Γιατί περνάμε καλά με τους παλιούς μου συμμαθητές; Ενώ συναντιόμαστε μια φορά στο τόσο; Και γιατί γελάμε αβίαστα, ειλικρινά και διαρκώς; Τι κρύβεται στο βάθος του μυαλού μας, ή στο βάθος της ψυχής μας, που βρίσκει χρόνο και χώρο να εκφραστεί;
Ίσως είναι «εκείνα τα χρόνια». Για όσους ήμασταν τυχεροί, η ηλικία του γέλιου, της ξεγνοιασιάς και του παιχνιδιού. Που στην πραγματικότητα δεν έπαψαν ποτέ να μας καθορίζουν. Χρόνια που κοιτάμε με νοσταλγία, με αγάπη και στα οποία ακόμα και οι έριδες και οι ζήλιες είχαν άλλο περιεχόμενο. Χρόνια που μοιραστήκαμε με τους συμμαθητές μας και που – κάπου βαθιά – τους είμαστε ευγνώμονες για αυτά. Στους συμμαθητές μας, τους υπέροχους κομπάρσους της πάντα ακραίας εφηβείας μας.
Ίσως είναι το σήμερα. Η ανάγκη να ανοιχθούμε σε ανθρώπους που θα μας ακούσουν χωρίς υστεροβουλία και με ειλικρίνεια. Που δεν έχουν κάτι να κερδίσουν ή να χάσουν, και που ίσως θα ξεχάσουν και όσα πούμε μέχρι την επόμενη φορά. Σε ανθρώπους που μεγάλωσαν στην ίδια κοινωνία, στις ίδιες εποχές, με κοινές παραστάσεις, και ίσως κάποτε και με κοινά όνειρα. Με ανθρώπους που είναι πια γονείς, ή τείνουν να γίνουν – που δεν μας κρύβουν την ηλικία τους, τις ρυτίδες τους και τα παθήματά τους.
Ίσως είναι το αύριο. Με ποιόν να ταυτιστείς μπροστά στο άγνωστο που περιμένει; Οι φόβοι μας είναι οι φόβοι της γενιάς μας, δε νοιώθω πως είμαι κάτι ξεχωριστό ή διαφορετικό, τη λατρεύω τη γενιά μου με τα καλά της και τα στραβά της και μαζί της πάντα θα νοιώθω και θα δημιουργώ. Οι συμμαθητές μου είναι πάντα κάπου τριγύρω και αυτό στηρίζει εμένα τον ίδιο, στη νοητή ευθεία γραμμή της ζωής μου. Αν χάσω κάποιον από αυτούς; Θα είναι περίπου σαν απώλεια δικού μου κομματιού, δικής μου ύπαρξης. Θα είναι μια ακόμα πληγή στην παιδική μου αφέλεια.
Γιατί περνάμε καλά με τους παλιούς μας συμμαθητές; Ίσως γιατί ξαναβρίσκουμε τους χαμένους μας θησαυρούς, που τόσο βαθιά κρύψαμε και τελικά τους λησμονήσαμε.
3 σχόλια:
Πολύ ανησυχώ μ' αυτό το "περνάμε καλά με τους παλιούς συμμαθητές κτλ". Να το κοιταξεις τώρα μπας και το προλάβεις. Διότι "κάθε μια φορά στο τόσο" που συναντιέστε γελάτε με τις σχολικές αναμνήσεις και άλλα μπαγιάτικα. Στις σχέσεις αυτές όμως, δυστυχώς, είναι ανέφικτη η επικαιροποίηση. Δοκίμασε να τους εξομολογηθείς ένα σοβαρό σημερινό σου πρόβλημα ή μια κρυφή επιθυμία κι άμα σου κάτσει να 'ρθείς να με φτύσεις. Απλά σ' αυτά τα reunions ξαναγινόμαστε για λίγο παιδάκια παραβλέποντας τις εν τω μεταξύ καράφλες και τα προγούλια. Οι πραγματικοί άνθρωποί μας είναι αυτοί που γερνάμε μαζί (σε χάλασα λίγο ε;)
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ:Δεν συμφωνώ με τον προλαλήσαντα, γιατί η πρόσφατη εμπειρία μου αποδεικνύει πως οι παλιοί φίλοι είναι σαν το παλιό καλό κρασί!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΒΕΡΙΝΟ: Το ερώτημα που έθεσες είναι και το θέμα ΑΚΡΙΒΩΣ του θεατρικού έργου μου ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ( οποιαδήποτε ταύτιση με ονόματα είναι καθαρώς συμπτωματική!), που ελπίζω να ανέβει σε αθηναϊκή σκηνή σύντομα!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ:Θα σε πάρω τηλέφωνο Κυριακή πρωί να μου δώσεις κατευθύνσεις. Ετοίμασε τη βυσσινάδα ( ή να αγοράσω εγώ;)
Αγαπητέ(-ή) jb,
κατ'αρχάς, με μεγάλη χαρά, καλώς όρισες.
Όσον αφορά το σχόλιο: συμφωνώ απολύτως με τις δύο τελευταίες προτάσεις σου. Και αφού ξαναγινόμαστε για λίγο παιδάκια, δικαιολογείται το ότι περνάμε καλά, ε? Η επικαιροποίηση βεβαίως είναι ανέφικτη αλλά δεν είναι και σκοπός.
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου