιστώνω ότι παρά τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα", δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικά, παρ' εκτός ίσως στην ψυχή μας. Πόσο εύκολα άραγε καταρρέει η συλλογική μνήμη?
Λοιπόν… μερικές σκόρπιες σκέψεις μου πάνω σε ένα (νομίζω) πολύ δύσκολο θέμα:
1. Μας «υποχρεώνουν» να πάρουμε θέση. Να καταδικάσουμε τα κωλόπαιδα που τα σπάνε, καίνε, κλέβουν, ρημάζουν? Ή μήπως να καταδικάσουμε και να κρεμάσουμε τα γουρούνια που δολοφονούν εν ψυχρώ αθώα παιδιά?
2. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και αυτό ισχύει πάντα και σε όλες τις εποχές και σε αυτό είμαι απόλυτος.
3. Ναι, γενιά των 700 ευρώ, οικονομική εξαθλίωση, ανεργία, παντελής έλλειψη παιδείας (δωρεάν ή μη), κλέφτες πολιτικοί, καπιταλιστικό σύστημα που πίνει το αίμα. Ναι, συμφωνώ. Και ποιά είναι η απάντηση? Καίμε τα αυτοκίνητα και τις περιουσίες αυτών που δεν φταίνε, που μπορεί να ανήκουν και οι ίδιοι στη γενιά των 700 ευρώ, καίμε καταστήματα και επειδή πλέον οι ασφαλιστικές δεν τα ασφαλίζουν, καταλήγουν σε απολύσεις των υπαλλήλων. Και άρα δημιουργούμε τα προβλήματα που προσπαθούμε να λύσουμε. (Και γενικά: Πότε η βία των κουκουλοφόρων έπληξε πραγματικά τα συμφέροντα των κυβερνώντων και λοιπών πολιτικών? Και μήπως αυτή η βία αποτελεί τελικά άλλοθι για αύξηση της αστυνομοκρατίας, για δικαιολόγηση των φόνων και της κρατικής βίας – και στη λήθη των σκανδάλων και των πραγματικών καθημερινών προβλημάτων?)
4. Από την άλλη. Ναι, ο αστυνομικός που πυροβόλησε είναι οικογενειάρχης που ένοιωσε ότι απειλείται, πράγματι δέχθηκε επίθεση, εξύβριση ή ο,τιδήποτε άλλο. Και ποιά ήταν η απάντηση? Πυροβολισμός εν ψυχρώ. Και να ήταν εξοστρακισμός? Έστω ότι ήταν. Αλλάζει η εικόνα της Ελληνικής αστυνομίας που όλοι έχουμε? Της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη? Των ΜΑΤ που χτυπάνε τους συνταξιούχους στην Κάνιγγος? Των μπάτσων που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά? Των ανίκανων να προστατεύσουν την ιδιωτική περιουσία?
5. ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάρω θέση. Συνειδητά και κατηγορούμενος ως διπλωμάτης ή απολιτικός. Αρνούμαι να πάρω θέση μέσα σε αυτή τη θύελλα κραυγών από δημοσιογράφους που έχουν άποψη για τα πάντα, από πολιτικούς που χρόνια τώρα φτάνουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, από συνδικαλιστές που χρόνια μας παραμυθιάζουν και μετά γίνονται υπουργοί, από δήθεν «αναρχικούς» που τόσα χρόνια μόνο τον αθώο πολίτη βιάζουν – με εξαίρεση τον τελευταίο τροχό της πολιτικής αμάξης, Π. Μπακογιάννη. Ο καθένας με τα δικά του μικροσυμφέροντα (της τηλεθέασης, της ψήφου, του χρήματος) φωνάζει σαν υπερασπιστής του λαού. Τον οποίο έχει πολλαπλώς βιάσει, αφαιμάξει, κατακρεουργήσει. Και ο οποίος παίρνει θέση, διαιωνίζοντας το τεχνητό μίσος και τον κοινωνικό πόλεμο που μας επιβάλλουν.
6. Να αντιδράσουμε. Ναι. Όπως λέει και η φίλη μου, Σ.Τ. Χαράζοντας το δικό μας δρόμο. Με άποψη. Δική μας άποψη. Διαβάζοντας Ιστορία. Διδασκόμενοι από την Ιστορία. Λέω ΟΧΙ στην ένταξη σε μαντρί. Είτε στο μαύρο είτε στο άσπρο. Προτιμώ να είμαι ένα πρόβατο μόνο στο δάσος. Γιατί όλοι γύρω μας φωνάζουν «Λύκος». Αλλά λύκος στο δάσος δεν υπάρχει. Μόνο μέσα στο μαντρί……
Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ
Λοιπόν… μερικές σκόρπιες σκέψεις μου πάνω σε ένα (νομίζω) πολύ δύσκολο θέμα:
1. Μας «υποχρεώνουν» να πάρουμε θέση. Να καταδικάσουμε τα κωλόπαιδα που τα σπάνε, καίνε, κλέβουν, ρημάζουν? Ή μήπως να καταδικάσουμε και να κρεμάσουμε τα γουρούνια που δολοφονούν εν ψυχρώ αθώα παιδιά?
2. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και αυτό ισχύει πάντα και σε όλες τις εποχές και σε αυτό είμαι απόλυτος.
3. Ναι, γενιά των 700 ευρώ, οικονομική εξαθλίωση, ανεργία, παντελής έλλειψη παιδείας (δωρεάν ή μη), κλέφτες πολιτικοί, καπιταλιστικό σύστημα που πίνει το αίμα. Ναι, συμφωνώ. Και ποιά είναι η απάντηση? Καίμε τα αυτοκίνητα και τις περιουσίες αυτών που δεν φταίνε, που μπορεί να ανήκουν και οι ίδιοι στη γενιά των 700 ευρώ, καίμε καταστήματα και επειδή πλέον οι ασφαλιστικές δεν τα ασφαλίζουν, καταλήγουν σε απολύσεις των υπαλλήλων. Και άρα δημιουργούμε τα προβλήματα που προσπαθούμε να λύσουμε. (Και γενικά: Πότε η βία των κουκουλοφόρων έπληξε πραγματικά τα συμφέροντα των κυβερνώντων και λοιπών πολιτικών? Και μήπως αυτή η βία αποτελεί τελικά άλλοθι για αύξηση της αστυνομοκρατίας, για δικαιολόγηση των φόνων και της κρατικής βίας – και στη λήθη των σκανδάλων και των πραγματικών καθημερινών προβλημάτων?)
4. Από την άλλη. Ναι, ο αστυνομικός που πυροβόλησε είναι οικογενειάρχης που ένοιωσε ότι απειλείται, πράγματι δέχθηκε επίθεση, εξύβριση ή ο,τιδήποτε άλλο. Και ποιά ήταν η απάντηση? Πυροβολισμός εν ψυχρώ. Και να ήταν εξοστρακισμός? Έστω ότι ήταν. Αλλάζει η εικόνα της Ελληνικής αστυνομίας που όλοι έχουμε? Της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη? Των ΜΑΤ που χτυπάνε τους συνταξιούχους στην Κάνιγγος? Των μπάτσων που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά? Των ανίκανων να προστατεύσουν την ιδιωτική περιουσία?
5. ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάρω θέση. Συνειδητά και κατηγορούμενος ως διπλωμάτης ή απολιτικός. Αρνούμαι να πάρω θέση μέσα σε αυτή τη θύελλα κραυγών από δημοσιογράφους που έχουν άποψη για τα πάντα, από πολιτικούς που χρόνια τώρα φτάνουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, από συνδικαλιστές που χρόνια μας παραμυθιάζουν και μετά γίνονται υπουργοί, από δήθεν «αναρχικούς» που τόσα χρόνια μόνο τον αθώο πολίτη βιάζουν – με εξαίρεση τον τελευταίο τροχό της πολιτικής αμάξης, Π. Μπακογιάννη. Ο καθένας με τα δικά του μικροσυμφέροντα (της τηλεθέασης, της ψήφου, του χρήματος) φωνάζει σαν υπερασπιστής του λαού. Τον οποίο έχει πολλαπλώς βιάσει, αφαιμάξει, κατακρεουργήσει. Και ο οποίος παίρνει θέση, διαιωνίζοντας το τεχνητό μίσος και τον κοινωνικό πόλεμο που μας επιβάλλουν.
6. Να αντιδράσουμε. Ναι. Όπως λέει και η φίλη μου, Σ.Τ. Χαράζοντας το δικό μας δρόμο. Με άποψη. Δική μας άποψη. Διαβάζοντας Ιστορία. Διδασκόμενοι από την Ιστορία. Λέω ΟΧΙ στην ένταξη σε μαντρί. Είτε στο μαύρο είτε στο άσπρο. Προτιμώ να είμαι ένα πρόβατο μόνο στο δάσος. Γιατί όλοι γύρω μας φωνάζουν «Λύκος». Αλλά λύκος στο δάσος δεν υπάρχει. Μόνο μέσα στο μαντρί……
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)