Λερναία Ύδρα: Απριλίου 2010

Μερικοί από εμάς δενόμαστε υπερβολικά.
Με τους ανθρώπους, τα αντικείμενα, τα σπίτια, τους τόπους.
Και με τις μυρωδιές, τα χρώματα και τους ήχους.

Αυτό είναι καλό, όταν αναζητάς ένα σταθερό σημείο αναφοράς, μια πυξίδα, μια ιδέα.
Ένα αόρατο χέρι να σε κρατήσει τη στιγμή που ζαλίζεσαι, που πέφτεις.
Το παρελθόν μας καθορίζει ως προσωπικότητες και συχνά πυκνά μας οδηγεί.

Αλλά το δέσιμο αυτό μπορεί να αποδειχθεί πηγή πόνου, θλίψης, οργής.
Γιατί πολλές φορές έρχεται μια αόρατη αρπάγη και ξεριζώνει βίαια τις μνήμες και τα συναισθήματα, σαν αγριόχορτα του κήπου.
Και ξαφνικά μένουμε άδειοι, με απορίες, συνειδητοποιώντας ίσως ότι ανεπανόρθωτα μεγαλώνουμε.
Και θυμώνουμε, και κλαίμε, και το κενό ατενίζουμε με κενό βλέμμα.

Αλλά τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν το ξερίζωμα έχει θύτη, που μπορεί κάποτε και να αγαπήσαμε. Πόσο κοντά είναι τότε η απέχθεια, η αποστροφή, το μίσος ή (το χειρότερο) η πλήρης αδιαφορία;
Κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν για να μας πληγώνουν;

Και, άραγε, για τις πληγές που κρατήσαμε μέσα μας, υπάρχει ελπίδα επούλωσης;…….

Κακώς, κάκιστα αναβλήθηκε προχθές, για τον Μάρτιο του 2011, η δίκη με κατηγορούμενο (ναι, ναι, κατηγορούμενο) τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου. Βλέπετε η αστυνομία ήταν απασχολημένη να μετράει τις δάφνες της, που μόνο ο χρόνος θα δείξει πόσο χλωρές είναι, πόσο γνήσιες δηλαδή, κι έτσι δεν μπόρεσε να υπερασπίσει τα μέλη και τα στελέχη της που μήνυσαν τον Δημητρίου επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «όταν επιχείρησαν να τον συλλάβουν, τους απώθησε με τα χέρια του και τους χτύπησε με γρονθοκοπήματα και με τα πόδια του». Αλλά αυτοί, α, αυτοί, καίτοι άοπλοι εναντίον ενός πανόπλου (ξέρουμε δα τι όπλα φοβερά είναι τα χέρια και τα πόδια και τι μη όπλα τα ρόπαλα και οι ασπίδες), και κυρίως ελάχιστοι (μόλις οχτώ, ούτε καν δέκα) εναντίον ενός πλην μαινομένου (ε, δεν θα ’χε πιει τη ζιβανία του, παράνομα φερμένη από την Κύπρο;), κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Να τον συλλάβουν. Να τον ξυλοκοπήσουν αγρίως. Να τον τσακίσουν ψυχικά. Και ύστερα να τα ρίξουν όλα στην περιβόητη ζαρντινιέρα.

Ναι. Αυτός είναι ο Αυγουστίνος Δημητρίου, για όσους πιθανόν δεν θυμούνται (πού να τα συγκρατήσει όλα η ρηχή τηλεοπτική μας μνήμη). Το παλικάρι με τη ζαρντινιέρα δηλαδή. Ο Κύπριος (όχι, όχι, ουδέποτε τον έγραψαν «Κύπριο αδελφό», αυτά δεν χωρούν σε τέτοιες περιπτώσεις) που συνεπλάκη αγρίως με μια ζαρντινιέρα, η οποία, χρησιμοποιώντας όλα τα δόλια τεχνάσματα που συνηθίζει η συνομοταξία των ζαρντινιεροειδών, τον μαύρισε στο ξύλο. Και ύστερα ήρθαν τα βίντεο. Και αποκάλυψαν την αλήθεια, που για μυριοστή φορά επιχείρησε να την κρύψει η επίσης για μυριοστή φορά αυθαιρέτως δρώσα αστυνομία. Και ύστερα ήρθαν οι δίκες. Με κατηγορούμενους τους αστυνομικούς. Και ήρθαν και οι δηλώσεις των πολιτικών προϊσταμένων τους, που έλαβαν όρκο βαρύ εις τα ύδατα της Στυγός ότι δεν θα αφήσουν ατιμώρητη την αστυνομική βία. Και ήρθαν και οι αμείλικτες πειθαρχικές ποινές: από αργία έξι μηνών έως πρόστιμο χιλίων ευρώ.

Και ύστερα ήρθε η απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που επιδίκασε στον Δημητρίου 300.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Ε, εκεί ήταν που πήραν φωτιά τα όργανα. Διότι δεν φτάνει που ο φοιτητής έφθειρε ανεπανόρθωτα τη ζαρντινιέρα δίχως να πληρώσει σεντ, δεν φτάνει που, μόνος εναντίον οχτώ, ντρόπιασε την αστυνομία, θέλει τώρα και αποζημίωση, τη στιγμή που η Ελλάδα ζορίζεται αγρίως. Ευτυχώς έχουν γνώσιν οι φύλακες. Γι’ αυτό και η μεν πολιτεια μελετά την έφεσή της (ε, αρκετά δεν θα μας έχουν στοιχίσει οι αδελφοί Κύπριοι;), οι δε αστυνομικοί μήνυσαν τον δαρέντα εμφανίζοντάς τον σαν δείραντα. Τον τύλιξαν δηλαδή κατά το χούι τους σε μερικές κόλλες χαρτί, να μάθει ν α προσβάλλει τα ιερά και τα όσια.

Σωστά. Ολόσωστα. Αλλά να μη μείνουν τα πράγματα εδώ. Να συρθεί στα δικαστήρια και ο νεαρός με τα πράσινα παπούτσια. Και ο άλλος με τις πιτζάμες, που πήγαν να του φορτώσουν κοτζάμ σακίδιο μολοτοφόρο. Να δικαστούν και να τιμωρηθούν. Μήπως και στην Αμφισσα, εκείνος που τελικά δικάζεται δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο;

(Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, "Καθημερινή" της 15-04-10)