Αντιφάσεις

(ευχαριστώ το φίλο Νίκο - flamencologio.blogspot.com - για το link)

AΠΟ ΤΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ (εκδ. ΑΓΡΑ)

Α’ ΑΝΤΙΦΑΣΗ (εισαγωγή – Κατάλογοι. 2 )
Το μοναδικό παιδί στον κόσμο ειν΄εκείνο που διαψεύδει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ελπίδα που έχει στηρίξει σ’αυτό η ανθρωπότητα. Κάθε πρωί, σηκώνεται κι αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο χειρότερο απ’ τον πραγματικό, και κάθε πρωί, ο καινούριος κόσμος του είναι χειρότερος απ’ τον κόσμο της προηγούμενης μέρας, που κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερος απ’ τον πραγματικό. Του δίνει τόση χαρά αυτό που κάνει, το ενθουσιάζει τόσο πολύ, γελάει τόσο πολύ με τα καθημερινά του απροσδόκητα και λαμπρά αποτελέσματα, ώστε δε φοβάται μην εξαντληθεί καμμιά μέρα η απύθμενη μαύρη φαντασία του. Είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο επειδή διαψεύδει τις ελπίδες που στηρίζει σ’αυτό ο κόσμος. Και το παιδί θα γίνει πιό παιδί από κάθε άλλη φορά όταν ο χειρότερος κόσμος, που θα έχει χτίσει, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό σε όλη του την έκταση. Τότε δε θα είναι πια παιδί γιατί θα έχει εκπληρώσει τον μοναδικό προορισμό του.

Β’ ΑΝΤΙΦΑΣΗ (εισαγωγή – Κατάλογοι. 3)
Υπάρχουν τρεις θεοί που κανείς δεν τους ξέρει σήμερα. Έγιναν θεοί επειδή κατάλαβαν, πίστεψαν και διαλάλησαν τρία πράγματα, από ένα ο καθένας, και γι’ αυτά θυσιάστηκαν απ’ τους ανθρώπους. Ο πρώτος αποτάχθηκε με φρενίτιδα τον κόσμο, πίστεψε πως κανένας άνθρωπος δεν έχει δίκιο και τον έγδαραν ζωντανό. Ο δεύτερος έβαλε μοναδικό του στόχο, και κατάφερε, να κατακτήσει ολόκληρη την εσωτερικότητά του, πίστεψε πως το δίκιο είναι πάντα εξίσου μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο η περισσότερες αντιμαχόμενες παρατάξεις, και τον ακρωτηρίασαν αφήνοντας τελευταίο τον αποκεφαλισμό του. Ο τρίτος βρήκε το μυστικό της ανεξάντλητης δημιουργίας, πίστεψε πως είναι απέραντα αηδιαστικός και αυτός που έχει άδικο και αυτός που έχει δίκιο, και τον παλούκωσαν απ’ όλες τις τρύπες του συγχρόνως.

Γ’ ΑΝΤΙΦΑΣΗ (εισαγωγή – Κατάλογοι. 4)
Η μύτη, δρασκελώντας βίαια μια μέρα το απαραβίαστο όριο της οράσεως έπειτα από μακροχρόνια προμελέτη, φώναξε θριαμβευτικά μ’ όλη τη δύναμη των ρουθουνιών της: «Το μάτι ήταν μέχρι τώρα δυνατότερο απ’ όλα στο πρόσωπο, από τώρα όμως στη θέση του θα βλέπω εγώ». Και γυρίζοντας να κοιτάξει για πρώτη φορά τον κόσμο, τον είδε άοσμο, σε τέτοιο μάλιστα σημείο που πανικοβλημένη αναζήτησε την όσφρησή της για να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση, ήταν όμως πολύ αργά. Η όσφρηση είχε εξοβελιστεί για πάντα απ’ τη μύτη. Έτσι, η μύτη αναγκάστηκε από κει και μπρος να βλέπει τον κόσμο χωρίς να μπορεί να τον μυρίσει και χωρίς να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση που δεν έχει καμία σχέση με την όραση. Αυτό την τρέλανε και κάποια μέρα τη βρήκαν κρεμασμένη με βγαλμένα μάτια. Από τότε είναι που επικράτησε η παροιμία: «Όποιος το μάτι του ζητά με μύτη να το βγάλει, ούτε καπνό μπορεί να δει ούτε και να μυρίσ’ αιθάλη».

Δημήτρης Δημητριάδης

Βοη_Θεια_Βοη

Έχω την τιμή και τη χαρά να συμμετέχω στην μουσικο-χορο-θεατρική παράσταση της ομάδας χορού omad@nce με τίτλο Βοη_Θεια_Βοη στο Θέατρο Βασιλάκου, Προφήτη Δανιήλ 3 και Πλαταιών στον Κεραμεικό.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο 23/5 στις 22:00
Κυριακή 24/5 στις 20:30
Δευτέρα 25/5 στις 22:00
Τρίτη 26/5 στις 20:30.

Η είσοδος είναι ελεύθερη. Θα χαρώ ιδιαίτερα νας σας δω από κοντά!

Στη διάθεσή σας και τα σχετικά trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=vAm-CEs-WZQ
http://www.youtube.com/watch?v=zqH8uy_pZew

Πολιτισμός για ξελιγωμένους

Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ καθόλου με τη Eurovision. Αλλά το σημερινό άρθρο της κας. Διαμαντάκου στα ΝΕΑ νοιώθω ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει και εγώ. Γι' αυτό και το παραθέτω αυτούσιο:

"Με την ίδια γιουροβιζιονική «συνταγή» ξαναζεσταμένη για πέμπτη φορά, στο μόνο στο οποίο θριαμβεύσαμε ήταν στον γιουροχουλιγκανισμό. Με το εθνικό κορμί (Σάκης) να ανυψώνεται πάνω και από το εθνικό σύμβολο στο φινάλε της γιουροβιζιονικής μας συμμετοχής στείλαμε σαφές το μήνυμα ενός πολιτισμού της εθνοτύφλωσης. Ήταν φανερό ότι η συμμετοχή μας ετοιμάστηκε με τα «μάτια» στραμμένα στην εσωτερική σκηνή. Εκτός αυτού, ήταν η πέμπτη χρονιά που πήγαμε με την ίδια ακριβώς «συνταγή». Πάλι καλά η έβδομη θέση. Προς απογοήτευσιν εκείνων που περίμεναν να ανακοινώσουν τα ευρωψηφοδέλτια του κυβερνώντος κόμματος το πρωί της Κυριακής, μέσα σε κλίμα δήθεν εθνικού θριάμβου. Όσο γι΄ αυτούς που κόπτονται για τον σεβασμό στα εθνικά σύμβολα, κουβέντα δεν είπαν για την ταπεινωτική χρήση της σημαίας σε μια σκηνή, όπου ξεγυμνώθηκαν από στριπτιτζούδες μέχρι 16χρονες λολίτες, μηδέ της Σακικής πρόκλησης, με το ξεκούμπωμα του πουκαμίσου, εξαιρουμένης. Το επόμενο βήμα θα είναι η σημαία να γίνει κιλοτάκι στα μπαλέτα. Μετά τον χουλιγκανισμό των μεσημεριανάδικων και την επίδειξη της πλέον ανάγωγης συμπεριφοράς από τις γιουροσχολιάστριες Μαγγίρες, έσωσε την τελευταία στιγμή τα προσχήματα της εθνικής παράδοσης του «ευ αγωνίζεσθαι» η ψηφοφορία της επιτροπής και του ελληνικού κοινού. Δώσαμε το δεκάρι στην πολύ γιουροβιζιονική νορβηγική συμμετοχή και το δωδεκάρι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Για την ακρίβεια υποκλιθήκαμε στην ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους συνθέτες, του Άντριου Λόιντ Βέμπερ. Ίσως το τραγούδι να μην ήταν αντάξιο της φήμης του, δεν έπαυε όμως η μελωδία να ανήκει σε μιαν άλλη αισθητική από αυτήν του γιουροβιζιονικού κλαμπατσίμπαλου. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε εμφανής μια τάση βελτίωσης της αισθητικής με πολλά καλά τραγούδια και ακόμη καλύτερες φωνές (Μάλτα, Βρετανία, Γαλλία, Εσθονία, Ισλανδία κ.ά.). Ωστόσο χρειάζεται χρόνος για να μετακινηθεί η Γιουροβίζιον από τα τρία βασικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας της (ίδια με εκείνα της φτηνιάρικης τηλεόρασης): τον ερεθισμό του λιβιδικού ενστίκτου, τον παλιμπαιδισμό και τις συμμαχίες. Εμείς, όχι να το παινευτούμε, αλλά προσθέσαμε ένα ακόμη, τον γιουροχουλιγκανισμό. Ο αγώνας του Σάκη είναι αλήθεια πως ήταν σκληρός και τον έδωσε με όλα τα όπλα που διαθέτει. Για την ακρίβεια έδωσε «σώμα»- μεταφορικώς και κυριολεκτικώς- σε ένα εξαιρετικά μέτριο τραγούδι, κάνοντας τα πάντα για να προκαλέσει σεξουαλίζουσες φαντασιώσεις με το καλογυμνασμένο κορμί σε κάθε έφηβη και ώριμη παλιμπαιδίζουσα, ξελιγωμένη. Εκεί όμως που κανείς δεν μπορούσε να μας συναγωνιστεί ήταν στο ξέσπασμα του εγχώριου γιουροχουλιγκανισμού. Ιδίως χάρη σε μια μερίδα δημοσιογράφων που για να δώσουν τροφή στα μεσημεριανάδικα επιδίδονταν σε όποια πολεμική ανοησία τους κατέβαινε, αδιαφορώντας για το τι πραγματικά συνέβαινε. Κατασκευάσαμε το δικό μας ψευδογεγονός με επιθέσεις κατά του συμπαθέστατου Νορβηγού, που έπεσε θύμα άγριας μιντιακής προπαγάνδας. Αλλά το μεγάλο χουλιγκανικό ρεσιτάλ το έδωσαν οι Μαγγίρες, κάνοντας ανεπίτρεπτα σχόλια για παρουσιαστές άλλων χωρών, ζητώντας από το κοινό να μην ψηφίσει τραγούδι ή μυξοκλαίγοντας όταν δεν παίρναμε βαθμούς, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Κάθε προσπάθεια να «χτίσουμε» την εικόνα μιας Ελλάδας κοσμοπολίτισσας πνίγηκε στην παράδοση της «καρακαλτάκας», που περνιέται (στην ΕΡΤ) για «πηγαίο χιούμορ». Αλλά αυτός είναι ο «πολιτισμός» που έχει την κυβερνητική πριμοδότηση. Η τηλεόραση της Γιουροβίζιον ως αντίδοτο στην τηλεόραση των σκανδάλων. Αποδείχθηκε Βατερλώ. Ιδίως όταν άλλες επικοινωνιακές επιλογές (από την Μπαϊρακτάρεια σουβλακίλα ξεκινώντας) κάθε άλλο παρά δημόσιο ήθος έχουν καλλιεργήσει. "

Ο Λεοπόλδος και τα Έντομα

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Πατέρας έχει ένα Γιο. Και ας υποθέσουμε ότι ο Γιός παίζει ένα μουσικό όργανο – να πούμε κιθάρα; Ας πούμε.

Ο Γιός σπουδάζει κιθάρα σε Ωδείο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις – και άρα έχει μεγάλη ανάγκη να διαλαλεί την πραμάτεια του και την καλή του δουλειά. Αίφνης, ο εκ φύσεως ταλαντούχος Γιός μετατρέπεται (στο στόμα των πεφωτισμένων του εμποροδιδασκάλων) σε Νέο Segovia.

Ο Πατέρας τώρα, που μαθαίνει ότι συγκατοικεί με το Νέο Segovia, αποφασίζει να μετονομαστεί σε Λεοπόλδο Mozart. Αμέσως, ο Λεοπόλδος αρχίζει να οικοδομεί προσεχτικά το προφίλ του Νέου Segovia, βάζοντας παρωπίδες ασφαλείας (μην παρεκκλίνουμε και πέσουμε στον ύφαλο της ολοκληρωμένης Παιδείας, ναι; εμείς Κιθαριστές είμαστε),απαιτώντας την αντιμετώπισή του ως Σολίστα (αλίμονο, είπαμε, Νέος Segovia) και κατευθύνοντάς τον με σίγουρα βήματα στον ανασκολοπισμό της Τέχνης του και της Ψυχής του.

Ταυτόχρονα, ο Λεοπόλδος καταλαβαίνει ότι ο Νέος Segovia δεν μπορεί να περιτριγυρίζεται από φθονερούς τύπους και μιαρά ανθρωπάρια που αμφισβητούν (από φθόνο ή συμπλέγματα βεβαίως) την επιλογή του Ύψιστου να δώσει τόνους ταλέντου στον πάλαι ποτέ Γιό. Με τη μυγοσκοτώστρα αν χρειαστεί θα συνθλίψει τα έρποντα και αηδή Έντομα που σκέφτονται να υποδείξουν στον Γιό και άλλους τρόπους ζωής.

Που οδηγείται η Ιστορία μας; Δεν ξέρω…
Στο Εγώ του Πατέρα που φουσκώνει σαν παγώνι; Για αυτά που πετυχαίνει χωρίς να πετυχαίνει τίποτα; Και για πόσο; Μέχρι να σκάσει;
Στην καταραμένη μοίρα του Γιού, που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο μονοπάτι το εντελώς αντίθετο με την Τέχνη και την αύρα της;
Στα Έντομα που, απηυδισμένα, αποφασίζουν να αποτραβηχθούν στη φωλιά τους και να ξεχειμωνιάσουν;

Γονείς –Προαγωγοί, βιάζουν την ψυχή των παιδιών τους και δεν το καταλαβαίνουν καν. Ούτε όταν είναι πια πολύ αργά.

Καλή χώνεψη....

Έγραφα τις προάλλες σε ένα μου post σχετικά με τη Susan Boyle και την ξαφνική της φήμη:
"Δεν μπορώ να φανταστώ την πορεία της κας. Boyle. Θα μετατραπεί σε γραφικό κλόουν στα χέρια των εταιρειών; Ίσως. Η περίπτωσή της θα ξεχαστεί; Πιθανά."

Και διαβάζω χθες την ακόλουθη είδηση:
"Η γνωστή τραγουδίστρια Έφη Θώδη εισήχθη εσπευσμένα στο νοσοκομείο σε αλλόφρονα κατάσταση, δεμένη χειροπόδαρα, αφρίζοντας και φωνάζοντας «είμαι ο Θεός, είμαι ο Ναπολέων»".

Πρόκειται ολοφάνερα για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Για πολλά χρόνια η κυρία Θώδη μου ήταν γνωστή ως αρκετά επιτυχημένη στο είδος της τραγουδίστρια δημοτικών τραγουδιών. Την καριέρα της ποτέ δεν την παρακολούθησα, πολύ δε περισσότερο τις τηλεοπτικές τις εμφανίσεις. Από τους βόθρους των τηλεοπτικών πλατώ επιλέγω να απέχω, διότι (ως βόθροι) είναι γεμάτοι τρωκτικά και κατσαρίδες - και βρωμάνε πολύ. Αλλά και ακούω και διαβάζω τι συμβαίνει γύρω μου.

Αυτή λοιπόν την ήδη γνωστή σε μέρος του κοινού κυρία επέλεξαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (μεγάλε Πανούση) να χρησιμοποιήσουν. Την έβαλαν να γελοιοποιηθεί τραγουδώντας ξένα τραγούδια, της έδωσαν βήμα για να χαχανίζει και να αυτοπροβάλλεται, ενώ την ίδια ώρα οι "παρουσιαστές-ζόμπι" τη λοιδωρούσαν. Ακόμα και όταν άρχισε δημόσια να δηλώνει ότι θεραπεύει τον καρκίνο και ότι βλέπει οράματα με τον Άγιο Πέτρο, και ήταν στον καθένα προφανές ότι επρόκειτο για άτομο με ψυχολογικά προβλήματα, ουδενός το αυτί ίδρωσε. Μεγαλύτεροι τίτλοι, μεγαλύτερες εκπομπές, μεγαλύτεροι διθύραμβοι.... και η κυρία Θώδη σε ψυχιατρική κλινική. Την κατασπάραξαν, τη χώνεψαν και τα κοκκαλάκια έφτυσαν. Μέχρι τον επόμενο...

Υπάρχει μια προφητική ταινία της οποίας ο τίτλος μου διαφεύγει, στην οποία ο δολοφόνος στην ιστοσελίδα του παρουσιάζει το επόμενο θύμα του δεμένο και φιμωμένο. Όσο αυξάνει η επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας, το θύμα βασανίζεται όλο και περισσότερο μέχρι που πεθαίνει. Οι τηλεπαρουσιαστές είναι οι δολοφόνοι μας σήμερα, κι εμείς τους οπλίζουμε το χέρι.

Αυτό που επιλέγουμε να ξεχνάμε είναι ότι τα επόμενα θύματα μπορεί να βρίσκονται πολύ κοντά μας...