Οι δεινόσαυροι, εμείς (Charles Bukowski)

Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται

είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα

γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες

γεννημένοι μέσα σʼ αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σʼ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό
βίαιοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού

η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό

τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη

γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη

ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός

σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο

οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς

και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ

γεννημένη από αυτό

ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος

να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.

Περί Ναζισμού

Κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του".

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία.
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Στους καιρούς της Βαρβαρότητας

(Το κείμενο που ακολουθεί έγραψε ο Στέλιος Μάινας μετά από επίθεση αλλοδαπών εναντίον του - αναρτήθηκε στο aixmi.gr).

Στις ερωτήσεις των φίλων αν αισθάνομαι ασφαλής και πώς κυκλοφορώ, απαντάω οργισμένα, πλήττοντας τη μικροαστική νοοτροπία, που υποτίθεται δεν έχω εγώ ο “προοδευτικός”.

Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών των συμμοριών στην παρακάτω γωνία, παρά τα Καλάσνικοφ που κροτάλιζαν δύο στενά απ' το σπίτι μου, αφήνοντας πτώματα στην άσφαλτο.

Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τις αλλεπάλληλες διαρρήξεις των διαμερισμάτων όλης της περιοχής και των κλοπών που θύμα τους τουλάχιστον τρεις φορές έχει πέσει και η γυναίκα μου.

Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά την -πρώτα περιστασιακά και τώρα μόνιμη- οσμή της αμμωνίας, έξω απ' την είσοδο της πολυκατοικίας μου, των διπλανών στενών, της πλατείας, της ζωής μας.

Γιατί επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας;

Γιατί θέλω να είμαι κοντά σε αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου, γιατί θέλω να νιώθω την ανάσα -έστω και βρόμικη- της πόλης που αγαπάω, γιατί μου αρέσει η ποικιλία της, η ζωντάνια της, η φασαρία της, γιατί μ' αρέσει να βλέπω την κυρα-Μαρία να σέρνει το καροτσάκι της λαϊκής με τη φλεβίτιδά της, γιατί θέλω να συμπαραστέκομαι στην Αννα με το απέναντι κομμωτήριο που βαράει μύγες και τον Κώστα στο διπλανό καλλυντικάδικο που ύστερα από δύο χρόνια απραξίας αναγκάστηκε να το δώσει για να γίνει ένα ακόμα Paki.

Γιατί θέλω να νιώθω πως δεν θέλω να αλλάξει τίποτα στη ζωή που σχεδίασα, να συνεχίσω να είμαι ένας απλός άνθρωπος ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους.

Κι όταν οι μετανάστες μας χτύπησαν τη πόρτα, τους δέχτηκα σαν δικούς μου ανθρώπους, σαν τους γείτονες που έχουν την ανάγκη μου και χρήζουν της προσοχής μου…

Δεν έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπεράσπισης και της αλληλεγγύης μου για τους 300 απεργούς πείνας, όταν την Παρασκευή το βράδυ στις 8 έβγαλα τον σκύλο μου την καθιερωμένη του βόλτα, μια ευκαιρία να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τους φίλους μου. Δεν είχα απομακρυνθεί πενήντα μέτρα απ' το σπίτι μου, μιλώντας με κάποιον φίλο στο κινητό, όταν αισθάνομαι κάποιον από πίσω να μου τραβάει το κινητό απ' το χέρι. Μόνο που το δικό μου χέρι αντανακλαστικά σφίγγει, και ο νεαρός μελαψός άντρας με κοιτά σαν να μη πιστεύει πως εγώ αντιστέκομαι…

Μου το αρπάζει, τελικά, και τρέχει, αλλά και πάλι, προς μεγάλη του έκπληξη, τον φτάνω φωνάζοντας συγχρόνως βοήθεια… Και τότε, αντί για βοήθεια, γίνεται το αδιανόητο.

Από τον δρόμο πετάγονται πέντε -προφανώς συμπατριώτες του- που ρίχνουν με μίσος, με κατεύθυνση το κεφάλι μου, δύο γεμάτα μπουκάλια μπίρας, βρίζοντάς με συγχρόνως. Ευτυχώς, και τα δύο μπουκάλια μπίρας δεν βρήκαν τον στόχο τους, κατέληξαν όμως στην τζαμαρία του απέναντι μαγαζιού, ανοίγοντας τρύπα σε κρύσταλλο ασφαλείας δώδεκα χιλιοστών…

Οι φίλοι του αστόχησαν γιατί τυχαία βρέθηκαν δύο Ελληνες και τους κράτησαν με κίνδυνο της ζωής τους. Δύο Ελληνες με έσωσαν από τον ιδιότυπο λιθοβολισμό και από το σίγουρο λιντσάρισμά μου, αφού δύο από αυτούς μου έδειξαν πως κουβαλούν μαχαίρι και καλά θα έκανα να το βουλώσω, κινούμενοι απειλητικά εναντίον μου. Και τους ευχαριστώ δημόσια. Δύο Ελληνες τους σταμάτησαν ανάμεσα σε ένα πλήθος τουλάχιστον διακοσίων ανθρώπων, ως επί το πλείστον αλλοδαπών, που βρίσκονταν αδρανείς και αμέτοχοι σε απόσταση το πολύ δέκα βημάτων από ένα περιστατικό ακραίας βίας, από μία απόπειρα ανθρωποκτονίας, γιατί αυτός ήταν ο στόχος τους.

Οταν είσαι ζεστός δεν συνειδητοποιείς τον κίνδυνο, παρ' όλα αυτά είδα και προσπαθώ να εξηγήσω το μίσος στα βλέμματα αυτών των ανθρώπων, που δεν ήξερα και δεν τους είχα κάνει τίποτα.

Ενιωσα ένας Ελληνας που σώζεται από Ελληνες στο σπίτι του, και ξαφνικά ένιωσα σαν να με διώχνει ο τόπος μου, σαν να μην τον αναγνωρίζω πια, κι ένιωσα έκθετος σε μια διογκούμενη και χωρίς στόχο και κατεύθυνση οργή, που ελπίζω να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως θα 'χει πολύ άσχημα αποτελέσματα.

Απευθύνθηκα στην Αστυνομία και υπέβαλα μήνυση, μόνο και μόνο για να θυμάμαι πώς δεν έμεινα μετέωρος και αδρανής, και πήρα την καθιερωμένη απάντηση, “φταίει η ανοχή μας”.

Και αναρωτιέμαι πού είναι η Αστυνομία που εγώ σαν καλός φορολογούμενος πολίτης πληρώνω για να με προστατεύει;

Και αναρωτιέμαι, εγώ ο αφελής, γιατί όταν γίνεται πορεία και διαμαρτυρία πλήθη και στίφη αστυνομικών εμφανίζονται παντού, κι αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει καταστολή και όχι πρόληψη, κι αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για τον πολίτη του ιστορικού κέντρου;

Αλλά, πάλι, δεν αναρωτιέμαι, καθώς είναι πασίδηλο πως αυτοί που μας κυβερνάνε ούτε μένουν, ούτε έχουν περάσει ποτέ, ούτε και πρόκειται, από την πάλαι ποτέ ένδοξη γειτονιά μου, και νυν γκέτο απελπισμένων και αποκλεισμένων όλων των φυλών και των χρωμάτων.

Πριν από μερικές μέρες έγραψα ένα κείμενο συμπαράστασης στους απεργούς πείνας. Που αγωνίζονται για το αυτονόητο, να τους αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους.

Μετά το γεγονός, εδραιώθηκε ακόμα πιο σταθερή η άποψή μου πως τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις, τους βοηθάς, γιατί μόνο στους καιρούς της βαρβαρότητας αποδεικνύεις ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις σε αυτόν τον κόσμο.

Η Ύπουλη Αποχή

Θέλω να σας πω μια μικρή και παλιά ιστορία.

Κάποτε, όταν ακόμη ήμουν πρωτοετής φοιτητής του Πολυτεχνείου, μας κάλεσαν σε Γενική Συνέλευση του Τμήματος με μοναδικό θέμα προς συζήτηση την κατάληψη ή μη της Σχολής.

Πήγα στη συνέλευση αυτή, μαζί με άλλους περίπου 400 συμφοιτητές μου. Μετά από 3 ατέλειωτες ώρες μπουρδολογίας, καυγάδων, «αποχωρήσεων» και απειλών, η Γενική Συνέλευση με μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισε κατά της κατάληψης.

Μόλις μία εβδομάδα μετά, ορίσθηκε νέα έκτακτη Γενική Συνέλευση, με μοναδικό θέμα προς συζήτηση την κατάληψη ή μη της Σχολής.

Πήγα στη συνέλευση αυτή, μαζί με άλλους περίπου 200 συμφοιτητές μου. Μετά από 2 ατέλειωτες ώρες μπουρδολογίας, καυγάδων, «αποχωρήσεων» και απειλών, η Γενική Συνέλευση με μικρή σχετικά πλειοψηφία αποφάσισε κατά της κατάληψης.

Μόλις μία εβδομάδα μετά, ορίσθηκε νέα έκτακτη Γενική Συνέλευση, με μοναδικό θέμα προς συζήτηση την κατάληψη ή μη της Σχολής.

ΔΕΝ πήγα στη συνέλευση αυτή, στην οποία έμαθα εκ των υστέρων ότι βρέθηκαν περίπου 50 συμφοιτητές μου. Το αποτέλεσμα το έμαθα το επόμενο πρωί: κατάληψη της Σχολής με ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης!!

Αποτέλεσμα των παραπάνω μαγειρεμάτων ήταν να αποτραβηχτώ πλήρως από τα φοιτητικά κοινά – γεγονός για το οποίο, τώρα πια, μετανοιώνω.

Γιατί συνειδητοποιώ ότι η αποχή καθόλου δεν ενοχλεί το (όποιο) σύστημα.Γιατί ποτέ δεν απέχουν οι «ημέτεροι», οι χειροκροτητές, οι βαμμένοι. Και βεβαίως, εκτός από μερικά (τηλεοπτικά) κροκοδείλια δάκρυα, ουδόλως ασχολούνται οι πολιτικοί μας φωστήρες με το ποσοστό της αποχής. Αφού πάντα μετρούν τις δυνάμεις τους επί των ψηφισάντων – δηλαδή επί του δεδομένου στρατού τους.

Μετά την αποφοίτησή μου από το Πολυτεχνείο αποφάσισα ότι δεν θα τους κάνω πια το χατήρι. Δεν θα απέχω, και θα ψηφίζω ανελλιπώς, έστω και αν η ψήφος μου χάνεται μέσα στον ωκεανό της πλαστικής σημαίας.

Να είστε όλοι καλά – και καλή ψήφο.

ΜΒΑ για όλους!!

Διαβάστε τί γράφει σε άρθρο του ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης:

Διασύνδεση της παιδείας με την αγορά εργασίας: Δεν είναι, με ρωτούν, προφανές ότι αυτό απαιτείται στις μέρες μας; Να μαθαίνουν τα παιδιά μας πράγματα που θέλουν οι επιχειρηματίες; Όχι! Ποτέ! Σε καμία περίπτωση! Ο ρόλος της παιδείας είναι να μορφώνει τους πολίτες και τους μελλοντικούς εργαζόμενους. Μην συγχέουμε τις δεξιότητες με την παιδεία. Ένα σκυλάκι μπορεί να το μάθεις να πηδάει μέσα από ένα φλεγόμενο λάστιχο. Δεν μπορείς ποτέ όμως να το μορφώσεις. Αντίθετα, ένα παιδί μπορείς, έχεις την υποχρέωση να το κάνεις. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά που μπορείς να κάνεις ακόμα και στην επιχείρηση που θα το προσλάβει αργότερα. Να τις παρέχεις μορφωμένο εργατικό δυναμικό. (*)

Τι σημαίνει όμως μόρφωση; Να μαθαίνουν τα παιδιά πως να είναι αποτελεσματικοί πωλητές, διαφημιστές και μάνατζερ; Όχι βέβαια. Σημαίνει να έχουν αναλυτική ικανότητα (αντί για μια σειρά κονσερβατοποιημένων δεξιοτήτων που μέχρι να αποφοιτήσουν θα είναι παρωχημένες), να μπορούν να διαβάζουν ένα πολύπλοκο κείμενο και να το κάνουν λιανά (αντί να το αποστηθίζουν), να αρθρώνουν λογικό και πρωτότυπο λόγο (αντί να επαναλαμβάνουν στερεότυπα ή να ανοίγουν το στόμα τους και να σχηματίζεται ρεύμα). Αυτό χρειάζεται ο εργοδότης από έναν εργαζόμενο, κι ας μην το ξέρει. Σε τελική ανάλυση, όσο περισσότερο αποκομμένη από την αγορά και τις επιχειρήσεις η βασική παιδεία τόσο καλύτερο και για τις... επιχειρήσεις. Κι αν δεν με πιστεύετε, κοιτάξτε τι είδους παιδείας προσφέρουν στα παιδιά τους εκείνοι που έχουν τα χρήματα και το κοινωνικό κεφάλαιο να τα στείλουν στο Harvard ή στο Yale: φιλολογία, ιστορία, θετικές επιστήμες, νομικά - αντί για λογιστική, χρηματοοικονομικά, διαφήμιση, μάρκετινγκ. Αργότερα, και μόνο αργότερα, μπορεί να κάνουν κάποιο ΜΒΑ για να πάρουν και μια μυρωδιά του επιχειρηματικού χώρου πριν καταλάβουν κάποια ηγετική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία. Τα βασικά τους όμως όπλα, η μόρφωσή τους, δεν σχετίζεται με τις επιχειρήσεις. (Το ότι ο πιο πετυχημένος hedge fund manager στην ιστορία, ο γνωστός George Soros, σπούδασε φιλοσοφία στο LSE υπό τον Popper δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε καν περίεργο.)

(*) Και βέβαια, μετά την βασική μόρφωση, είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί σε πολλούς νέους πρόσβαση σε ανώτερες σχολές διασυνδεδεμένες με συγκεκριμένους κλάδους, π.χ. υπολογιστών, υδραυλικών, τεχνιτών μετάλλου, ξυλουργών. Όμως προσέξτε το παράλογο της εποχής: Αυτές οι σημαντικές σχολές συνεχώς υποβαθμίζονται και αποψιλώνονται την ώρα που πληθαίνουν οι αντιπαραγωγικές και χαμηλού επιπέδου πανεπιστημιακές σχολές οι οποίες υπόσχονται καριέρα στα χρηματοοικονομικά, στο μάρκετινγκ, στην διαφήμιση, στο management κλπ.

(Ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3754&reftab=37&t=%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%82:-%CE%B7-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%BE%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1)

Ο Φασισμός του Τρόμου

Μέρος του ακόλουθου κειμένου του αναρχικού Κάιν (κατά κόσμον Παναγιώτη Παπαδόπουλου) βρήκα στο protagon.gr και ανέβασα εδώ.
Ο ίδιος μου έστειλε μέσω των σχολίων το πλήρες κείμενο, αν και δεν γνωριζόμασταν μέχρι τότε - και γι' αυτό τον ευχαριστώ.
Τροποποιώ λοιπόν αναλόγως την παρούσα ανάρτηση.

ΚΑΝΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ
μέ αφορμή τήν μαφιόζικη εκτέλεση τού δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια....

Η απόφαση τού "ποιός θά ζήσει καί ποιός όχι", η καθιέρωση τής εξουσίας τού θανάτου σέ μιά κοινωνία ήδη φοβισμένη καί ακρωτηριασμένη από τίς αποφάσεις καί τίς ενέδρες ενός απάνθρωπου πολιτικού συστήματος,διευκολύνουν τόν δρόμο τής απόλυτης βίας,τό ρίζωμα ενός ισχυρότερου νεοφασισμού,τής προσφυγής "γιά κάθε πρόβλημα ή διαφωνία" στόν μιλιταρισμό

Κανείς θάνατος δέν είναι δίκαιος
και τίποτα
δέν μπορεί νά νομιμοποιήσει
τήν Βαρβαρότητα καί τήν Βία
πού κρατά μέσα στά χέρια της τά εξουσιαστικά
τήν απόφαση τής "αυτόκλητης δικαιοσύνης" της
άν ο άλλος θά ζήσει ή όχι.....
Αν δέν είναι αυτό τελικά ο Φασισμός καί η αναπαραγωγή τής κυριαρχίας τού Τρόμου καί τού Φόβου τών λίγων επάνω στούς πολλούς...
τότε ποιός είναι?

Μπορεί σέ αρκετά νά διαφώνησα,μά ποτέ δέν σκότωσα.....
Καί λόγο έχουμε καί άποψη, μά πάνω απ όλα σεβασμό στήν ανθρώπινη ζωή......

....επειδή αυτοί πού μένουν πίσω έχουν τό πρόβλημα,τί νά βρώ νά πώ στήν συντροφό του πού έχοντας ήδη ένα παιδί είναι έγκυος στό δεύτερο?....

΄Οταν τα προβλήματα σε μια κοινωνία "λύνονται" όλο καί περισσότερο μέ τά όπλα,τό μίσος και τήν αλληλοεξόντωση ,κανένας μας δέν έχει τό δικαίωμα νά κοιμάται ήσυχος!
Σύμπτωμα της κακοδιαχείρισης από τήν εξουσία πού εγκαταλείπει σιγά-σιγά τόν κοινωνικό ιστό στήν βαρβαρότητα,είναι καί η φασιστική πολιτική βία πού επιδιώκει τό άθλιο σεχταριστικό της πτώμα νά γίνει η νέα ελίτ-εξουσία...καί ίσως χειρότερη από τήν προηγούμενη!
Οσο σκυφτοί κι αμίλητοι προσπερνάμε τίς λίμνες αίματος τών "αγνώστων",τών "άλλων" δίπλα μας,τό σώμα αύριο πού θά πέσει ανυπεράσπιστο καί μόνο μπορεί νά είναι καί τό δικό μας ή όπως έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης κάποτε "άν δέν πεθάνουμε ο ένας γιά τόν άλλο,είμαστε κιόλας όλοι νεκροί"...
Αν δέν κοιτάξουμε ο ένας τόν άλλο επιτέλους στά μάτια νά βρούμε τόν δρόμο πρός τήν ελευθερία,άν δέν βρεθούμε ξανά όλοι μαζί στό μέρος τής καρδιάς,άν δέν κρεμασθούμε ο ένας από τά χείλη τού άλλου γιά νά σωθούμε όλοι μαζί,η εξουσία τού θανάτου καί τού "εγώ" θά κλείσει τίς μέρες και τίς νύχτες μας οριστικά στό νεκροταφείο της,πού πότε τό ονομάζει "δημοκρατία" καί πότε "επανάσταση" ανάλογα μέ τήν περίπτωση.
Ο νόμος τής μαφίας και τής συμμορίας δίνει μέ ευκολία ονόματα στόν εαυτό της,επιβάλλοντας τό κράτος τού τρόμου καί τόν ολοκληρωτισμό.......

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΕΧΤΑΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
καλό ταξίδι Σωκράτη Γκιόλια

ένας αναρχικός
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
erozer2000@yahoo.gr

Χειρολαβή σε τρελή πορεία

(της Μαρίας Κατσουνάκη, "Καθημερινή", 11.5.10)

Ο πολιτισμός, όσο κι αν φαίνεται δευτερεύουσα (αν όχι τελευταία) έγνοια αυτήν την εποχή των ραγδαίων οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων, άλλο τόσο αποτελεί ασφαλές αντίδοτο σε μια τοξική εποχή. Δεν είναι μόνο ότι το επισημαίνουν άνθρωποι του «χώρου» και θεσμικοί παράγοντες, το αντιλαμβάνεται κανείς στα πρόσωπα όσων κινούνται στα θέατρα, στους κινηματογράφους, στις συναυλίες, αλλά και στις δημόσιες συζητήσεις «περί κρίσης», στις ποιητικές ή λογοτεχνικές βραδιές μετά μουσικής που ξεπηδούν αναπάντεχα. Υπάρχει ένας παλμός που μετατρέπει την έξοδο σε υπαρξιακή ανάγκη, που αναζητάει στον Μπέκετ ή στον Μπρεχτ όχι τη διέξοδο αλλά τη λέξη. Τη σκέψη που θα συντροφεύσει τη βαθιά μελαγχολία, θα συμπληρώσει τις μισοτελειωμένες φράσεις, θα θερμάνει το βλέμμα.

Προχθές το βράδυ στην Αθήνα, κάποιοι πορεύτηκαν σε ένα σιωπηλό συλλαλητήριο πένθους για τους νεκρούς της Marfin, τα θύματα της αποτρόπαιας βίας. Αλλοι, αναζητούσαν στην «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» του Μπέκετ, ερμηνευμένη από τον Μπομπ Γουίλσον, μια προσωρινή έστω ανακούφιση, ένα χρόνο (τον θεατρικό) πιο στέρεο και δομημένο. Αργότερα, σε ένα στέκι στο κέντρο της πόλης, η Μάνια Παπαδημητρίου, με συνοδεία μικρής ορχήστρας πνευστών και εγχόρδων, ερμήνευε τέσσερις σκηνές από τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ. Παράλληλα, συνέβαιναν πολλά. Μέσα κι έξω από αίθουσες, ένας κόσμος θλιμμένος και σε αναβρασμό. Αντιστέκεται. Με μικρές δυνάμεις σε ένα κύμα «πραγματικότητας» που δύσκολα αντέχει κανείς. Οπως και τον διχασμό και τη σύγχυση. Οπως και την επιθετικότητα και την οργή.

Μπορεί πράγματι να μοιάζει πολυτέλεια η βιωσιμότητα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για παράδειγμα, τη στιγμή που τραμπαλίζεται πάνω από το κενό μια ολόκληρη χώρα. Ή λίγο να ενδιαφέρει η πορεία του Εθνικού Θεάτρου, του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, του ελληνικού κινηματογράφου ή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης... Οταν περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, όταν η ανεργία καλπάζει, δύσκολα θα κατέβει κανείς στους δρόμους γιατί συρρικνώνεται ο πολιτισμός και απειλείται η καλλιτεχνική δημιουργία.

Μπορεί πράγματι να είναι η κρίση «μοναδική ευκαιρία για ριζικές μεταρρυθμίσεις», να οφείλουμε να προετοιμαστούμε για τις απώλειες, να συμφιλιωθούμε με τις εκπτώσεις στον καθημερινό βίο.

Μέχρι όμως να ανασυγκροτηθεί ο πολιτικός λόγος, να βρει τον τρόπο να ερμηνεύσει και να εμψυχώσει, να απαντήσει στο «κοινό αίσθημα», να αποτινάξει σκοπιμότητες και αγκυλώσεις δεκαετιών (τι λέμε τώρα...), τις μόνες χειρολαβές, σε αυτήν την τρελή πορεία, προσφέρει ο ανορθολογικά προστατευμένος κόσμος της τέχνης.

Η μοναξιά του Κραπ ή ο σπαραγμός της Γκρούσα δεν είναι αποκλεισμένα στον αφόρητο ατομικισμό της πολιτικής πράξης. Στη φθορά του συστήματος, μπορούν να ορθώσουν ένα ηθικό ανάστημα δοκιμασμένο στον χρόνο και σε δυσοίωνες συνθήκες. Ο Κραπ συνδιαλέγεται με το παρελθόν, μέσα από ηχογραφημένες αφηγήσεις του, η Γκρούσα με την εξουσία του δικαστή Αζντάκ αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία. Δεν μετρούν κέρδη και ζημίες, δεν αναλύουν και δεν υπεκφεύγουν.

Οχι, η τέχνη δεν είναι ούτε υπεκφυγή ούτε μονοπάτι ψευδαισθήσεων για λίγους και μυημένους ή για «πειραγμένους» και «αλλού ξημερωμένους». Μας βοηθάει να σταθούμε και να σκεφτούμε, ηθικά και πολιτικά. Μας βοηθάει να «διαβάσουμε» αλλιώς την πραγματικότητα, να έρθουμε αντιμέτωποι με το αδυσώπητο και το ανέφικτο. Να δούμε την αλήθεια κατάματα, να μη συμβιβαστούμε.

Σε αυτήν τη δομική κρίση, που δεν είναι μόνον ελληνική αλλά ευρωπαϊκή και παγκόσμια, δεν φθείρονται μόνον οι εξουσίες αλλά και οι λέξεις. «Τελειώνουν», δεν επαρκούν, φαντάζουν φτωχές και ελάχιστα επικοινωνιακές. Η τέχνη τους ξαναδίνει σχήμα και βάρος, προικίζει με νόημα το αδιαμόρφωτο.

Γιατί, όταν τελειώνουν οι λέξεις, η βία αναλαμβάνει να εκφράσει το άναρθρο και στομωμένο, το σκοτεινό και κτηνώδες.