8/7/09

Ο Ανώτατος Άρχων

«Είναι γνωστό πως μες στον τόπο μας τα τελευταία τούτα χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας: Την λεγομένη, της Τετάρτης Εξουσίας. Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου.

Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων.
Ανδροπρεπής σαν την κολώνια «Μπρουτ», καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας. Και να περίπου ένας ιερός κανονισμός που καθορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται η Δημοσιογραφία και η απαράβατη δεοντολογία της.

Ο Δημοσιογράφος είναι και Ποιητής.
Ο Ποιητής αμφισβητείται αν τύχει να μην είναι και Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και Θεατρικός συγγραφέας.
Ο Θεατρικός συγγραφέας δεν είναι αποδεκτός αν τύχει και δεν είναι Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι, μπορεί να είναι και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο Σκηνοθέτης χλευάζεται, αν δεν είναι και δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός – κατά κανόνα.
Τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός δεν υπάρχει χωρίς να είναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και πολιτικός σχολιαστής.
Πολιτικός σχολιαστής δεν γίνεται χωρίς ταυτότητα δημοσιογράφου.
Ο Δημοσιογράφος είναι και εκφωνητής και τηλεοπτικός παρουσιαστής, για κάθε θέμα. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό.
Τηλεοπτικός παρουσιαστής, εκφωνητής κι εν γένει τηλεοπτικός παράγων δεν γίνεται χωρίς νάναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι ιερός.
Τα ιερά, δεν είναι ιερά αν δεν υπηρετούν δημοσιογράφους και δημοσιογραφικά.

Και τέλος:
Ηθικόν, ό,τι έχει ελευθέρας και δημοσιογραφικόν.
Αληθές, ό,τι μας φανερώνουν των εφημερίδων οι γραφές και Εθνικόν, ό,τι αληθές για τις εφημερίδες και ηθικόν.

Θα πείτε, δεν υπάρχουν άξιοι και συμπαθείς δημοσιογράφοι; Και άξιοι υπάρχουν και αξιόλογοι και συμπαθείς και τίμιοι. Κι είναι και οι περισσότεροι. Όμως δεν καθορίζουν την ταυτότητα της τάξης τους. Είτε γιατί δεν δίνουν σημασία, είτε γιατί περιφρονούν τη λειτουργία των ολίγων, χωρίς να λογαριάζουν το κακό που ολοένα μεγαλώνει απ’ τους παρείσακτους αυτούς ολίγους. Ή πες ακόμη, συνήθισαν το κακό και δεν το λογαριάζουνε σημαντικό για ν’ αμυνθούν και για να ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους. Κι ίσως ακόμη να φοβούνται οι πολλοί, τη δύναμη που έχουν οι ολίγοι σαν πράττουν επισήμως το κακό.

Όπως και νάναι, ψέγουμε τους λίγους κι όχι τους πολλούς. Κι ας σταματήσει η υστερική ευαισθησία, μέσα στην οποία προστατεύονται με άνεση οι λίγοι και οι κακοί. Καμιά ομάδα, καμιά τάξη, κανένα επάγγελμα δεν είναι ιερό. Όλα περιέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό. Κι αυτό είναι άλλωστε το φυσικό».

Μάνος Χατζιδάκις, «Τα σχόλια του Τρίτου» (εκδ. Εξάντας)

7 σχόλια:

michael_025 είπε...

Και φαντάσου, Λερναία μου, ότι ο Χατζιδάκις μιλάει για τους προ εικοσαετίας δημοσιογράφους. Δεν ευτύχησε να ζήσει, να δει τους σημερινούς. Μη σε συγχίσω άλλο, φτάνει...
Πάντως είχε πολύ γέλιο. Τον θυμάμαι στον "Αυλό" τα μεσημέρια που διάβαζε ανελλιπώς και διεξοδικώς την ...Αυριανή και συφιλιαζότανε. Είχε πολύ γούστο, διότι φαίνεται ότι την έβρισκε τόσο πολύ να θυμώνει, που έχανε και το παροιμιωδώς κομψό χιούμορ του. Παραδινόταν απόλυτα σ' αυτή την ιερή και παιδιάστικη ζοχάδα με ερωτική σχεδόν αφοσίωση. Υπέροχος!

flamencologio είπε...

Ναι, ήταν ακριβώς όπως τον περιγράφει ο Μιχάλης.Ιδιότροπος άνθρωπος, αλλά δεν κόλωνε πουθενά!Ως δημοσιογράφο και μάλιστα αρχισυντάκτη τον εγνώρισα κι ο υποφαινόμενος

Franky είπε...

Συχνά η μουσική του ιδιοφυία μας κάνει να ξεχνάμε ότι ήταν προσωπικότητα ισχυρή που δεν ξεπουλήθηκε.
Όπως έγραφα και σε ένα άλλο blog, νομίζω ότι η αύρα και η καλλιτεχνική υπόσταση του Χατζιδάκι θα στοιχειώνουν το αισθητικό μας DNA για πολλές γενιές ακόμα.

(Και καλά θα κάνουν...)

flamencologio είπε...

Συμφωνώ απολύτως! Η "μαμά"της ελληνικής μουσικής αποδείχθηκε πολύ πιο άντρας από το "μπαμπά"( όνομα και μη χωριό!) . Και αυτό άπτεται και της άλλης συζήτησής μας περί πολιτικής ταυτότητος των καλλιτεχνών!

Franky είπε...

Ναι, αλήθεια flamenco μου, αυτή τη συζήτηση δεν την ολοκληρώσαμε ποτέ!

flamencologio είπε...

Ευκαιρία για μιαν ακόμη βυσσινάδα...στο φτωχικό μου όποιο βράδυ σας βολεύει...

katerina είπε...

Το να γίνω δημοσιογράφος ήταν το όνειρό μου απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δέκα χρονών ήμουν και έγραφα. Δεν έπαιζα με κούκλες, είχα φτιάξει ένα μικρόφωνο, γραφομηχανή (τότε δεν υπήρχαν pc) και μάζευα αποκόματα. Και διάβαζα, διάβαζα πολύ. Αναρωτιέμαι μετά από τόσα χρόνια γιατί δεν αφοσιώθηκα τότε, ψυχή και σώμα σε αυτό που λάτρεψα και λατρεύω; Γιατί κατάντησα δημ. υπάλληλος που γράφει συνέχεια;
Γιατί από πολύ νωρίς (από την σχολή ακόμα) με έβαλαν σε αυτό που είναι σήμερα η δημοσιογραφία. Δεν έχει σημασία η δύναμη της πένας (;) δεν έχει σημασία η θέληση να τρέξεις, να ανακαλύψεις, να βρεις. Δεν έχει σημασία αν οι ερωτήσεις είναι εύστοχες. Σημασία έχει ποιός σε σπρώχνει. Για πρακτική δούλευα σε ένα πρακτορείο που έστελνε ειδήσεις σε εφημερίδες και ραδιόφωνα της επαρχίας. Σε αυτήν την αχρεία δουλειά, την ελάχιστα δημιουργική έπρεπε να με "συμπαθήσουν" τα αφεντικά.
Γι' αυτό δεν στέριωσα... και με έχετε εδώ και σας ζαλίζω...