24/4/10

Σάββατο, 24/4/10, ώρα 15:30

Μερικοί από εμάς δενόμαστε υπερβολικά.
Με τους ανθρώπους, τα αντικείμενα, τα σπίτια, τους τόπους.
Και με τις μυρωδιές, τα χρώματα και τους ήχους.

Αυτό είναι καλό, όταν αναζητάς ένα σταθερό σημείο αναφοράς, μια πυξίδα, μια ιδέα.
Ένα αόρατο χέρι να σε κρατήσει τη στιγμή που ζαλίζεσαι, που πέφτεις.
Το παρελθόν μας καθορίζει ως προσωπικότητες και συχνά πυκνά μας οδηγεί.

Αλλά το δέσιμο αυτό μπορεί να αποδειχθεί πηγή πόνου, θλίψης, οργής.
Γιατί πολλές φορές έρχεται μια αόρατη αρπάγη και ξεριζώνει βίαια τις μνήμες και τα συναισθήματα, σαν αγριόχορτα του κήπου.
Και ξαφνικά μένουμε άδειοι, με απορίες, συνειδητοποιώντας ίσως ότι ανεπανόρθωτα μεγαλώνουμε.
Και θυμώνουμε, και κλαίμε, και το κενό ατενίζουμε με κενό βλέμμα.

Αλλά τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν το ξερίζωμα έχει θύτη, που μπορεί κάποτε και να αγαπήσαμε. Πόσο κοντά είναι τότε η απέχθεια, η αποστροφή, το μίσος ή (το χειρότερο) η πλήρης αδιαφορία;
Κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν για να μας πληγώνουν;

Και, άραγε, για τις πληγές που κρατήσαμε μέσα μας, υπάρχει ελπίδα επούλωσης;…….

7 σχόλια:

flamencologio είπε...

¨Οχι μόνον υπάρχει ελπίδα επούλωσης, αλλά το όλο θέμα της πληγής και της επούλωσης μετατίθεται στο εσωτερικό ερώτημα:άραγε μήπως κι εμείς οι ίδιοι κάποτε υπήρξαμε θύτες;άθελά μας ή εν γνώσει μας;Και βέβαια έτσι, περιερχόμενοι στη θέση του δυνάμει θύτου, αντιλαμβανόμαστε πως ο ίδιος ο θύτης ( εκουσίως ή ακουσίως ) θα ήθελε να τον συγχωρήσουμε...

Margo είπε...

Γι αυτό ο κύκλος της ζωής μας αποτελείται από μικτούς θανάτους. Με ότι δενόμαστε, αγαπήσαμε, πιστέψαμε, εμπιστευτήκαμε.. κάποτε πεθαίνει και τούτη η απώλεια πονάει πιο πολύ από την φυσική.
Η πληγές επουλώνονται, είναι η φύση έτσι.. το σημάδι όμως μένει να μας θυμίζει πως δεν είμαστε πια παιδιά..
Καλή σου μέρα Φρανκ με χαμόγελο αντίστασης:)

Unknown είπε...

Ζήσε τα συναισθήματά σου. Θύμωσε, κλάψε, ατένισε το κενό. Μη μισήσεις όμως. Τίποτε δεν είναι χειρότερο από το μίσος.

peekaboo είπε...

ti egine? elpizo ola kala?
polli thlipsi diavazo...

Franky είπε...

Όλα καλά. Η θλίψη είναι μέσα στο πρόγραμμα...

Margo είπε...

Καλησπέρα Φράνκ, ελπίζω να είσαι καλύτερα..

katerina είπε...

Το έχω περάσει το στάδιο..τέτοιο μήνα..κάθε χρόνο.
Ίσως να είναι κατάρα η συνειδητοποίηση... ίσως και ευλογία.
Η βουδιστική θεώρηση των πραγμάτων προτρέπει να μην δενόμαστε με τίποτα. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα σταθερό μέσα μας.. θα υπάρχει έξω από μας;
Όμως εμείς ζητούμε κάτι σταθερό, μια βάση, ενα σημείο αναφοράς. Γι' αυτό και θα συνεχίσουμε να πονάμε. Τώρα όμως το ξέρουμε, αυτή είναι η διαφορά. Και πρέπει να κάνουμε την θετική σκέψη ότι θα περάσει κι αυτό.