(Αναζητώντας σταθερά σημεία αναφοράς στο πανδαιμόνιο γύρω μας, γυρίζουμε πολύ συχνά σε "εκείνα" τα χρόνια....)
Να' μαι λοιπόν που γύρισα
στους πρώτους πόρους της ζωής,
στις γνώριμες πευκοβελόνες.
Κατάσπαρτα τα χείλη μου μ'αγκάθια,
για να γευτώ το θρίαμβο των τζιτζικιών,
να πυρπολήσω τη φωτιά της μνήμης.
Να'μαι λοιπόν που γύρισα
πάνω στις ίδιες τις συκιές,
με μόνο ένδυμα το καλοκαίρι.
Γυρεύοντας την ηλικία του γέλιου,
εκεί που σε παλιά σπιρτόκουτα
τις βουερές χρυσόμυγες αποθηκεύαμε
και μ' άνθη μυγδαλιάς
πετροβολούσαμε τον κόσμο.
Αλέκος Ε. Φλωράκης
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφο ποίημα. Καταθέτω και μια περίεργη, πρωτόγνωρη αίσθηση από τη συνάντηση για τα τριάντα χρόνια αποφοίτησης των παλιών μου συμμαθητών: μετά τα πρώτα δέκα λεπτά οι ρυτίδες εξαλείφθηκαν από τα πρόσωπά τους και ξαναείδα τους φίλους των δεκαεπτά μου χρόνων! Βεβαιώθηκα, έτσι, ότι η νοητική εικόνα είναι πολύ πιο ισχυρή από την οπτική, και ότι οι αισθήσεις δεν μας λένε τίποτε για την αλήθεια των πραγμάτων. Τουλάχιστον αυτό το συνήγαγα χωρίς καμμία πλατωνική εμμονή. Περιττό να σου πω ότι η συγκίνηση από αυτή τη συνάντηση δεν με έχει αφήσει ακόμα!!!
Δημοσίευση σχολίου