Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Πατέρας έχει ένα Γιο. Και ας υποθέσουμε ότι ο Γιός παίζει ένα μουσικό όργανο – να πούμε κιθάρα; Ας πούμε.
Ο Γιός σπουδάζει κιθάρα σε Ωδείο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις – και άρα έχει μεγάλη ανάγκη να διαλαλεί την πραμάτεια του και την καλή του δουλειά. Αίφνης, ο εκ φύσεως ταλαντούχος Γιός μετατρέπεται (στο στόμα των πεφωτισμένων του εμποροδιδασκάλων) σε Νέο Segovia.
Ο Πατέρας τώρα, που μαθαίνει ότι συγκατοικεί με το Νέο Segovia, αποφασίζει να μετονομαστεί σε Λεοπόλδο Mozart. Αμέσως, ο Λεοπόλδος αρχίζει να οικοδομεί προσεχτικά το προφίλ του Νέου Segovia, βάζοντας παρωπίδες ασφαλείας (μην παρεκκλίνουμε και πέσουμε στον ύφαλο της ολοκληρωμένης Παιδείας, ναι; εμείς Κιθαριστές είμαστε),απαιτώντας την αντιμετώπισή του ως Σολίστα (αλίμονο, είπαμε, Νέος Segovia) και κατευθύνοντάς τον με σίγουρα βήματα στον ανασκολοπισμό της Τέχνης του και της Ψυχής του.
Ταυτόχρονα, ο Λεοπόλδος καταλαβαίνει ότι ο Νέος Segovia δεν μπορεί να περιτριγυρίζεται από φθονερούς τύπους και μιαρά ανθρωπάρια που αμφισβητούν (από φθόνο ή συμπλέγματα βεβαίως) την επιλογή του Ύψιστου να δώσει τόνους ταλέντου στον πάλαι ποτέ Γιό. Με τη μυγοσκοτώστρα αν χρειαστεί θα συνθλίψει τα έρποντα και αηδή Έντομα που σκέφτονται να υποδείξουν στον Γιό και άλλους τρόπους ζωής.
Που οδηγείται η Ιστορία μας; Δεν ξέρω…
Στο Εγώ του Πατέρα που φουσκώνει σαν παγώνι; Για αυτά που πετυχαίνει χωρίς να πετυχαίνει τίποτα; Και για πόσο; Μέχρι να σκάσει;
Στην καταραμένη μοίρα του Γιού, που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο μονοπάτι το εντελώς αντίθετο με την Τέχνη και την αύρα της;
Στα Έντομα που, απηυδισμένα, αποφασίζουν να αποτραβηχθούν στη φωλιά τους και να ξεχειμωνιάσουν;
Γονείς –Προαγωγοί, βιάζουν την ψυχή των παιδιών τους και δεν το καταλαβαίνουν καν. Ούτε όταν είναι πια πολύ αργά.
4 σχόλια:
Μόλις προχθές διασταυρώθηκα με το Λεοπόλδο. Άν υπήρχε καταγράψιμο έγκλημα θα τον καταδίκαζα σε ανασκολοπισμό χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Ο γιος του, το πιο δυστυχισμένο πλάσμα του σχολείου:άλλοι επιλέγουν για πάρτη του, άλλοι αποκομίζουν τα οφέλη, άλλοι καυχώνται, αυτός μόνο πασχίζει. Ο κακόμοιρος ο γιος! Και γενικεύει ασύστολα την πεποίθησή του ότι εδώ είναι μια ψωροκώσταινα, ενώ αυτός...Αυτός είναι γεννημένος για μεγαλεία!!!
Σίγουρα αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο όμως έχω κι εγώ ανάλογη ιστορία. Ομως να σας πως κάτι; Τελικά το ψυχολογικό "τραλαλαλα" το επωμίζεται το παιδί, το οποίο θα μεγαλώσει και θα γίνει ένας ενήλικας με τάσεις ψυχασθένειας. Γνωστός μου μεγάλωσε σε περιβάλλον πολύ "καθοδηγητικό" γιατί ο πατέρας του πίστευε ότι δεν ήταν ο γιός του ικανός από μόνος του για τίποτα. Ετσι ο ενήλικας κουβαλάει μέσα του την συνεχή απόρριψη και την απεγνωσμένη προσπάθεια να ανήκει και να τον αγαπάνε κάπου... Με συνέπειες καταστροφικές, για εκείνον, και όποιον προσπαθεί να γίνει φίλος του.
Το εχουν πει κάποιοι...θα πρεπε να υπάρχουν σχολές γονέων με τα πιο αυστηρά κριτήρια. Να δεις ποσοι θα "κόβονταν"...Τι να του πεις τώρα αυτού? Θυμώνω...
Καλά κάνετε και θυμώνετε. Προσωπικώς κόντεψα να πάθω έμφραγμα
Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση
Δημοσίευση σχολίου